Joke de Meyer heeft weer een prachtig en spannend verhaal geschreven. De spanning zit er ook bij dit nieuwe deel vanaf het eerste moment volop in. Geniet van Bloedprent
BLOEDPRENT/13 en 14 :
Enkele weken zijn verstreken. Mei maakt nog meer ruimte vrij voor de lentehergeboorte. Het weer heeft minder kuren en het winterbewind lijkt definitief overgedragen te zijn aan de zonnegod. De aan een hartaanval overleden en zwaarbeproefde professor Leo Magnus werd uiteindelijk beschouwd als gestoorde killer. In de vergane kelderruimte werden immers de quasi opgebrande chirurgenkostuums gevonden met bloedsporen van de slachtoffers. Men veronderstelt dat de stoppen bij hem zijn doorgeslagen door ondraaglijke smart. De confronterende filmopnames waren voor de bejaarde man te pijnlijk. Het is een wonder dat hij al die jaren onopgemerkt dat ondergrondse krocht heeft overleefd. Zijn zus Julia verklaart niet op de hoogte geweest te zijn van diens opzet, Rita daarentegen is aangehouden als medeplichtige. Ze blijft hem echter verdedigen en beweert dat hij niets te maken heeft met de weerzinwekkende gruwelpraktijken. Gezien zijn wankele gezondheidstoestand blijft er toch enige zweem van twijfel hangen over diens schuld. Kan een bejaarde persoon tot zoiets wreedaardig in staat zijn? Maar alle sporen wijzen naar hem en waanzin kan iemand ongeziene krachten bezorgen. De zaak werd daarom afgesloten en er gebeurden geen noemenswaardige incidenten meer sindsdien.
In Cinéfolie vindt er deze avond een persconferentie met receptie plaats. De opnames verliepen verder vlekkeloos en ook de nevenpersonages droegen met verve hun steentje bij. De enorme persaandacht door al de heikele toestanden zette de prent extra ‘in the picture’ en dit gaf extra goedkope en doeltreffende reclame. Een griezelprent die tot stand is gekomen met de nodige horror en dramatiek lijkt wel probleemloos tot een waar kassucces te leiden. De bestaande prikkelingen tussen de leden van de filmploeg zijn schijnbaar verdwenen. Bruno en Evelyn checken de als grotesk podium ingerichte inkomhal en controleren de geluidsapparaten en belichting. Ook de versiering is goed doordacht: een rode loper met aan de zijkant klassieke buxusplanten zorgen voor obligate glamour. Ze krijgen veel hulp van cameraman Karel. Deze wil dit evenement als eerbetoon opdragen aan zijn onfortuinlijke collega en diens omgebrachte dochter. Hij heeft Rita uit zijn gedachten gezet. Ze speelde blijkbaar onder één hoedje met de geschifte docent, wiens mentale toestand ze verkeerd had ingeschat. Daarenboven voelt hij zich ook door haar gebruikt omdat ze hem opdroeg niets te verklappen over het “spook van de filmstudio.”
“Ik voel me zo gelukkig dat we dit project tot een goed einde hebben gebracht. Na alle afgrijselijke obstakels. Het is niet te vatten dat die griezel hier bij ons in de kelderruimte vertoefde. En dit met de hulp van Rita, onze trouwe assistente.” Evelyn voelt zich ontspannen.
“Het belangrijkste is dat er een einde is gekomen aan de ellende. We begonnen te vitten op elkaar. En we hebben samen zoveel opgebouwd. Ons zoontje Oliver is het licht van ons bestaan. We zijn een onoverwinnelijk team en stevenen af op ons volgende succes.” Bruno omhelst haar.
“Ik hoop het. We hebben deze meevaller nodig. Onze financiën zijn niet bijzonder goed en we zouden onszelf terug op de kaart kunnen plaatsen. We laten niets meer komen tussen ons en het succes.” Evelyn geniet van zijn opbeurende woorden en houding.
“Zo hoor ik je weer spreken, Evelyn. Zoals twintig jaar geleden toen ik op jou verliefd werd! Je hebt alles mee: je fysieke voorkomen, je doorzettingsvermogen, je talent. De wereld ligt aan onze voeten!” Bruno drukt haar innig tegen zich aan.
Koen heeft hun loftuitingen gehoord en verstoort hun idylle.
“Toch blijf ik met een vraag zitten. Mijn overleden vader heeft nog geen postuum eerherstel gekregen: hij had zeker geen schuld aan Vanessa’s dood. En waarom heb je Randy gekozen als scalpelfreak in je scenario? Hij was hiervan ook niet op de hoogte, maar beweert dat het een goede verhaallijn is.” Koen blijft op zijn honger zitten en wil eindelijk een duidelijk antwoord.
“Dit heb ik bedacht omdat ik hem een belangrijke rol wilde schenken. Wie herinnert men zich bij een film meer nog dan de slachtoffers? De misdadiger die met zijn ingenieuze plan iemand ongestraft wil ombrengen! De drijvende psyche die hem heeft aangezet tot die misdaden, dat boeit de kijkers pas echt. Vandaar dat hij ook op die manier zijn glorie verdient. Denk maar aan bekende psychopaten in andere bekende thrillers?” Evelyn verantwoordt nuchter haar keuze.
“Waarom heb je de piste van professor Magnus, de dood gewaande engerd, niet verder uitgewerkt? Een scalpelkiller als spook van de filmstudio, dit spreekt toch evenzeer of nog meer tot de verbeelding?” Koen heeft ook zijn visie op de dingen.
“Dat lijkt te veel op de werkelijkheid en zou de bioscoopgangers weinig verrassen. Op deze manier slagen we erin de aandacht te wekken van kijkers door voor een andere crimineel te kiezen. Zo worden ze toch verrast op het einde.” Evelyn heeft terug een logische uitleg klaar.
