Joke de Meyer heeft weer een prachtig en spannend verhaal geschreven. De spanning zit er vanaf het eerste moment volop in. Lees mee en geniet van dit grote talent.
DODELIJK SPIRITISME/3 :
Het is even later op de avond…enkele politiewagens zijn gestrand rondom de imposante residentie. Rechercheurs Brian en Karen zijn zoals gewoonlijk trouw van de partij. Ze wachten in de reusachtige inkomhal. Enkele agenten sporen de omgeving af met zaklampen en honden. Virginie, Sofia en de gasten vertoeven onthutst door de dramatische gebeurtenissen in de zitkamer.
Brian heeft last van een eerste herfstverkoudheid en begint te niezen. Hij loopt er wat slonzig bij met een lange grijze jas en doordeweekse jeans. Zijn zakdoek klampt hij kreunend vast in de rechterhand. Hij heeft een uitputtende week achter de rug. Hij is bezig met de verhuis naar een ander appartement in hetzelfde gebouw, omdat dit iets groter en gezelliger is. De livingvenster ziet trouwens uit op de Gentse Korenmarkt en dat zorgt voor wat leven in de brouwerij. Al moet hij wel af en toe opletten dat hij niet vergeet een handdoek rond zijn middel te knopen wanneer hij de badkamer verlaat. Dit kan immers voor hilarische toestanden zorgen, zelfs vanop de vierde verdieping.
Karen loopt op wolkjes. Ze heeft een nieuwe vriend en is blij dat ze Brian uit haar hoofd gezet heeft. Hij is een computerfanaat en ze heeft hem leren kennen via internet. Haar datingprofiel houdt ze angstvallig geheim voor haar collega’s en aanvankelijk geloofde ze er zelf niet in, maar het kan toch meevallen. Tegenwoordig is het sociaal leven meer opgebouwd uit virtuele dan uit reële contacten, denk ze. Iedereen meet zich graag een andere identiteit aan : het is gemakkelijker en veiliger om achter het scherm van een smartphone je te verbergen en aan allerlei shopping te doen. Ze draagt haar blauwe jurk met beige vest en straalt. Rob zorgt voor een zomergevoel in deze herfstperiode. Hij heeft een typisch nerd-voorkomen : kleine bril, klassieke zwarte haarsnit en stuntelige houding. Maar hij heeft iets speciaal, zijn het de diepliggende ogen?
“Gaan we tot de ondervraging over van de betrokkenen, miss droomland ? Je staat al de hele tijd naar je smartphone te gluren. Toch weer die Rob niet he ? Er moet ook nog gewerkt worden.” Brians toon klinkt verwijtend.
“Zeg, niet jaloers doen he, bosaap. Let maar op met je niesbuien ! Slaap je nog steeds naakt ? Een deftige pyjama staat op je cadeaulijst, zeker nu de koude seizoenen voor de deur staan. En neem papieren zakdoeken in plaats van die verlepte vodden. Da’s meer hygiënisch.” Karen bergt de gsm op in haar vest.
“Ik ben vermoeid. Verhuizen naar een andere flat vraagt veel energie. En vroeger had ik helpers, maar waar zijn die gebleven ? Zwevend in de zevende hemel ? Ik zal wel aarden. Hatjsie !”
“Och, hou op, je wordt een brompot. Daar is Martin, de patholoog. Laat ons luisteren wat hij ons te vertellen heeft. Hoelang is het geleden dat je nog eens goed….. ?”
De flegmatieke veertiger met medische opleiding vervoegt zich bij het gezelschap. Hij heeft zijn chirurgische handschoenen aan en merkt dat er nog steeds gekibbel is tussen de twee excentrieke leden van het team. Martin heeft tijdelijk afstand genomen van het zoeken naar een nieuwe levensgezel. Hij betaalt nu de tol van een jarenlang huwelijk en mag een groot deel van zijn salaris afstaan aan zijn ex. Hij heeft zich toch een nieuwe sportwagen aangekocht en koestert een trouwe vriend, de labrador Laïka.
