BLOEDPRENT/3 :
Enkele uren hebben wat ademruimte gegeven aan de herboren dagenraad…Het Gentse politieteam heeft de zone rondom de weide reglementair afgebakend. Speurders Brian en Karen zijn van de partij samen met patholoog Martin. Ze vertoeven nog in een staat van slaapdronken zijn, het is tenslotte Stille Zaterdag voor Pasen : helaas kennen de daders geen genade en de slachtoffers roepen dringend om vergelding. De inspecteurs en de lijkschouwer zijn extra nerveus. Gisteren hebben ze allen totaal overstuur het epicentrum van de openbare macht verlaten. Er komt immers vandaag een tijdelijke plaatsvervanger voor hoofdinspecteur Dirk De Meyer langs. Dirk heeft wegens ontgoocheling door het niet verkrijgen van zijn bevordering een maand loopbaanonderbreking opgenomen. Hij is samen met zijn dierbare gade Louise op cruise vertrokken in de Middellandse Zee. Hoe hij dat gaat overleven, is de prangende vraag voor zijn crew. Hij heeft alleszins een paar bevriende gepensioneerde koppels opgetrommeld zodat zij voor de noodzakelijke afleiding kunnen zorgen. En zo heeft hij enkele momenten vrij uit het gezichtsveld van zijn matrone om rustig op het dek te luieren of in de bar te vertoeven. Dus hij zal niet het gevoel hebben van een hond die aan de leiband gekluisterd is. De teamleden maken zich zorgen over het ad interim aangestelde diensthoofd: beter de duivel die je kent dan de duivel die je niet kent. Er doen allerlei wilde verhalen de ronde in de wandelgangen over de nieuwe goeroe, maar wie het uiteindelijk zal worden, blijft een raadsel. Om de pijnlijke ernst betreffende de misdaad ook van zich af te zetten, zoeken ze tussendoor wat troost in relativerende humor.
Martin geeuwt en verkeert niet in de stemming om vossenstreken uit te halen. Het blijft een geheim met wie hij een wilde nacht heeft doorgebracht. In diens beroepstenue – een blauwe schort- verstrekt hij als een robot zijn relaas over de doodsoorzaak: “Dus iemand heeft haar buikzone opengereten met een scherp voorwerp. De verwondingen situeren zich vooral ter hoogte van de lever. Deze incisies zijn nogal op slordige wijze gebeurd. Het is heel macaber om zo iemand om te brengen: misschien een ritueel van een gekke sekte of het werk van een dolgedraaide seriemoordenaar? Of eerder zoals twintig jaar geleden op bijna exact dezelfde plaats, het werk van meedogenloze orgaanhandel, de zogenaamde bloesemmoord ?”
“Gewoon gruwelijk is voldoende als omschrijving, Martin. En geen enkel aanwijsbaar spoor te vinden natuurlijk? Het moordwapen, vinger- of schoenafdrukken zijn niet terug te vinden? Wie doet nu zoiets? Wij gaan op zoek naar mogelijke getuigen, maar volgens jouw tijdschatting heeft het overlijden plaats gevonden rond drie uur vannacht. En de moord is op deze plaats gebeurd: het lijk zou niet naar hier gesleept zijn. Wie begeeft zich op dat nachtelijke tijdstip naar deze drassige en verlaten weidegrond?” Brian heeft zich weer eens uitgedost als model voor een fotoshoot. Een nieuwe bruine blazer- de volgende in de eindeloze reeks- in combinatie met een katoenen blauwe broek. Imago voor alles. Uit veiligheid heeft hij zijn wispelturige kruin helemaal naar achter gekamd.