Karel mengt zich in het gesprek terwijl hij enkele bloemen rangschikt op de walking dinner-tafels.
“Laat ons dankbaar zijn dat er een einde is gekomen aan deze hel van Dante. Er zijn te veel slachtoffers gevallen. Laat de geesten uit het verleden hun rust krijgen. Zij hebben recht op hun eindeloze utopia.” Karel bemiddelt om oeverloze discussies te vermijden.
“Je participatie aan dit project was ook niet belangeloos, Karel. Je wou het monster vinden dat schuldig was aan Vanessa’s moord, omdat je twijfelde aan de onschuld van professor Magnus. Je ziet dat je uiteindelijk gelijk hebt gekregen. En je hebt Rita ook altijd vertrouwd?” Koen wijst Karel op diens eigen dubbelzinnige rol.
“Ik heb ook fouten begaan, dat geef ik toe, Koen. Ik heb de ondraaglijke pijn gevoeld die mijn collega heeft ondergaan. Maar nu focus ik mij op de toekomst. Als cameraman heeft mijn leven ook een nieuwe creatieve wending gekregen.” Karel beëindigt het gesprek met een mooie boodschap.
Koen blijft echter zijn twijfels hebben.
Ellen bevindt zich in de opsmukkamer. Ze wordt er onder handen genomen door het schminkteam. Maggy neemt plaats naast haar.
“Doe geen moeite, scharminkel. Ik word toch het meest gefotografeerd. Ik ben de felbegeerde vedette van ‘Bloedprent’: het hoofdpersonage, de wispelturige ambitieuze en nietsontziende bitch die iedereen graag ziet afgeslacht worden. Jij hebt maar een betekenisloze bijrol.” Maggy gedraagt zich als haar eigen lieftallige zelve.
“Och, hou toch je mond, verwaande plastiekpop. Ik ben de vriendin van Randy, de rijzende ster! Hij fungeert immers als seriemoordenaar. En wie de rechterhand is van de boogeyman, deze draagt diens triomf mee! Indien er een sequel komt, dan ben ik er nog bij. Jij bent helaas al lang vergeten en misschien afgemaakt door de pers.” Ellen laat zich niet beledigen.
“Blaas maar niet te hoog van de toren, kreng. Ik ken je psychiatrisch verleden. De journalisten zullen dit graag in het lang en breed uitsmeren op de covers. Denk je dat iemand respect heeft voor zo een omhooggevallen panlat? Wanneer oogstte je eens succes op tv? Nu krijg je de kans, maar belandt al snel weer bij de geesteszieken. Echt pathetisch hoe je aan Randy kleeft.” Maggy geeft er terug een ferme lap op.
“Ik zou toch maar voorzichtig zijn met mijn uitspraken, Maggy. Je weet toch dat je de rol vertolkt van een slachtoffer en dat haar eerste vertolkster uit de weg is geruimd? Wie weet wat hangt er nog boven jouw hoofd. En niemand is voor honderd procent zeker dat die seniele Magnus dit op zijn geweten heeft. Het is gemakkelijk om iemand de schuld te geven die zich niet meer kan verdedigen.” Ellen reageert grimmig.
“Klein etterig monster! Hoe durf je zo’n belachelijke uitspraken te doen? Misschien wil jij wel mijn plaats innemen?” Maggy steigert uit haar draaistoel.
“Je oogst wat je zaait, verbitterde teef. Dat zal je zuur opbreken.” Ellen grijnst.
De twee grimeuses hebben alles geamuseerd gevolgd maar doen nu toch moeite om de beide serpenten elkaar niet in de haren te laten vliegen. Zeker na de noeste arbeid die ze in hun kapsels hebben gestoken…
Valère en Gert drinken samen een glas cognac in de gelegenheidsminibar die zich naast de onthaalruimte bevindt.
“Dit is het moment van Maggy’s doorbraak. Zij vertolkte met glans de rol van Vanessa. Nog met meer passie en dramatiek dan Tamara. Je zal haar nu moeten loslaten voor een internationale filmcarrière.” Gert toast voldaan op zijn ambitieuze zus.
“Ik weet ook dat ze veel capaciteiten heeft en de sterren van de hemel speelt op het witte doek. Ik was bang door al die heisa hier. Dat loslaten, dat geldt evenzeer voor jou. Je wil haar leven de hele tijd onder controle houden. Net een Siamese tweeling. Ze wil dat niet meer, dat was toch haar wens?” Valère kaatst de bal terug naar het kamp van zijn drinkpartner.
“Misschien gun je haar dat ultieme moment van glorie niet? Je hebt altijd zelf veel ambitie gehad maar moest machteloos aan de zijlijn blijven toekijken. Nu heb je als gepensioneerde een bijrolletje gekregen. Dat moet toch een serieuze doorn in het oog zijn? Men zou voor minder dwaasheden begaan…”Gert spaart de gevoelens van de professor niet.
“Wat wil je daarmee insinueren? Ik heb alles over voor Maggy. En de echte crimineel is toch ontdekt? Ben jij het niet die je zus niet kunt loslaten en haar vreest te verliezen aan het commerciële circuit? Ben je verliefd op haar? Een incestueuze band?” Hier overschrijdt Valère een gevaarlijke grens.
“Hou op met jouw monsterlijke taalgebruik! Je hebt er geen idee van wat we samen hebben ondergaan!” Gert dreigt het resterende vocht in zijn glas uit te gieten over Valère.
“Ik heb precies een heel gevoelige snaar geraakt. Kalmeer toch. Laten we de strijdbijl begraven ter wille van Maggy.” De professor slaagt erin Maggy’s kolerieke broer te kalmeren, maar verwijt zichzelf te ver te zijn gegaan bij de scheldtirade.
