Joke de Meyer: Bloedprent

Foto: eigen archief

Joke de Meyer heeft weer een prachtig en spannend verhaal geschreven. De spanning zit er ook bij dit vierde deel van Bloedprent vanaf het eerste moment volop in.

BLOEDPRENT/4 :
“Tussen Tamara en mij bestond er al dadelijk zuiver dierlijke aantrekkingskracht, een soort oerdrift. Dankzij de opnames voor “Bloedprent” hebben we elkaar voor de eerste keer ontmoet. Ik kan niet geloven dat ze dood is. We hadden een heel gezellig feestje met de ganse filmploeg gisterenavond en er werd uitbundig gedronken, gelachen en gedanst.”

Dit is het redelijk zakelijke relaas van de lookalike van Jim Morrison, Randy Lemmens. Hij lijkt nog sterk onder invloed te zijn van overmatig drankconsumptie evenals van pepmiddelen. Dicht tegen hem aan leunt een twintig jaar jongere bakvis. Ze draagt een niemendalletje, een roze minijurk, is opvallend opgemaakt met eyeliner en lippenstift en heeft een modieus kort wit geverfd kapsel met enkele zwarte mèches: een soort piepjonge versie van Annie Lennox. Ze houdt zijn linkerhand stevig vast met beide handen, als ware hij haar persoonlijk speelgoed. Ze laat hem op geen enkel moment los en wil samen verhoord worden door Brian en Karen. Samen met het eigenzinnige speurdersduo bevindt het artistieke stel zich op de parking voor de sobere bungalow waar de meeste medewerkers van de filmploeg de nacht hebben doorgebracht.

Rondom hen passeren enkele agenten en leden van het forensisch team. Randy’s handen beven als riet, net alsof hij moet afkicken van iets.
“Kunnen wij Randy afzonderlijk spreken ? Hij deed immers samen met Bruno de gruwelijke vaststelling ? U bent trouwens……?” Brian wil dadelijk de identiteit kennen van de infantiele Eurythmics-kloon. “Love is stranger in an open car…”, één van de vele swingende hits klinkt in zijn oren en hij heeft moeite om een danspas te bedwingen.
“Ik ben Ellen, actrice en vriendin van Randy. Wij zijn soulmates. Ik vorm zijn muze en we hebben niets voor elkaar te verbergen. Hij heeft me nodig als trouwe steun en toeverlaat.” Ellen knipoogt naar Brian als teken van bewondering en knijpt in Randy’s hand.
“Ja, we zijn echt verbonden met elkaar. Een soort Bonny en Clyde om het in grappige filmtermen te zeggen. Alhoewel Ellen soms nogal kleverig kan zijn zoals confituur op een boterham. Het was inderdaad vreselijk om Tamara’s dood zo vast te stellen…” Randy glimlacht en probeert zich uit Ellens stevige handgrip even te bevrijden. Ze laat echter haar minnaar niet los en blijkt over een stevige dosis kracht te beschikken.
“En je bent samen in bed beland, of in andere termen: je hebt de lakens gedeeld met Tamara? Was dit de eerste keer of had u een meer dan gewone passionele band met haar? Was dit geen doorn in het oog van Ellen? Een mogelijke rivale die leidde tot trouble in paradise?” Karen stuurt onmiddellijk de boot in een bepaalde richting. Zij voelt zich zoals gewoonlijk aangetrokken tot één van de mannelijke verdachten. “Come on Baby light my fire”, de bekende song van The Doors, leidt haar gedachten naar een bad vol erotiek.
“U bent ook niet erg discreet met die vragen. Wij hadden zeker een intieme band. Zij had moeite met de breuk met haar ex-vriend, die producer Geoffrey Olson. En we zochten even troost bij elkaar. Beiden zijn we vroeger afgewezen door geliefden. Het was een ontvlamde passie, niet te blussen.” Randy denkt ontroerd terug aan de steractrice die het leven liet deze nacht.
“Maar ik ben er toch altijd voor jou. Wij hebben een spirituele band. Je bent mijn mentor en steunt me in mijn carrière. En dat geflirt met Tamara vormde geen enkel probleem. Iedereen valt voor jouw tienerachtige charmes. Ik ben trouwens biseksueel en zag haar ook wel zitten. Dus een trio stond zeker op onze bucket list!” Ellen speelt open kaart en wrijft wulps en ongegeneerd over zijn linkerschouder en rug.
“Tamara en jij werden beiden afgewezen door geliefden? Wie was uw vroegere geliefde dan? En hoe is de breuk tot stand gekomen met haar vriend, die producer Geoffrey Olson? We hebben vernomen dat het succes haar wat naar het hoofd was gestegen en dat ze daarom begon te drinken. Te veel succes op korte termijn is soms moeilijk te verwerken zonder hulp van alcohol of medicatie.” Brian komt deskundig uit de hoek. Hij heeft reeds veel gelezen over sterren op het witte doek met hun glorierijke opgang en onterende ondergang. Vandaar dat hijzelf misschien beter gewoon inspecteur blijft-alhoewel hij zich met zijn looks en charme vaak als een parel tussen de zwijnen voelt in het politionele milieu.