“Inderdaad. Rond drie uur situeert zich de dood, rekening houdend met rigor mortis en levertemperatuur. Geen concrete aanwijzingen te vinden, het gras is nog doorweekt door de aprilse grillen van de laatste weken. Het moordwapen was vermoedelijk een ontleedmes. Het slachtoffer was verdoofd door chloroform en moet op slag dood zijn geweest door de diepe snijwonden en het hevige bloedverlies. Vermoedelijk droeg de dader plastieken voetbeschermers zoals chirurgen en forensische onderzoekers doen.” Martin kan met moeite zijn gapende mond verbergen.
‘Je sprak over een zaak van orgaanhandel van twintig jaar geleden? De bloesemmoord ? Kan je ons daar meer over vertellen? Toen zaten wij nog in een andere levensfase, namelijk het middelbaar onderwijs. Jij bent duidelijk iets wijzer en vooral ouder en grijzer dan ons.” Karen – in haar afgewassen jeans en lompe slobbertrui, ze had geen zin om enige vestimentaire moeite te doen- komt gewiekst uit de hoek.
“Heel subtiel hilarisch. Ja, twintig jaar geleden toen ik stagiair was, werd ook in april hier ergens het lijk gevonden van een blonde jonge vrouw, een twintiger, een filmstudente. Men vond geen aanwijzingen en ze was eveneens overleden door het nogal brutaal proberen uitsnijden van het hart na een verdoving met chloroform.” Martin laat zich ondanks vermoeidheid niet uit het lood slaan.
“En die wandaad had met orgaanhandel te maken? Hoe heeft men dit aangepakt en de dader gevonden? Maar sommige organen zou men toch niet willen krijgen. Denk nu aan de lever van Brian, die zuipt zich te pletter in het weekend.” Karen blijft zorgen voor de hilarische noot op deze verdwaalde aprildag.
“Hou maar op. Ik zou ook je hart niet willen, want het klopt niet. Of hoelang is het geleden dat je nog eens goed…., ? Je bent een echte ijskoningin geworden! Ging het niet over een bekende chirurg die deze wansmakelijke oogst deed als lucratieve bijverdienste voor een criminele organisatie in Zuid-Amerika?” Brian zorgt voor de tijdige lik op stuk en haalt zich enkele minder leuke jeugdherinneringen uit de pers voor de geest.
“Correct. Er was veel mediabelangstelling daarover in die tijd. Men had nog andere slachtoffers gevonden die het wel overleefd hadden. Ze werden ergens op verlaten plaatsen in de stad gedrogeerd. En toen ze ontwaakten ontbrak er een lichaamsorgaan. Zo kwamen we na grondige analyse op het spoor van een misdaadorganisatie in Mexico. Rijke industriëlen en maffiosi betaalden veel geld om organen te kopen voor hun zieke familieleden die een dringende transplantatie nodig hadden. In eigen land is er veel armoede en men kwam hier in het welgestelde Westen meer gevoede lichaamsonderdelen oogsten.” Martins denkvermogen blijft lucide -blijkbaar zorgde de voorbije nachtescapade ook voor de nodige endorfine.
“Dit is gewoon gruwelijk! Dus bij die jonge studente liep het slecht af? Indien het om dezelfde arts ging, dan was hij toch een kei in zijn scalpeloperaties. Eigenaardig!” Karen laat blijken dat ze toch alert blijft, ondanks het feit dat ze tot haar ontsteltenis opmerkt dat ze haar versleten bottines weer uit de kast heeft gehaald – maar wie maalt daarover in deze weinig modieuze context?
“Hij was te slordig en geweldig aan het werk geweest. Misschien uit vrees om betrapt te worden? Vandaar dat zijn slachtoffer direct stierf. Hij is gevlucht en heeft haar zo achtergelaten. Hij wou een extra appel voor de dorst naast zijn job in het Gentse academisch ziekenhuis. Dankzij een huiszoekingsbevel van de onderzoeksrechter trof men ook het bezwarende bewijsmateriaal, zoals het in bloed gedrenkte operatiepak en scalpel, aan in de kelder van diens villa.” Martin houdt stand bij het rapporteren van de sombere historiek uit vervlogen tijden.