“Rustig aan, jullie lijken net een getrouwd koppel. Misschien dat jullie daardoor naast het werk best gescheiden blijven. Ik kan het weten, geen gezeur meer van een eega. Ik vind alles wat ik nodig heb bij mijn trouwe labrador.” Martin is ontroerd door zijn eigen woorden.
“Kom ter zake. Ga je trouwens naar de hondenschool ? En heeft je Ferrari niet dringend een beurt nodig, allez, groot onderhoud welteverstaan ?” Brians humeur wordt er niet beter op.
“Tom Lammers lag op de oprijlaan naast zijn taxivoertuig. Hij heeft een zware slag op het hoofd gekregen met de krik die naast hem ligt. Hij was onmiddellijk dood door inwendige bloedingen en dit is vermoedelijk nog maar een uur geleden gebeurd. De krik wordt overgemaakt naar het labo voor verder onderzoek van eventuele vinger- en andere afdrukken.” Martins laat zijn deskundigheid zien.
“Dus een gelegenheidsmoord, geen voorbedachte rade ? Het was de krik van de auto. Of iemand wou hem ombrengen en heeft het eerste het beste wapen daarvoor genomen ? Normaal ligt dit in de koffer?” Karen talmt om haar gsm te bekijken voor eventueel berichten, doch houdt zich in.
“Dat valt te bezien. Er zijn rond de plaats van de misdaad geen andere sporen te zien. Getuigen en zo vinden, zal moeilijk zijn, want het huis ligt helemaal afgelegen. We kunnen een rondvraag doen in de buurt, misschien waren er toch passanten.” Martin wijst erop dat dit zijn taak niet is.
“Iemand had een band gesaboteerd. Tom is daar dichtbij neergeslagen.” Brian heeft terug een hevige niesbui en snuit nadien luidruchtig zijn neus. Karen en Martin kijken elkaar vol leedvermaak aan. Martin begeeft zich terug naar buiten.
Terwijl ze verder ronddwalen in het grote verblijf, besluipt er hen toch een gevoel van onbehagen. Er hangt een angstwekkende sfeer of is het de moord die alles bezoedelt ?
“Volgens de geruchten zou dit huis behekst zijn, betoverd door geestoproepingen en dergelijke toestanden. Geloof jij daarin ? Elk dorp heeft wel zo’n spookwoning. Hatsjie !”
“Het heeft alleszins zijn geschiedenis en leeftijd mee. Dit is een gebouw dat leeft en veel generaties heeft zien komen en gaan, geboortes en overlijdens. Misschien kunnen we een ouija-bord gebruiken, welke overledene zou jij willen spreken ?” Karen is even gepassioneerd door deze gedachte.
“Wat een vraag ! Liefst niemand. Ik vind dat allemaal flauwekul. Waarom zouden die geesten ons willen spreken, ze hebben eindelijk rust gevonden. Hatsjie !” Brian gunt geen aandacht aan fantasie, hij is snipverkouden.
“Hahaha, grapjas ! Je hebt gelijk, ik zou mijn vader nog eens willen spreken en hem vragen hoe hij het uithield bij mijn moeder, de controlefreak. Maar misschien had hij wel zo iemand nodig. Laat ons beginnen met de huishoudster, Sofia Laveling.”
Ze zonderen zich af in een kleine bureau aan de rechterkant van de inkomhal. Gevuld met een statige secrétaire en enkele Louis Quinze-stoelen geeft deze écru kamerruimte de indruk van een duf dokterskabinet. Sofia hapt naar adem en begint gespannen haar relaas van de dramatische gebeurtenissen. Ze heeft koffie en kamillethee op een dienbord meegebracht en op de secrétaire geplaatst.
“Toen mevrouw Virginie Malson boven was, werkte ik in de keuken. U weet, er was een verrassing gepland voor haar. De gasten verborgen zich op de zolderkamer en wilden een grap uithalen. Ik wou haar een tas kamillethee brengen om haar te helpen ontspannen, toen ik door het raampje naast de voordeur keek en opmerkte dat de taxi nog niet weg was.”