“Bij mij heeft die vroeger onbeantwoorde liefde geen belang meer, het is al te lang geleden. Tamara had pas recent een relationele breuk meegemaakt. Ik ving haar op tussen de opnames door. Acteren was haar lang leven, helaas…ze is gestorven te midden van wat haar heeft groot gemaakt. Die Geoffrey was niet goed genoeg voor haar. Hij bleek daarenboven een respectloze flierefluiter te zijn en dit was voor haar te veel. Ze wou iemand die er voor de volle honderd percent was voor haar en hij vond Tamara te versmachtend door haar continue nood aan aandacht. Geoffrey was daarenboven jaloers omdat ze meer succes oogstte dan hijzelf. En wat dat drankmisbruik betreft, ze had dit wel onder controle.” Randy is erin geslaagd zich te bevrijden uit Ellens greep en geeft uiting aan zijn verwarde gevoelens. Hij koesterde zeker diepe gevoelens voor Tamara, maar was het louter medeleven of was er meer? Ellen knort en vouwt geïrriteerd haar armen voor zich.
“En u werd wakker vannacht toen u plots constateerde dat ze verdwenen was? U hebt niets verdacht gehoord of ze heeft u niets meer verteld? Had ze een stiekeme nachtelijke afspraak met iemand?” Karen onderbreekt even de pijnlijke stilte. Ze ziet het allemaal mijmerend voor zich : Randy die haar opwacht in een schaars geklede outfit en zij die in zijn armen vliegt in het betoverende licht van de volle maan. En dan realiseert ze ontzet dat de ruimtelijke satelliet deze week maar voor de helft zichtbaar zal zijn.