Randy maakt een relaxerende wandeling op de heide. Hij hoort iemand naderen achter zich. Ongerust keert hij zich om, maar glimlacht. Het is Evelyn die hem gevolgd is.
“En, ben je voorbereid op de triomf? Eindelijk een nieuwe triomf! En dit alles ter ere van Vanessa die zo brutaal werd afgeslacht.” Randy verwelkomt haar met een compliment.
“Ja hoor, het zal een welgekomen afleiding zijn. We zijn allemaal zwaar door elkaar geschud geweest door hetgeen gebeurd is. Ik hoop ook voor jou dat er een succesrijke professionele toekomst aanbreekt.” Evelyn geeft hem teder een bemoedigende schouderklop.
“Dank je. Waarom heb je mij eigenlijk echt als psychopaat uitgekozen? Dit in tegenstelling tot hetgeen gebeurd is?” Randy wil ook weten wat haar ware onderliggende motieven zijn.
“Ik wou je niet in de schaduw laten staan. We vormden toch een hechte vriendengroep vroeger. Zo krijgen we elk ons deel van de koek. Maggy als tot nog toe ongekroonde diva, jij als co-writer en beruchte sluwe seriemoordenaar, en ik en Bruno als producenten en regisseurs. En Koen die hopelijk een rechtzetting krijgt voor zijn betreurde vader…” Evelyn deelt haar beweegredenen mee.
“Dat is een eigenschap die ik altijd bewonderd heb bij jou, Evelyn. Je wil voor iedereen goed doen. Ik blijf Bruno benijden. Ben je gelukkig met hem?” Randy stelt zijn hart hoopvol open.
“Ja, dat moet je aanvaarden, Randy. We matchen perfect met elkaar. Ik ben soms te emotioneel en hij plaatst me dan met beide voeten terug op de grond. Jij en ik gingen elkaar ten gronde richten door onze alles verterende passie. En jij hebt toch geborgenheid gevonden bij Ellen? Zij staat trouw aan je zijde.” Evelyn neemt zijn handen vast.
“Het is een magere troost. Maar misschien heeft het befaamde lot dit zo beslist. We hebben soms de partner die we nodig hebben, niet degene die we willen. Laat iets mooi bloeien voor ons allemaal uit deze ellendige historie!” Randy geeft haar een zoen op de wang en vindt vrede bij haar beslissing.
Verderop haalt Patsy Oliver af bij de schoolpoort. Het krioelt er van joelende leerlingen maar de ‘Petit Prince’ heeft al snel zijn grootmoeder opgemerkt en snelt haar opgewekt tegemoet.
“En hoe was je dag lieveling? Veel bijgeleerd?” Patsy is nieuwsgierig.
“Ja hoor, oma. Naast hoofdrekenen en taalles hebben we de natuurwonderen bestudeerd. De bladeren, de bomen, de planten… Mag ik dadelijk naar papa en mama? Er is feest!” Oliver klinkt enthousiast.
“Maar, Oliver. Je weet dat veel belangrijke personen daar zullen aanwezig zijn. Je ouders gaan het enorm druk krijgen om hun werk te promoten. Het is beter dat je met mij meegaat. We kunnen naar het stadscentrum gaan. Je hebt wel wat extra verdiend.” Patsy probeert hem te paaien.
“Heeft men nu al de echte boeman gearresteerd? Die aardige grijze man heeft niets te maken met die nare toestanden. Hij was heel zorgzaam voor mij.” Oliver blijft Leo Magnus trouw.
“Wat zeg je nu toch allemaal, Oliver? De speurders waren op tijd om je uit zijn handen te redden. Was hij niet gestorven, ik mag er niet aan denken wat er zou gebeurd zijn…” Patsy drukt hem beschermend tegen zich aan.
“Ik heb meer schrik van de anderen, oma. Zij zijn het gevaar, hij was dat niet..” Olivers woorden komen over als een donderslag bij heldere hemel.
Patsy fronst de wenkbrauwen. Komt er altijd waarheid uit een kindermond?
In de Veldstraat zijn speurder Karen en Sheila shoppen tijdens hun middagpauze. Ze zoeken een geschikte jurk voor de gala-avond in Cinéfolie waar ze ook zijn uitgenodigd. Om beurten stappen ze in en uit een pashokje van een mondaine kledingzaak, met één of ander meer of minder gewaagd ensemble aan. Ze steken graag de draak met elkaar.
“Dat is toch meer stijlvol voor deze avond. Ik weet niet waar je die afgrijselijke tulpenrobe op de kop hebt getikt.” Karen giechelt wanneer Sheila een roze cocktailjurk showt.
“Vind je dat een dinosaurus? Het is nochtans retro-mode die hip is. Je bent ook niet altijd het voorbeeld van klasse en stijl. Met die afgesleten bottines en afgewassen jeans.” Sheila steekt ondeugende haar tong uit.
“Ik voel me daarmee op mijn gemak. Het is geen artificiële vlucht naar iets dat opvalt. On ne discute pas des goûts et des couleurs. Laat ons deze felrode pakjes eens uitproberen.”
Karen steekt wat textiel in Sheila’s handen en maant haar aan om zich te haasten. Ze wijst naar haar uurwerk. De tijd van hun break schrijdt immers snel voorbij.
“Ik ben er met mijn gedachten niet bij. Zouden we het niet opgeven? Ik heb nog een lange passe-partout thuis hangen, een zwarte jurk die ik draag op het jaarlijkse politiebal. Dan kunnen we nog genieten van een heerlijk aperitief.” Sheila doet een aanlokkelijk voorstel.