“En toen bent u naar buiten gegaan ? U vond het verdacht ? Zat Tom niet in het complot van de verrassing ? Wachtte hij niet op een teken om ook naar binnen te komen ?” Karen neemt even de leiding.
“Neen, helemaal niet. Tom is eigenaar van het taxibedrijf en ik had hem gevraagd om mevrouw Malson te gaan halen. Het is een heel verhaal. Haar familie en vrienden wilden haar verrassen met een feestje hier en niemand mocht iets weten. Daarom dat die taxi werd ingeschakeld om te kunnen inspelen op tijd en gelegenheid.” Sofia nipt even van haar tas kamillethee.
“Dus hij speelde slechts een passieve rol in dit gebeuren. Kende u hem goed ? Had hij vijanden ?” Brian wrijft even over zijn neusgaten.
“Ik kende hem maar oppervlakkig. Zijn bedrijf is gevestigd in het dorp en vroeger maakte wijlen mevrouw Cathy Malson soms gebruik van zijn diensten. Ze had een labiele gezondheid en kon zich soms moeilijk concentreren, waardoor het gevaarlijk was om een wagen te besturen.”
“Oke, toen ging u naar de auto en stelde vast dat hij dood was. En u bent onmiddellijk naar het huis gerend ? Hebt u iets of iemand verdachts opgemerkt ?” Karen neemt een suikerklontje en laat het glijden in haar koffietas. Helaas niet voorzichtig genoeg, zodat er wat koffie plenst op de ondertas. Ze glimlacht, handigheid is nooit een deugd geweest.
“Euh, neen. Het is ook donker en mistig. Niet echt aangenaam weer om lang buiten te blijven. Ik was verbouwereerd en snelde naar binnen. Ik heb geschreeuwd en het hele gezelschap kwam naar beneden. Terrence, de vriend van Virginie, en haar oom Dirk zijn gaan kijken. De rest bleef hier. Toen ze terugkwamen en het drama bevestigden, hebben we jullie dadelijk opgebeld.”
“U bent al lang in dienst van de Malsons ?” Brian geniet van Karens geknoei met het servies, maar moet zelf alert blijven voor ontsnappend neusvocht. De zakdoek valt uit zijn hand en discreet probeert hij deze terug op te rapen. Dit verloopt niet echt zonder ongemak tot jolijt van zijn collega. Sofia zet mechanisch de conversatie verder.
“Toch al een tiental jaren. Ik ben de enige die overgebleven is na het overlijden van mevrouw Cathy Malson. De anderen hadden schrik. Soms hoort men hier allerlei rare geluiden, maar dat is meestal geritsel van bladeren en kraken van houten deuren en trappen. Dit speelt soms de verbeelding parten en mevrouw Malson had ook een eigenaardige hobby….ze was vaak een spiritistisch medium.”
Plots horen ze lawaai dat van buiten komt. Karen verontschuldigt zich en haast zich even om te gaan kijken. Brian snottert verder en bedankt Sofia voor de opbeurende kop kamillethee.
Een hoogbejaarde man, in donkerbruine lange regenmantel en met een wandelstok in de rechterhand wandelt in de richting van het domein. De politieagenten wijzen hem erop dat het verboden terrein is wegens misdaadonderzoek.
Hij schreeuwt met dreigende toon : “Ik had jullie gewaarschuwd ! Zolang er geen echte Lamoir terugkeert in La Portière, zullen er blijven slachtoffers vallen. Gerechtigdheid heeft reeds gezorgd voor de dood van die goudzoeker Cathy Malson en nu is de nieuwe eigenaar aan de beurt. De opgeroepen geesten zorgen voor ons. Het domein behoort de Lamoirs toe, tot in de eeuwigheid !“
Karen is verbijsterd. Deze grijzende senior met verbitterd aangezicht zit vol met diepe haatgevoelens. Daarenboven wordt het schimmige decor verder ondergedompeld in een dikke erwtensoep.
(vervolgt)