“En was dit niet de vader van één van de vrienden van die studente die met haar die namiddag hier op de heide vertoefde? Zo kwam men hem eerder op het spoor. Hij was verantwoordelijk voor al die vorige slachtoffers. Deze walgelijke praktijk legde hem geen windeieren. Maar hij beweerde stellig niets met deze zaak te maken hebben: zijn slachtoffers lieten nooit het leven en er werden nooit vitale organen weggenomen.” Karen haalt zich verder bepaalde zaken uit het donkere verleden voor de geest.
“Amai, wat een geheugen heb jij, Karen. Als ik iets zou laten transplanteren van jou, zijn het een deel van jouw hersenen. De opslagcapaciteit is daar zeer hoog, wat niet van andere zones kan gezegd worden. En die monsterlijke donorzoeker is dan veroordeeld?” Brian vestigt subtiel de aandacht op diens glanzende vest door ze met zijn handen dicht te knopen- een venijnige wind is af en toe voelbaar.
“Zeker weten. Maar hij is vorig jaar overleden in zijn cel – dit heb ik toch ergens gelezen. Hij was tot levenslange gevangenisstraf veroordeeld. Hij kon echter aan drugs geraken met de hulp van een corrupte cipier en heeft vermoedelijk zo een overdosis ingenomen. Brian, ik zou alleszins een bepaald onderdeel onder jouw gordel nooit willen hebben, zelfs als ik ervoor betaald word. Je loopt dit als een slaaf ganse dagen na. En of het goed functioneert, dit is nog een andere vraag.” Karen rijgt haar collega geslepen aan een denkbeeldige degen.
“Jullie zijn weer niet te schatten! Ik scherts ook graag, maar dit overtreft alles. Het is wel heel toevallig dat er nu een gelijkaardige moord plaats heeft in april en op dezelfde plaats. Ook een soort amateur-donorzoeker aan het werk? En dit keer opnieuw met fatale afloop?” Martin grinnikt bij het aanhoren van hun conversatie en maant hen toch aan tot enige ernst.
“Je bent inderdaad rustiger geworden, beste Martin. Vermoedelijk heeft die pas aangeworven bakvis in het labo daar iets mee te maken. Een nieuwe toekomstige ex die jou tot op het bot gaat villen? Als dat geen donatie is van jou die haar veel zal opbrengen bij scheiding. Maar soit, heeft men die gangsters kunnen opsporen in het buitenland?” Brian geeft hem ook een veeg uit de pan, maar blijft bij de les.
“Wij zijn gewoon vrienden, Brian. Bespeur ik daar enige jaloezie omdat jij al een periode op droog zaad zit na je débacle met fuck-buddy Chantal? Men heeft de contactpersoon van de dokter die de bende vertegenwoordigt in Gent kunnen klissen, maar deze werd het zwijgen opgelegd met een dodelijk schot afgevuurd vanuit een voorbijrijdende wagen. Via internationale kanalen heeft men tevergeefs geprobeerd het brein te achterhalen.” Martin bedient Brian met een gevat respons.
“Wat ik me afvraag, is het niet mogelijk dat de arts gelijk had en iemand anders achter die moord zat? Hij doodde immers nooit zijn slachtoffers maar stal levensorganen die konden gemist worden. En nu deze afslachting op bijna dezelfde wijze ….misschien loopt de dader nog vrij rond en slaat die opnieuw ongenadig toe? Hij kan toen de bewijslast gemakkelijk gedeponeerd hebben bij de chirurg. Maar dan blijft de vraag, waarom zichzelf nu in lastig parket brengen na diens dood in de gevangenis? Of andere mogelijke hypothese: een verwant van de veroordeelde wil na zijn dood postuum diens onschuld bewijzen?” Karen resumeert kort en krachtig haar reflecties. Zoals gewoonlijk zijn er meer vragen dan antwoorden vertegenwoordigd, in overvloed zoals de bloesems die de seizoenwending aankondigen.