“Je hebt gelijk. Ik haat ook dat eeuwige verwisselen van kledij en vervelende getwijfel. En die pashokjes zijn ook niet meer wat ze geweest zijn. Ik heb claustrofobie. En kijk eens discreet in de spiegel, die niet onknappe veertiger heeft ons al de hele tijd in de gaten.” Karen blijft opmerkzaam ten aanzien van mannelijke aandacht.
“Hahaha, dus we hebben niet veel nodig om succes aan te trekken, wil je zeggen. Een kwijlende hond in midlifecrisis die achter zijn echtgenote aanzeult met haar volgeladen tassen. Als dat geen compliment is.” Sheila neutraliseert de euforie van Karen.
Terwijl ze zich beiden naar de uitgang begeven richting winkelstraat, vormt het werk weer een centraal gespreksthema. De gluurder staart hen na, maar krijgt het aan de stok met zijn opgewonden eega.
“Vertel eens. Ben je nog er nog altijd van overtuigd dat Leo Magnus niet de persoon is die we zochten? Alle aanwijzingen bleken in zijn richting te zijn. En hij had een motief.” Sheila doet de aanzet tot een blijvend hot item in hun conversaties.
“Hij was een gemakkelijk slachtoffer. Hij kraamde waarschijnlijk wartaal uit en had niet lang meer te leven. Hoe ging hij zijn onschuld bewijzen? Ook Rita blijft hem verdedigen. En het is gemakkelijk om verbrande kledij daar te deponeren om hem te incrimineren. Dat is ook gebeurd bij de verdachtmaking van die dokter De Prins!” Karen geeft een redelijke uitleg voor haar argwaan.
“Het blijft inderdaad verbazingwekkend dat die niet meer zo jonge lesgever achter dergelijke gruwelijke feiten zat. En dan nog onopgemerkt weten te blijven. En dan nog het voor elk slachtoffer typerende orgaan weten uit te kiezen! En waarom heeft hij precies Tamara en Geoffrey gekozen? Toeval?” Karen verantwoordt de twijfels.
“Herlinde wou snel het onderzoek afhandelen en met haar eerste snelle triomf gaan lopen. Wij hebben haar daarbij geholpen. Nu staat haar machtspositie in een goed daglicht ten koste van onze vroegere chef Dirk. Ik vertrouw die hele filmploeg niet. Ze willen allen het centrum van de aandacht, koste wat kost.” Sheila volgt haar collega bij de analyse.
“Maar dit zou betekenen dat de echte moordenaar nog rondloopt? En zich nu tijdelijk koest houdt om dan terug ongenadig toe te slaan? Maar wie zou dan de echte schuldige zijn? Heb jij een vermoeden? Elk had zo zijn eigen beweegredenen en geheimpjes.” Karen oppert een angstwekkende conclusie.
“We hebben iemand duidelijk over het hoofd gezien. We moeten vermijden dat er op nieuwe prooien gejaagd wordt…” Sheila heeft plots een belangrijke ingeving.
“Vertel me dat bij onze aperitief! Wat neem jij? Een mojito of daikiri?” Karen wil de sensatie van hun bevindingen delen met een geestrijk drankje. En ze hebben geld uitgespaard door geen nieuwe modeflater te begaan!
Herlinde en Martin gaan samen lunchen in een klein rustiek restaurantje op de Korenmarkt en er hangt erotiek in de lucht, althans bij één van beiden. Ze bestellen beiden het dagmenu, wortelsoep en kip met appelmoes.
“Je weet toch dat ik je nooit echt uit mijn systeem heb kunnen krijgen. Wat wij hadden samen, dat was puur vuurwerk. Ik beklaag het dat ik je toen heb laten gaan…” Herlinde geeft de aanzet tot het gesprek terwijl ze nipt van haar glas witte wijn.
“Dat was toen en nu is nu, Herlinde. Laten we het verleden rusten en met een schone lei herbeginnen. We hebben toen beiden fouten begaan. Ik ben bereid om jouw pesterijen en misstappen te vergeven. Willen we daarop klinken?” Martin geeft niet toe aan haar smeekbede.
“Ik neem jou niets meer kwalijk. Ik was verblind door mijn drang naar wraak. Ik wou jou en je team naar de ondergang leiden. Maar als je ons terug samen een kans geeft, dan wil ik die plannen laten varen.” Herlinde speelt het spel sluw en chanteert hem.
“Wat bedoel je daarmee? Terug een relatie met elkaar beginnen? Is dat wel een verstandig idee? We hebben toch duidelijk ondervonden dat we niet samen pasten qua persoonlijkheid. Jij bent veel te heftig en ik hou van sereniteit. Daarom dat ik ook lijkschouwer ben en niet jouw ambities deel.” Martin houdt krachtig de boot af.
“Waarom niet? Les extrèmes se touchent, mon ami. We hebben toch vele mooie momenten gedeeld. Weet je nog onze huwelijksreis aan de Italiaanse Rivièra? Je verwende me elke morgen met een uitgebreid ontbijt en massage.”Herlinde haalt oude herinneringen naar boven en probeert op zijn gemoed te spelen.
“Dat ontbijt was voor rekening van ons hotel en die massage, ik hou ervan om in mijn vrije tijd eens warme lichamen te betasten als compensatie voor de voortdurende confrontatie met koude massa’s.” Martin blijft nuchter en ledigt zijn glas witte wijn.
“Je herleidt onze symbiose tot iets belachelijk! Waarom blijf je mij maar beledigen? Ik wil vrede sluiten en onze romance nieuw leven inblazen. Het is die slet Cindy, niet? Ik kan niet begrijpen wat je in dat jong schepsel ziet.” Herlinde wordt woest.