“Ik werd pas wakker rond zeven uur deze morgen. Zoals ik u al zei, we hadden allemaal een serieuze kater opgelopen na dat feestje. Ik ontdekte dat ze verdwenen was uit bed en ben dan maar buiten op zoek gegaan. Daar ontmoette ik Bruno en deden we de ontstellende vaststelling. Voor de rest kan ik u niet meer vertellen.” Randy begint zich te ergeren aan de pijnbank van de inquisiteurs en wordt zijn hoofdpijn terug gewaar. De dafalgans zijn blijkbaar snel uitgewerkt.
“Ik kan dit volledig bevestigen. Ik ben bij hem komen liggen rond vier uur of zo omdat ik niet kon indutten. Ik lag in de aangrenzende slaapkamer. Tamara was er niet meer. Ik dacht dat ze haar roes ergens anders was gaan uitslapen. Randy kan nogal uitputtend zijn in bed, hihihi.” Ellen gniffelt bij haar respons.
“Misschien wel belangrijk is de link met de zogenaamde bloesemmoord van twintig jaar geleden? Toen is ook een vriendin, Vanessa, hier in de buurt op gruwelijke wijze omgebracht. Het ging om een doorgetrapte chirurg die werkte voor de orgaanhandel. En de filmopnames hier zijn een soort bizarre hommage aan dit gebeuren?” Brian vindt het belangrijk om het verleden op te rakelen. Een mogelijk verband is niet uitgesloten en toeval wordt nogal gemakkelijk toegeschreven aan gebeurtenissen die met elkaar verwant zijn.
“Inderdaad. Maar de dader is toen opgepakt en veroordeeld. En onlangs overleden in de gevangenis, dacht ik. Denkt u dat er iemand anders achter die moord zat en nu terug heeft toegeslagen? Maar met welk motief? Zoiets incrimineert toch precies die persoon.” Randy blijft toch aandachtig bij de les en komt scherp uit de hoek.
“We zijn dit aan het onderzoeken. Kende u Vanessa, het slachtoffer van twintig jaar geleden, goed? Had zij veel vijanden? Eigenaardig dat Tamara die haar rol ging vertolken in de horrorfilm nu onder quasi dezelfde omstandigheden is omgebracht. Wat is uw participatie eigenlijk in deze horrorfilm?” Karen wimpelt haar dagdromen weg en stelt geïntrigeerd vragen.
“Vanessa was een kreng om het zo uit te drukken. Ze wou continu in the picture staan en ging daarvoor over lijken: ze deinsde er niet voor terug om anderen de grond in te boren. Maar haar persoonlijkheid had toch geen belang als motief voor de moord? Het ging toch om haar hart? Die gestoorde chirurg oogstte organen voor criminele organisaties. Ik ben acteur en co-writer in opdracht van Bruno en Evelyn.” De taal van Randy spreekt boekdelen. Er was geen sympathie voor Vanessa zoals er nu wel was voor Tamara.
“Had u niet graag het script zelf volledig in handen gehad? Nu bent u contractueel werkzaam voor dit productiehuis, dat toch een zeker aanzien heeft verworven? Jullie waren medestudenten. Geeft dat geen gevoel van ongenoegen of frustratie?” Zelfkennis is het begin van alle wijsheid, denkt Brian, hij zou het ook niet gemakkelijk hebben mocht Karen bijvoorbeeld hoofdinspecteur worden.
“Helemaal niet. Jullie hebben veel verbeelding en zoeken het te ver. Volgens mij is dit terug werk van de orgaanhandel en zouden jullie daar beter de pijlen op richten. Wij hebben hier niets mee te maken.” Randy besluit de vermoeiende conversatie een halt toe te roepen. Hij heeft dringend nood aan een verkwikkende douche en enkele pijnstillers.

“En u, Ellen, koesterde u geen haat ten opzichte van Tamara? U koestert toch meer dan gewone adoratie voor Randy. U had de gelegenheid om haar om te brengen. Misschien afgesproken voor een vriendschappelijke wandeling omdat ze zich misselijk voelde en dan genadeloos toegeslagen, un crime passionel?” Ook Karen durft in eigen boezem te kijken. Ze zou ook haar rivale ombrengen mocht deze een oogje hebben laten vallen op haar eigen lustobject.
“Denk je nu echt dat ik met mijn frêle persoontje in staat ben om iemand zo vreselijk toe te takelen ? Ik ben een simpele actrice en heb gouden handen voor het zachtere werk.” Grijnzend achtervolgt ze haar stoeipartner naar het slaapverblijf. Brian en Karen blijven met meer vragen achter dan antwoorden. In elk geval hadden ze beiden een motief en mogelijkheid voor de moord. Ellen waakt over Randy zoals moeder de gans en Randy lijkt iets boosaardig over zich te hebben, misschien sloeg zijn bewondering voor Tamara over in haat omdat hij haar identificeerde met die onbeantwoorde liefde uit zijn jeugd of met die meedogenloze bitch Vanessa?
Wat verderop zijn twee andere acteurs Maggy Smekens en professor Valère Lebrun aan het ontbijten op het bankirai-terras vooraan het studiogebouw. Maggy heeft haar vuurrode haardos van eertijds ingeruild voor een blonde carrécoupe en is ook fysiek sterk veranderd. Ze heeft duidelijk enkele chirurgische ingrepen ondergaan en, getooid in een lange fluwelen zalmkleurige kamerjas, lijkt ze wel een clichématige diva in bleek getinte huid op wereldtournée. De blik in haar ogen verraadt niets omdat deze verschuild zijn achter een opzichtige zwarte zonnebril. Enkel de mimiek van haar zwaar opgespoten lippen geeft af en toe een glimp van haar emoties weer. Ze lijkt kunstmatig te zijn als persoon, maar dit deert haar niet. Ook haar minnaar, professor Valère Lebrun, stoort zich zeker niet aan zijn ravissante barbiepop. Hij heeft kort grijs haar, draagt een assorti snor en heeft gelaatstrekken waarbij men het tellen van rimpels al snel opgeeft. Deze bruin getaande zeventiger geniet van het fleurige gezelschap van zijn jongere eega. Hij draagt eveneens een kamerjas in beige en deze verbergt zijn comfortbuikje. Het vormt een eigenaardige combinatie: de oude bok met het groene blaadje, het zichtbare cliché is slechts een bevestiging van de waarheid. Ze krijgen gezelschap van Tony en Sheila die hen even op de rooster komen leggen.
“Smakelijk! Wonderbaar dat u reeds kan genieten van een maaltijd na deze vreselijke gebeurtenis. En dan nog in open lucht, niet gestresseerd en met relaxerende kledij.” Sheila steekt van wal en windt er geen doekjes om. Volgens haar lijkt het heel smakeloos om onder deze omstandigheden aan eten te denken. Of moet men zijn primaire behoeften te allen tijde eerst en vooral verzadigen?
“Dank u! Wat wilt u dat we anders ondernemen? We zijn totaal machteloos overgeleverd aan de grillen van het noodlot. Het arme schaap dat de hoofdrol speelde is helaas dood. The show must go on. We moeten ons blijven focussen op het gemeenschappelijke doel: deze film tot stand brengen. Wilt u ook een croissant?” Valère is niet op zijn mond gevallen. Als gewezen professor Medialeer in de Filming Art-school heeft hij voldoende lessen gegeven en examens afgenomen om iedereen onder tafel te praten. Ook is hij bekend wegens spraakmakende interviews en gewaagde artikels in allerlei tijdschriften. Geen grijze muis, maar een welbespraakte en gedreven gentleman op leeftijd.