Ondertussen bewonderen de eeuwige tiener Tony en de mollige Sheila het imposante gebouw van de filmstudio Cinéfolie. Het robuuste complex uit de jaren dertig boezemt ontzag en angst in. Het heeft een hele raadselachtige voorgeschiedenis en behoorde toe aan de familie van de beruchte professor Magnus, een icoon van het witte doek. Dit zet de speurders aan tot fantasierijke zinspelingen. Ze verdringen hiermee de gedachte aan een nieuwe chef uit hun geest. Tegelijk blijven ze elkaar traditiegetrouw sarren overeenkomstig het tijdeloze adagium “Plagen is liefde vragen”.
“Dat is een kolfje naar jouw hand he, Tony. Jij houdt van gore slasher-films en nu krijg je er één gratis je schoot geworpen. Misschien is dit de ultieme kans om via een luguber kanaal je intrede te maken als scenarist-regisseur of eerder als psychopathische killer uit Amerikaanse horrorprenten: Freddy uit “Nightmare on Elmstreet” of Jason uit “Friday The 13th”?” Sheila komt scherp uit de hoek. Ze verhult zichzelf in een wijd hangende bloemenjurk, waardoor ze een perfecte match vormt met haar collega Tony: een hippiekoppel via de teletijdmachine gestrand in de éénentwintigste eeuw.
“Je bent een geniale denktank, letterlijk dan ook. Sorry, dit laatste was een grapje, maar ik kon het niet laten. Je bent alleszins niet meer corpulent geworden sinds gisteren. Je kent trouwens jouw klassiekers. Of wil jij een andere koers opgaan om van straat te geraken? Met al die romantische komedies en drama’s die je bekijkt, blijf je gedoemd om Bridget Jones te blijven.” Tony -zoals vaak zich verschuilend in denimvest en broek- haalt haar schertsend door het slijk.
“Ik kijk ook naar wervelende suspensefilms hoor. Maar actie, maar daar heb jij geen kaas van gegeten? Als je eens wil scoren op relatieniveau, dan moet je toch eens uit je tent komen. Wie weet komt er wel een figuur uit zo’n romantisch vehikel op jouw pad, die je drang naar sensatie tempert? Het continu willen bekijken van griezelfilms ruikt naar dwangmatig escapisme omdat je eigen levensloop nogal saai is.” Sheila trekt discreet haar afzakkende panty’s naar omhoog- deze zijn iets te klein geworden na een foute wasbeurt- en ze geeft hem ervanlangs.
“Wat zijn we weer inventief filosofisch ingesteld in het debiele genre van Flair en Libelle! Ik vorm zelf een voldoende attractie op zich. Maar ik smacht niet hopeloos naar onmogelijke partners, zogenaamde prinsen op het witte paard uit goedkope stationsromannetjes. Het paard zou al steigeren door je te zien. Allez, het zou zeker diens galop in omgekeerde richting inzetten.” Tony doet haar meedogenloos bloeden.
Het komisch kibbelende duo houdt halt wanneer ze zich in een sober ingerichte bureauruimte bevinden op de gelijkvloerse verdieping. Ze richten hun pijlen nu op de bonzen van de filmstudio. Enkele fotoprenten met verwijzingen naar bekende films van grootmeesters Chaplin en Hitchcock decoreren de kale muren in terra-kleur. Een smeedijzeren tafel met assorti stoelen wacht hen niet bepaald uitnodigend op. Een plafonnière met bakelieten houder verschaft een vaal licht. Men heeft het hele etablissement quasi intact gelaten om de stijl van het tachtigjarige oord te respecteren. Er hangt een duffe sfeer, wat toch verrassend blijft indien men de jonge dynamische producenten bekijkt. Maar misschien vertoeven ze als fervente cinematofielen graag in een bepaalde tijdsepisode. Zowel Bruno als Evelyn zitten zwaar aangeslagen voor zich uit te staren.