“Ik heb geen relatie met Cindy. Zij is mijn assistente. Wij zoeken enkel wat geborgenheid samen omdat onze job zoveel koelte bezorgt. En meer heb ik althans nu ook niet nodig. We kunnen wel omgaan met elkaar zoals broer en zus.” Martin gaat niet verder in op de avances van zijn ex-vrouw en hunkert naar de gebraden kip.
Herlinde heeft de neiging om een zenuwtoeval te krijgen, doch verzinkt diep in gedachten. Ze lijkt verwonderd te zijn door iets wat Martin zei. Hij reageert niet meer en maakt zich de bedenking dat vrouwen totaal niet te begrijpen zijn. Terug naar zijn minder complexe dissectietafel!
Brian en Tony nemen op dit moment de honneurs waar op het politiekantoor. Ze hebben een broodje gegeten en pauzeren uitgestrekt terwijl hun benen rusten op een andere stoel.
“Denk je dat Herlinde hier baas gaat blijven? Of heb je al nieuws gehoord van een eventuele terugkeer van onze Nestor, Dirk De Meyer? Hoe stelt hij het op zijn cruise? Kan hij de grillen van Louise ontwijken of heeft hij ze al overboord gegooid?” Tony grinnikt.
“We hebben niets meer van hem vernomen. Ik vermoed dat hij het ginder goed stelt. Ik benijd hem wel. Alle dagen zon en op de Middellandse Zee wiegen tussen halfnaakt schoon. Wie wil dat niet? Hier zitten we nu in dit saaie land met wispelturige weer en moorddadige wezens. Ik hoop dat Herlinde haar biezen pakt. Ze kan haar stift steken waar…”Brian repliceert dromerig.
“Hahaha, ze heeft jou onmiddellijk als haar schoothond uitgekozen. Ja, wat wil je? Als afgeborstelde gigolo met modieuze pakjes kan je jezelf niet wegsteken. Misschien mag je haar binnenkort eens nemen op zijn hondjes. Zo geraak je ook nog eens…” Tony geeft zijn collega een schertsende sneer.
“Hou maar op, wijsneus. Waarom zoek jij eens geen andere horizon op? Een paradijselijk eiland met dansende hoelahoela-girls. Maar of ze in jou iets gaan zien, dat is wat anders. Neem maar de Noordpool als reisdoel. Dat is de plaats voor freaky koele kikkers.” Brians cynische respons laat niet lang op zich wachten.
“Laat ons een partijtje kaarten. Het is toch kalm nu. En Herlinde is gaan eten met Martin. Dat belooft een spannend staartje te krijgen. Als het vuur maar niet terug in de pan slaat. Dan hebben we beiden vrij spel voor de bevallige Cindy.” Tony verandert glunderend van onderwerp.
“Hou eens op. Ik heb iets ontdekt dat een ander licht op de zaak zou kunnen werpen. We hebben te snel geconcludeerd dat de oude clochard alles op zijn kerfstok had. Ik lees hier nu iets over orgaantransplantaties in de onlinekrantendatabase. Weet je wie er ook vroeger in die branche tewerkgesteld was?” Terwijl hij gefascineerd tuurt naar zijn computerscherm, wekt Brian de aandacht van de verveelde Tony. Deze laatste glijdt van verbazing hulpeloos van zijn zitplaats af en belandt kreunend op de vloer.
De avond heeft zijn intrede gedaan. Persfotografen en genodigden uit het binnenlandse en buitenlandse sterrenrijk stromen toe in de tot de verbeelding sprekende cinemabakermat. Er branden sierlichtjes op de parking en langs het wandelpad in de tuin richting inkomhal. Evelyn en Bruno voelen zich opgetogen. Ze zijn uitgedost als echte vedetten: Evelyn heeft een rode galajurk aan met diep ingesneden hals, lange sjaal en torenhoge naaldhakken. Haar golven zijn traditiegetrouw opgestoken in een dot. Bruno kiest voor een eenvoudige witte smoking en assorti laarzen. De eerste gaste Anne Schepens, directrice van de school Filming Art, feliciteert hen warmhartig. Ze is fier op haar gewezen studenten. In een klassiek bruin mantelpakje voelt ze zich perfect op haar gemak. Karel volgt alles professioneel op afstand en maakt op tijd en stond sprekende kiekjes.
“Jullie zijn twee parels aan mijn kroon. Ik bewonder jullie prestaties. Een perfecte combinatie! Jij Evelyn het creatieve brein op de achtergrond en jij Bruno de extraverte regisseur en promotiemaker. Het is een eer om deze nieuwe productie te kunnen voorstellen aan het grote publiek. Zowel de tragiek van het verhaal als de mystieke omkadering tillen deze productie tot een hoger niveau.” Anne feliciteert de twee filmbonzen.
“Dank u, mevrouw de directrice. Wij zijn zelf heel tevreden over het resultaat. Even zagen we het niet meer zitten. Het was net of het lot ons boycotte. De film wordt ook opgedragen aan Tamara en Geoffrey.” Evelyn uit plechtig haar genoegen.
“Noem me toch Anne. Ik zou jullie moeten aanspreken met mevrouw en mijnheer, zeker sinds jullie recente overwinning op het filmfestival te Cannes. Het is vreselijk wat er gebeurd is. Ik had zoiets nooit verwacht van onze professor Leo Magnus. Hij moet zwaar getormenteerd geweest zijn door het familiedrama.” Anne schudt triestig het hoofd.
“Dat denken wij ook. Jammer dat hij alle hulp weigerde van buitenaf. Hij leefde hier volledig afgesloten. En de torenhoge schuld moet ook zwaar gewogen hebben op zijn beslissingen. Rita adoreerde hem en kon geen kwaad in hem zien.” Bruno probeert zich in te leven in Leo’s gedachtegang.
