Schrijfster Sylvia Visser schreef een prachtige column over Savannah Dekker.
Haar huis was slechts een paar honderd meter van het mijne verwijderd, maar toch kende ik haar niet. Sinds haar vermissing is ze echter geen moment uit mijn gedachten geweest. Eerst de hoop dat ze na enkele uren gewoon weer thuis zou komen. Pubers hebben immers weleens vaker afspraken waar hun ouders niet van op de hoogte zijn. Daarna de wens een klein steentje bij te dragen door het bericht over haar vermissing te delen in de social media. Vervolgens de angst dat er echt iets met haar gebeurd was. En verbijstering toen ik hoorde dat haar lichaam gevonden was.
Diezelfde emoties hebben veel mensen gevoeld. Hier in Bunschoten is Savannah al dagenlang hét onderwerp van gesprek. Op straat, bij de bakker, de slager, de groenteboer. Waar je ook komt, iedereen heeft het over haar. Hoe hecht de gemeenschap van Bunschoten-Spakenburg is, blijkt nu eens te meer. Veel mensen wilden iets doen. Al snel na haar vermissing werd in de social media opgeroepen mee te komen zoeken naar Savannah. Honderden mensen gaven gehoor aan deze oproep. En niet alleen uit het dorp. Ook van ver buiten Bunschoten kwamen mensen helpen zoeken.
Maandag hingen hier alle vlaggen halfstok. Bunschoten rouwt. Dit kan niet, dit mag niet. In gedachten zijn we bij haar ouders, haar familie, haar vriendinnen. In kerken komen mensen samen om Savannah te herdenken. In de social media branden virtuele kaarsjes voor Savannah. En in stilte bidden we voor Savannah Dekker.