“Het is gewoon onwezenlijk. We hebben gisteren een feestje gehouden met de ganse ploeg. Wij vormen een hecht team en houden allemaal van ons gezamenlijk project, “Bloedprent”. Tamara was één van de hoofdrolspeelsters.” Evelyn verbergt het aangezicht in haar handpalmen als symbool van radeloosheid. Ze heeft zich nog niet de moeite getroost om iets anders aan te trekken dan haar roze kamerjas. Daarenboven speelt de nachtmerrie haar nog parten.
“Wie was hier gisteren allemaal aanwezig? We hebben gezien dat er hier een soort van gastenverblijf is naast de filmstudio met jullie penthouse.” Sheila signaleert haar eigen opmerkzaamheid.
“Jullie denken toch niet…. ? Dat is onmogelijk. Vermoedelijk is hier een freak aan de slag, die onze productie wil dwarsbomen of de streek onveilig maakt.” Bruno wimpelt zonder dralen de aantijging af en denkt vooral praktisch: de opnames moeten verder kunnen gaan! Hij draagt nog steeds zijn bezwete trainingspak. Hij heeft nog geen tijd of energie gehad om te douchen in deze heksenketel.
“Wij zijn hier met het hele productieteam: acteurs, actrices, stuntmannen, cameraploeg, grimeurs, technici….het is een hele onderneming. Een tiental personen blijven hier overnachten in het gastenverblijf omdat ze te ver wonen. Daarnaast zijn er ook anderen die dichtbij wonen: deze komen enkel in de week langs.” Bruno blijft zijn pragmatische houding aannemen.
“En komt iedereen met elkaar overeen? Zijn er bepaalde spanningen onderling? Er heerst normaal een zekere competitiedrang op elke set. Het filmwereldje is een vergrootglas voor de samenleving. Iedere participant wil scoren bij het publiek en carrière maken! Tamara Valmont was pas dertig jaar oud en een groot talent in spe. Ze had al interessante rollen vertolkt in enkele buitenlandse films en vormde zeker een publiekstrekker.” Tony etaleert graag met verve zijn inzicht in bepaalde maatschappelijke rolpatronen.
“Er waren wel conflicten zoals die in elke onderneming aanwezig zijn, inzake rolverdeling, scenario, opnames…maar niet van aard om elkaar naar het leven te staan. Deze film is eerder een hommage aan onze vriendin Vanessa die twintig jaar geleden hier op beestachtige wijze werd vermoord. En iedereen binnen de ploeg heeft al veel op zijn palmares. Wij hoeven ons niet per se te bewijzen. Wij hebben ook reeds een prijs gewonnen op het filmfestival te Cannes met onze tragikomische productie.” Evelyn herpakt zich en overwint haar emotionele blokkade. Ze blijft ook een zakenvrouw avant la lettre.
“We hebben erover gehoord. Jullie willen een soort verfilming maken van dit pijnlijke verhaal? Misschien bracht dit veel stress teweeg? En natuurlijk is iedere vorm van publiciteit meegenomen, zeker ook om sponsoring aan te trekken. Waarom jullie overschakeling naar een meer agressief genre en had Tamara vijanden?” Sheila geeft de aanzet tot een meer diepgaande analyse.
“Wij kwamen op dit idee omdat de vreselijke gebeurtenissen zich twintig jaar hebben voorgedaan. We herdenken hiermee Vanessa. Zij was heel ambitieus en werd door die smerige orgaandonorhandelaar om het leven gebracht. We gingen het verhaal wat aanpassen, commercialiseren dus, en niet louter baseren op de realiteit. En Tamara was een erg geliefd persoon : ze was begaan met anderen en zeker geen ambitieuze bitch. Niet zoals Vanessa…” Bruno neemt de leiding van het gesprek over. Hij is gewoon om de public relations te verzorgen en diplomatisch te onderhandelen. Innerlijk vloekt hij omdat hij per ongeluk gewezen heeft op Vanessa’s hoogmoedige ingesteldheid. Ze was tenslotte zijn vriendin tot hij haar dumpte voor Evelyn.