“Ze was vroeger al dolverliefd op hem. Toen zijn vrouw en kind overleden, dacht ze dat het fatum haar een kans gaf op een intieme band. Maar deze samenlevingsvorm heeft net geleid tot luguber barbaars gedrag. Laat ons ons focussen op het positieve dat hieruit is gekomen: jullie kaskraker, een juweel voor onze onderwijsinstelling!” Anne bewondert hen beiden mateloos.
“Laat ons hopen. De pers is massaal aanwezig. De baldadige feiten hebben ongewild een boost gegeven aan de media-aandacht. Hopelijk wakkert het ook wat empathische gevoelens aan bij de kijkers, namelijk hoe het goede toch overwint op het slechte. Ik blijf wel bang voor de meedogenloze recensenten.” Evelyn uit haar bekommernissen.
“Criticasters! Poeh, stoor je daar niet aan, Evelyn. Die voelen zich danig gefrustreerd omdat ze zelf geen cinematografisch kind met succes op de wereld hebben kunnen zetten. Vandaar dat ze graag betweterig anderen afbreken. Een soort compensatie. Slechte kritiek spoort anderen net aan tot nieuwsgierigheid.” Anne wrijft over Evelyns schouders. Ze bemoedert graag haar studenten. Bruno bedankt haar voor de welgekomen steun.
Maggy en Valère maken een opvallende entrée. Maggy heeft kosten noch moeite gespaard om haar natuurlijke rode haar te blonderen en de bijgewerkte lichaamsattributen te etaleren in een gedurfde beige glitterjapon met lange zijsplit. Valère huist in zijn saai geruit maatpak en pronkt met zijn flamboyant vrouwelijk visitekaartje: beiden vormen net dubbelgangers van president Kennedy senior en van Marilyn Monroe op leeftijd. Maggy lacht haar gebleekte tanden kunstmatig bloot voor flitsende camera’s. Gert drijft in hun kielzog met zijn roskleurige haarsprieten en blauw kostuum.
Anne komt het speciale trio tegemoet en gedraagt zich even charmant.
“Beste Maggy, je straalt als een ranke roos in het weideveld. Je hebt echt een wonderbare metamorfose ondergaan! Valère, deze pronte diva geeft jou een tweede jeugd. Je vertoeft echt in de wolken. En hoe is het met jou, Gert? Je zet ook een toffe acteerprestatie neer. Je blijft altijd bescheiden op de achtergrond voor je zus. Ze lijkt heel goed op Vanessa trouwens. Maggy, je vertolkt haar rol. Ze was je absolute tegenpool en nu lijk je wel haar evenbeeld.” Anne heeft een olifantengeheugen voor bepaalde details uit het verleden.
“Tja, Anne. Ik was altijd het lelijke eendje, in de wieg gelegd voor enkele schaarse karakterrollen. Nu lacht de wereld me toe. Ik kan alles aan. Dank u voor de waardering. De goede naam van de school zal ook van alle blaam gezuiverd worden door ons optreden. Nu de psychopaat daar huisde…” Maggy kan het niet laten om wat vergif te spuwen.
“Je weet dat ik alles zou doen voor onze educatieve instelling. Die incidenten zijn te verklaren door de labiele gemoedstoestand van Leo Magnus. Als ik het mij goed herinner, heb jij ook geen gemakkelijk leven achter de rug met je vader.” Anne slaagt erin de sneer talentvol te omzeilen.
“Maar dit heeft van mij geen monster gemaakt! Ik heb me herpakt en ben herrezen als een feniks. Alles hangt af van de persoonlijkheid. Interessant dat u zelf zegt dat u tot vele dingen capabel bent. Dit maakt u ook verdacht…” Maggy repliceert als een briesende stier.
“Dat beweer jij. Ik vertrouw niets of niemand meer. Bepaalde traumatische ervaringen kunnen iemands identiteit veranderen. Jij bent alvast fysiek veranderd. Wie weet ook op ander gebied? Je was toch het favoriete pestobject van Vanessa?” Anne vindt dat Maggy nu te ver is gegaan en ze geeft haar lik op stuk.
“Hou op, dames! Dit is geen catfight! We zijn hier om onze acteerprestaties te laten appreciëren! En niet om elkaar in de haren te vliegen!” Valère komt vol ongenoegen tussenbeide.
“Dat geeft je toch nog een moment van ultieme glorie, beste Valère. Was je ook geen vat vol frustraties omdat je het vak kon doceren maar niet uitoefenen?” Gert giet met demonische pretlichtjes in de ogen olie op het vuur. Hij wil tonen dat hij ook geen watje is om anderen kordaat op hun plaats te zetten. En Valère had hem voordien serieus op de tenen getrapt.
Anne wil geen woorden meer verspillen aan deze zinloze resem van beledigingen en zet haar wandeltocht verder tussen de genodigden.
Plots rinkelt de smartphone van Maggy. Ze beantwoordt onmiddellijk en met een zucht de oproep. “Ja, ik ben niet vergeten wat je me hebt toevertrouwd. Ik ben op mijn hoede, wees gerust.”
Zowel Valère als Gert slaan haar aandachtig gade. Ze zijn curieus, maar Maggy sluit het gesprek af en geeft geen verdere uitleg.
“Zus, let toch op met die aanbidders. Je weet nooit waartoe ze in staat zijn. Je bent nu zo ver geraakt.” Gert voelt zich bedreigd omdat ze hem niet meer in vertrouwen neemt.
“Laat haar toch. Het wordt tijd dat je jouw zus loslaat. Ze is aan een nieuw leven begonnen. Begin er zelf één!” Valère berispt op zijn beurt Gert. Deze laatste kookt van ergernis. Maggy laat het niet aan haar hart komen en vraagt aan één van de obers een glas champagne.