“Neen, dank u. Wij blijven niet inert toekijken, maar willen op onderzoek uitgaan. The show must go on, deze leuze geldt ook voor ons. We willen u wel enkele vragen stellen. Waar was u vorige nacht en hebt u iets of iemand verdacht opgemerkt?” Tony schiet onmiddellijk raak. Hij vermaakt zich met de situatie. Een dergelijk paar hoort thuis in het gekkenhuis. Valère heeft iets weg van de hoogbejaarde koning Albert, maar dan zonder bibberen, grapt hij.
“Neen, na de party zijn we rond één uur in ons hemelbed verzeild geraakt en hebben we nog wat gerobbedoesd of gerampetampt, als u begrijpt wat ik bedoel. Valères drang naar elke vorm van bevrediging is onverzadigbaar. Wie zei er ook weer dat mannen na vijftig jaar uitgedoofd zijn? Ik kan u verzekeren, die kaars brandt zo hevig dat ze een hele Lourdesgrot in vuur kan zetten.” Maggy barst uit in een wulpse schaterlach. Ze lijkt totaal niet meer het onzekere en depressieve wezen te zijn van twintig jaar geleden. Blijkbaar geven een uiterlijke make-over en professioneel succes een stevige boost aan het zelfvertrouwen.
“Hahaha, vergeeft u mijn schat, ze is nogal loslippig en dankzij haar “injectiemond” nog meer dan vroeger. Wij zijn beiden als een blok in slaap gevallen en hebben niets abnormaal gehoord of gezien. Het was een rustige nacht. Wat er gebeurd is met Tamara is heel jammer, maar het leven gaat verder. Maak u toch niet zo druk en schuif aan bij het buffet, thee of koffie ?” De gepensioneerde Valère komt over als een nonchalante bon-vivant.
“Jullie zijn ongelooflijk! Raakt het jullie dan op geen enkele manier dat een collega is omgebracht? Dit is toch absolute onverschilligheid. Hadden jullie dan geen enkele gevoelsmatige band met Tamara, de ster van de film ?” Sheila komt verontwaardigd uit de hoek. Zelfs de drang om je maag op tijd en stond te kunnen vullen dient door dit vreselijke gebeuren te worden getemperd. Zelfs voor haar, omdat zij altijd verlekkerd uitkijkt naar versnaperingen. Zou het verlies van een collega haar zelf weten te raken? Ze denkt aan bepaalde enerverende personen uit haar omgeving en maakt zich dan toch ludiek de bedenking dat dit niet voor iedereen opgaat.
“Haha, neem het leven toch niet zo serieus. Uw collega heeft trouwens veel potentieel als karakteracteur. Een soort afgeborsteld James Bond-type. Vind je niet, Valère? De looks, de passie, de drive? Misschien komt u op het gepaste moment hier, alles heeft immers zijn redenen. Niets is toeval, zei u dat vroeger niet in de les, professor Lebrun of was het professor Magnus die dit stelde? Hahaha.” Maggy buldert. Ze geeft haar partner graag af en toe een veeg uit de pan. Hij heeft haar vroeger genoeg stress bezorgd als maniakale examinator. Tony voelt zich gevleid door het compliment. Sheila weigert koppig hierop te reageren. Hoe lang gaat ze dit aanstellerig gedrag moeten aanhoren?