“Interessant dat u wijst op Vanessa’s karaktertrekken. Daar moeten we het later eens verder over hebben. Tamara nam dus dit personage voor haar rekening en was meer bescheiden? Ze was wel dronken gisterenavond – althans dit hebben we gehoord. Maar dit was te wijten aan de festiviteiten? We zullen in ieder geval iedereen moeten ondervragen. Hebben jullie er een idee over hoe het komt dat ze zich om drie uur ‘s nachts in haar slaapjurk op de heide bevond?” Tony herinnert zich vele scènes uit honderden horrorfilms en beschouwt dit als een clichématig gegeven: gillende en schaars geklede deernen die achtervolgd worden door maniakken.
“Neen, zij had een fantastisch lopende carrière. Haar ouders wonen in Frankrijk en ze was perfect tweetalig. Ze is naar hier verhuisd enkele jaren geleden omdat ze kon deelnemen aan de opnames van een historisch epos. Ze was verloofd met de producer, maar die relatie liep op te klippen. Vandaar misschien haar neiging tot overconsumptie van alcohol. Maar op de set en met ons kon ze het heel goed vinden. Ze was attent en lachte graag. Maar natuurlijk wou ze scoren, wie niet?” Evelyn laat zich niet in de hoek drummen door haar overijverige echtgenoot.
“Geen divagedrag of sneren ten aanzien van haar collega’s of de filmploeg? Geen contractuele problemen? Waar waren jullie vannacht trouwens omstreeks drie uur?” Sheila wijst terug op de essentie van hun opdracht als detective.
“Wij sliepen. We zijn rond twee uur na het feestje op de set als een blok in slaap gevallen. Ik was om zeven uur wakker zoals bijna altijd en ging mijn dagelijkse looptochtje maken in de streek hier. Tot ik botste op Randy en we de vreselijke vaststelling deden…” Bruno wordt plots verweldigd door een opflakkering van onbehagen. Het vreselijke beeld blijft spoken in zijn gedachten.
“Ik ontwaakte pas rond acht uur. Het was een zware week geweest en ik heb wel mijn rust nodig. Ons adoptiezoontje verblijft dit paasweekend bij mijn moeder, waardoor we extra konden relaxen. Waarom zouden wij iets met die moord te maken hebben? Nu zitten we in de problemen omdat we een steractrice met een groot aandeel kwijt zijn. Zij vertolkte de rol van Vanessa, rond wie we ook een levensverhaal hebben opgebouwd.” Evelyns stem verheft zich. Ze bant even haar gevoelens van afgrijzen en vertolkt terug de rol van baas.
“Wel toevallig dan dat de actrice die het vermoorde slachtoffer vertolkte, nu zelf vermoord is in bijna dezelfde dramatische context? En eigenaardig dat de dader haar lever wou verwijderen, terwijl ze bekend stond als drankorgel. Een symbolische daad?” Tony vat meesterlijk zijn synthese van de ijzingwekkende voormiddag samen in enkele gebalde zinnen.
Bruno verschuilt zich achter een hoestbui. Bracht de confrontatie met zijn ex-vriendin Vanessa, gespeeld door Tamara, het pijnlijke verleden terug naar boven ?
Evelyn krimpt ineen. Ze verwijgt het bizar sms’je en zit met gemengde gevoelens. Was haar angstwekkende droom een prelude voor wat gebeurd is of lijdt ze aan een persoonlijkheidsstoornis met vaak duistere gedachten om haar ongeboren kind, de nieuwe cinematografische projectie, koste wat kost te promoten?
Binnenkort het vervolgd op deze website