Kort nadien wordt de aandacht van Anne gevestigd op een ander excentriek koppel: Randy en Ellen. Hij is getooid in een sobere grijze smoking en zij draagt een weinig verhullend roos broekpak. De twee excentriekelingen blijven tot de verbeelding spreken als kopieën van Jim Morrison en Annie Lennox. Ook zij krijgen de welverdiende eerbetuigingen van de directrice.
“Ik ben blij dat je zo goed terecht bent gekomen, Randy. Je was altijd een buitenbeentje maar met talent. Evelyn heeft er goed aan gedaan om je in dienst te nemen. En samen met dat frêle lieftallige vrouwtje ben je een echte gentleman geworden.” Anne feliciteert hen enthousiast.
“U bent te lief, beste Anne. Evelyn is altijd de bemiddelende factor geweest binnen onze vriendenclub. Ze wou me een dienst bewijzen. Het is niet gemakkelijk om in dit enge Vlaamse cultuurlandschap aan de bak te komen.” Randy apprecieert dit hart onder de riem.
“Maar je hebt ook jouw gaven! Je moet niet onderdoen voor haar en Bruno. Ik ben zijn vaste steunpilaar. Hij heeft een sleutelrol. Hij verschijnt als scalpelkiller. In tegenstelling tot wat oorspronkelijk gebeurd is, zorgt hij voor een sensationele scenariotwist.” Ellen klampt zich vast aan zijn arm en toont haar fierheid.
“Dat is inderdaad merkwaardig. Maar tegelijk een slimme zet van Evelyn. Iedereen kent het verhaal uit de kranten en van de televisie. Dus vormt het een serieuze meerwaarde indien dit met fantasie vanuit een andere invalshoek wordt bekeken.”
Anne blijft het een wijze commerciële beslissing vinden.
“Zeker weten. Je hoort me niet klagen. Tamara was een perfecte Vanessa, maar het mocht niet baten. In die zin krijgt Maggy ook wat ze wil. Ze wou haar artistieke rivale overtreffen en dat heeft ze uiteindelijk kunnen doen.” Randy laat zich de intimiteit van Ellen welgevallen. Het gesprek met Evelyn heeft hem schijnbaar op het juiste spoor gezet.
“Men zou beweren dat Evelyn iedereen wil tevredenstellen. Hoe zijn jouw gevoelens nu ten opzichte van haar? Ik herinner me dat je haar bewonderde en zelfs meer…Niet gemakkelijk om in haar schoenen te treden voor jou, Ellen.” Anne wil haar nieuwsgierige aard bevredigen.
“Zij heeft duidelijk haar keuze gemaakt voor Bruno! En ik ben de ideale levensgezel voor Randy. Hij waardeert me meer en meer. Soms duurt het een poos vooraleer we beseffen dat we op de verkeerde persoon onze aandacht richten.” Ellen laat zich niet van haar stuk brengen.
“En dat ben jij nu. Ik wens jullie alle geluk toe! Deze ‘Bloedprent’ heeft precies voor iedereen een mooie boodschap meegebracht!” Anne geeft de aanzet tot een opgetogen lachsalvo en ze toasten met hun drieën op de toekomst. Een ober schenkt hun glazen nog eens vol met het dure drankje.
Karel luistert alles af terwijl hij zich verder kwijt van zijn taak als cameraman. Hij heeft al interessante informatie vernomen en hij vindt het een leerrijk proces om anderen te observeren en te filmen.
Koen voelt zich heel onwennig wanneer hij zijn intrede maakt. In een blauwe blazer en met katoenen broek waagt hij het toch. Zijn ringbaard heeft hij verwijderd zodat de gave gelaatstrekken goed tot uiting komen. Hij is het evenbeeld van zijn vader, de onterecht van moord beschuldigde chirurg De Prins. Er wordt geroddeld langs alle zijden en kanten en de journalisten zien hierin een grote scoop. Anne ontfermt zich over hem als een moederkloek. Ze blijft enorm begaan met de afgestudeerden, wat ook hun achtergrond is.
“Heel moedig van jou om hier aanwezig te zijn. Het vraagt lef om je ware identiteit bekend te maken bij de verfilming van het verhaal waarin aan jouw vader ten onrechte een monsterlijke rol werd toebedeeld.” Anne probeert hem wat op te peppen.
“Dank je. Ik hoop dat dit zo snel mogelijk voor hem postuum rechtgezet wordt. Hij zat in de tang van die kartels uit Mexico, maar zou nooit iemand van het leven beroven.” Koen voelt zich gerustgesteld door het aangename gezelschap.
“Je hebt de charmes en looks van je vader geërfd. Na het vreselijke proces heb je enorm veel afgezien en afgezonderd geleefd met je moeder, die je tot op het laatste van haar leven hebt verzorgd. Je had nochtans enorm veel acteertalent. Ik hoop van harte dat dit vooral nu gehonoreerd wordt.” Anne doet Koen blozen. Hij had wel nood aan wat zeemzoeterig begrip.
“U bent een echte dame die het continu opneemt voor ons. Ik twijfel echter ook aan de schuld van professor Magnus. Hij was een gemakkelijk doelwit om te beschuldigen, net zoals mijn vader. En het feit dat er een ander personage als dader wordt voorgesteld in de film, bevestigt mijn vermoeden. Dit is nog niet voorbij…” Koen doet een opmerkelijke mededeling. Anne is even de kluts kwijt.
Karel heeft alles zorgvuldig vastgelegd op camera en voelt zich tevreden over zijn meesterschap. Anne laat de revelatie van Koen even bezinken en overlaadt Karel met lof.