“Excuseer ons. We spelen continu een rol in het leven. Soms kunnen we het onderscheid niet meer maken tussen realiteit en fictie. Wij hebben ons eigen personage gecreëerd. Dit vormt eveneens een bescherming tegen de vaak harde realiteit. Een soort schild van een pad. Een soort cocon om in weg te kruipen als het te moeilijk wordt. Deze wijsheid heb ik verkondigd in het auditorium. Gefrustreerde collega professor Magnus heeft deze stelling ook overgenomen van mij, lieve Maggy. Een getrainde acteur of actrice verkleedt zich mentaal vaak in een andere personage, dat dient als olifantenhuid.” Valère breng zelfingenomen een toast uit met zijn koffietas.
“Dat is een interessante kijk op het leven. Kan u eens uit uw rol vallen om ons te helpen met dit moordonderzoek? Want Tamara had ook dergelijke bescherming nodig, maar werd toch laffelijk vermoord. U wilt toch ook dat de dader gevat wordt?” Tony’s zelfvertrouwen is gestegen en hij identificeert zich even met James Bond. Zou hij ook met diens befaamde manier van spreken en poseren sterker in het dagelijkse leven staan? Ach, liever niet : 007, dat zijn toch iets teveel nullen volgens de berekende Tony.
“Ik kon het niet beter verwoorden zoals mijn Valère het heeft gedaan. Wat wilt u nog weten? Tamara was een rijzende ster, een zogenaamde topactrice die een prijs gewonnen heeft in die saaie historische dramareeks. Hoe heette die ook weer?” Maggy’s toon komt denigrerend over. Ze kon Tamara blijkbaar niet luchten, zeker omdat ze zo goed in de markt lag.
“Dat is nu niet belangrijk. Dus u hebt beiden een alibi voor het tijdstip van de moord? U koesterde geen jaloezie ten aanzien van het succes van Tamara? Zij had tenslotte reeds een prijs gewonnen en stond meer in the picture met de hoofdrol in de film.” Sheila triomfeert. Ze heeft de gevoelige snaar van de opgedirkte dame met capsones gevonden en speelt daar gretig op in.
“Natuurlijk hebben wij een alibi! We lagen samen in bed, dronken en nagenietend van het bekoorlijk liefdesspel. Wij hebben al jaren een intieme liefdesband. En wat Tamara betreft, wat vertelt zo’n prijs? Een erkenning van een vakjury vol gefrustreerde idioten? Ze werd op de koop toe afgewezen door haar producer en geraakte verslaafd aan geestrijk vocht! Wij weten tenminste waarvoor we staan, ik speel al jaren mee in succesrijke soaps en professor Lebrun was een gerenommeerde lesgever.” Maggy laat zich niet zomaar in de hoek drummen en komt op voor haar eer en die van Valère.
“Maar er was toch die vreselijke gebeurtenis twintig jaar geleden? U was ook in de buurt toen Vanessa vermoord werd en naar we hebben gelezen en vernomen, stonden jullie niet op goede voet met elkaar. Net zoals met Tamara die onder bijna dezelfde omstandigheden vermoord werd. U hebt trouwens een ware uiterlijke metamorfose ondergaan!” Tony laat de air van James Bond even voor wat die is, en graaft dieper en dieper zoals een mol.
“Nu gaat u te ver en ga ik even mijn serene rol verlaten! Maggy heeft daar niets mee te maken! Zij heeft een pijnlijke jeugd gehad met een gewelddadige vader. Zij en haar broer Gert hebben de hel gezien. Hun moeder is overleden na een zware val in haar bad. Dit was zeker te wijten aan die psychopaat, maar men kon niets bewijzen. Ik heb haar gestimuleerd om meer op te komen voor zichzelf! Ze heeft klasse en talent!” De wijze professor Lebrun heeft gesproken. Hij steigert wanneer men zijn geliefde dreigt in diskrediet te brengen.
“En die Vanessa was een vulgaire bitch. Trouwens, de dader is toch veroordeeld? Waarom oude koeien uit de sloot halen? Die gruwelijke historie heeft fundamenten gelegd voor een film en daarvoor zijn we hier. Hier wordt ze vereeuwigd, dat was tenslotte haar ultieme droom en die heeft ze postuum waar gemaakt.” Maggy blijft kranig, ondanks de tergende herinnering aan haar traumatische jeugd. Plots rinkelt haar gsm die naast haar bord op tafel prijkt. Ze beantwoordt nerveus de oproep en luistert. Het blijkt haar broer Gert te zijn.
“Wat is er gaande in de filmstudio? Ik heb politiesirenes gehoord en deze zetten koers in jullie richting. Ik probeer je al de hele tijd te bereiken en ik mocht niet tot bij jou komen door de agenten…” Gert klinkt opgewonden.
“Dank voor je bezorgdheid, Gert. Ik had mijn gsm afgezet. Alles is met mij in orde. Helaas is Tamara niet meer. Ik neem wel later contact met je op.” Maggy’s repliek is kort en zakelijk.
“Ik heb ware angsten doorstaan. Die film brengt al zo’n nare herinneringen uit het verleden naar boven voor jou. Ik wil niet dat er iets erg met je gebeurt.” Gert klinkt uitermate bezorgd. Hij hapt naar adem.
“Wees gerust, Gert, ik ben in goede handen hier. En Valère zorgt uitstekend voor mij. We zijn gewoon wat onder shock, maar onze eetlust en mijn verschijning zal er niet onder lijden.”

Maggy klinkt bits. Blijkbaar werkt diens telefoongesprek haar danig op de zenuwen. Of ligt er iets anders op haar lever?
Ze beëindigt de conversatie en richt zich verduidelijkend tot de speurders. “Dit was mijn broer Gert. Hij is mijn engelbewaarder en reageert vaak overdreven sentimenteel. Hij woont hier niet zo ver van in het appartement van onze ouders en heeft de heksenketel opgemerkt. We hebben samen zoveel meegemaakt door het fysieke geweld van vader. Onze bloedband is daardoor nog meer onverbrekelijk geworden. Hij vertolkt ook een rol in de film maar overnacht hier niet.”
“Zo een zwaarmoedig verleden samen delen moet niet evident zijn. Hopelijk heeft jullie vader hiervoor de gevolgen moeten dragen.” Sheila krijgt een opflakkering van empathische gevoelens ten opzichte van Maggy. Vandaar het letterlijke en figuurlijke masker dat ze misschien draagt. Een instrument om zich te verdedigen tegen de buitenwereld. Zo een hulpmiddel hebben we allemaal wel af en toe ergens voor nodig, mijmert ze. Ook Tony weet zich even geen houding aan te meten. Hij wil zijn rechterarm oplichten voor de typische Bond-houding met revolver in de hand, maar bemerkt de strenge blik van zijn Bond-girl Sheila en kiest voor de 00 in plaats van de 7.
“Helaas niet. Hij was politieagent zoals jullie en werd beschermd door zijn oversten. Hij is na enkele korte gevangenisstraffen vrijgekomen. Ik blijf bang van hem. Ik weet trouwens niet waar hij verblijft. Gelukkig zijn Valère en mijn broer er voor mij. Ik weet niet wat ik zou doen zonder hen. Hij is tot alles in staat. Deze filmrol geeft me de kans om dat zielig verleden los te laten en volledig herboren te worden.” Maggy’s bril verhult een minimale tranenbron en Valère staat op om haar een bemoedigende knuffel te geven.
Het blijft even onbehaaglijk stil. Voor de inspecteurs geeft dit moment aanleiding tot allerlei denkpistes en speculaties. Bestaat er een duidelijk verband met de moord van twintig jaar geleden of spelen hier motieven van haat, jaloezie en onverwerkte trauma’s? Op het witte doek worden immers veel impressies geschilderd, ontsproten uit een bont palet van bewogen gemoedstoestanden.

Binnenkort het volgende deel op deze website