“U bent een echte aanwinst voor dit superteam. Karel is het, he? Ondanks die vreselijke herinneringen hebt u toch uw thuis hier gevonden. Iets om dankbaar over te zijn.” Ze nipt even van haar glas tot ze terug de bodem ziet. Ze stelt vast dat ze reeds wat versuft is en vraagt een glas water aan de personeelsleden van de cateringmaatschappij. Er wordt van haar nog een speech verwacht en ze wil niet uit de toon vallen. Twintig jaar geleden had ze minder last van een groot alcoholpercentage. Toen danste ze op de tafels, maar dit lijkt op dit moment geen goed idee. Zeker nu ze haar corset heeft vergeten aan te trekken, grapt ze.
“Dat is inderdaad zo. Ik heb mijn betreurde collega niet teleurgesteld en nu wordt een eerbetoon gebracht aan die duivelse geschiedenis. Wat wil een kunstenaar nog meer in beeld brengen?” Karel glimlacht zelfvoldaan. Anne slurpt gretig van het glas spa.
Evelyn neemt samen met Bruno verder de honneurs waar en spreekt bekende regisseurs en producenten aan om reclame te maken. Plots krijgt ze een sms. Zich van geen kwaad bewust opent ze het bericht en leest tot haar ontzetting het volgende : “Je wou niet luisteren. Waar bloed vloeit, is kwaad mee gemoeid.” Ze trilt op haar benen. Dit is terug afkomstig van de anonieme afzender. Wie zit hierachter? Angst slaat haar om het hart. Ze heeft nog nergens Oliver en Patsy opgemerkt. Waar blijven ze toch? Bruno staart haar beduusd aan.
Karen en Sheila zijn op datzelfde tijdstip aangekomen bij een verlaten woning aan de stadsrand. Het is een vervallen huis met één verdieping te midden van een klein park en er brandt geen enkel licht binnen. Ze zijn op hun hoede wanneer ze aanbellen.
“Ga jij naar de achterkant, Sheila. En wees voorzichtig. We mogen hem niet laten ontsnappen.” Karen neemt de leiding.
“Let jij ook maar op, Karen. Als hij de man is die we zoeken, is hij tot veel in staat.” Sheila geeft haar collega dezelfde tip.
Er komt geen antwoord op de schelle beltoon. Karen wordt ongeduldig, drukt nog eens op de knop en probeert iets te ontwaren door het verduisterde vensterraam. Ze houdt haar dienstwapen in de hand gedrukt. Sheila sluipt langs de zijmuur naar de tuin. Daar zoekt ze naar een mogelijke uitweg en waakt ook over haar eigen verdediging met de revolver in schiethouding. Karen rommelt wat aan het slot van de vooringang en kan dit forceren. Ze begeeft zich behoedzaam naar binnen. Ze probeert de lichtschakelaar te traceren door de wanden te betasten. Sheila heeft niets verdacht opgemerkt en houdt wakend halte bij de achterpoort. Ze slaagt er niet in deze open te breken, maar er kan ook niemand ongemerkt via haar passeren. Ze wacht op een teken van Karen en blijft alert. Karen kon ondertussen licht in de verlaten ruimtes brengen en muist voorzichtig lokaal per lokaal af. Haar handen laten het pistool niet los. Na het hele gebouw uitgekamd te hebben, roept ze Sheila. Deze treedt binnen achteraan nadat Karen deze toegang heeft geopend.
“Niets of niemand te zien! De vogel is gevlogen! Ik heb op tafel medicatie gevonden bij kankerbehandeling. Hij lijdt inderdaad aan die vreselijke ziekte en heeft niet lang meer te leven.” Karen deelt haar bevindingen mee.
“Hij heeft dus niets meer te verliezen en zint waarschijnlijk op wraak! Maar dan is dit het uitgelezen moment! We moeten ons zo snel mogelijk naar Cinéfolie spoeden! Verwittig de collega’s voor er aldaar weer drama’s gebeuren!” Sheila roept op tot onmiddellijke actie.
Brian en Tony bevinden zich op een ander terrein. Ze zijn binnen gedrongen in een appartement op de vierde verdieping van een niet volledig bewoond flatgebouw op korte afstand daar vandaan. Ze begeven zich net zoals hun collega’s stil en met de nodige voorzorg naar binnen. Ook zij houden hun wapen in de aanslag en steken de lamp aan in de livingruimte die volledig verlaten lijkt. Er bevinden zich geen meubels en hier en daar liggen enkele kledingstukken verdwaald op de grond.
“Net alsof ze hier in allerijl verhuisd is! Ik zie niets in één van de vier leefruimtes.” Brian trekt al snel zijn conclusie.
“Waar zou ze naartoe zijn? We zijn te laat geweest met onze bevindingen. Wie kon nu denken dat…” Tony panikeert.
“Misschien is ze niet zomaar op de vlucht geslagen! Ik heb een bang voorgevoel. Misschien wil ze ook nog een laatste keer toeslaan!” Brian signaleert een beangstigende gedachte.
“Dan kan dat maar op één plek zijn. We hebben geen tijd te verliezen voor er rampen gebeuren! Snel hier weg en het hoofdkwartier verwittigen!” Tony laat er geen gras over groeien. Elke seconde telt!
Even later richt de kranige en empathische directrice Anne het woord tot de aanwezigen in Cinéfolie, waar de feestvreugde is losgebarsten. Dit op expliciete vraag van Evelyn en Bruno, uit waardering voor haar jarenlange mentorschap. Er weerklinkt exuberante instrumentale muziek op de achtergrond en fragmenten uit de thriller worden geprojecteerd op een witte muur. De meeste gasten zijn beschonken en er heerst een vrolijke en gezellige stemming. Ze start plechtig haar speech en het wordt even stil.
“Het leven verloopt niet altijd over rozen. Bepaalde ervaringen die we meemaken kunnen reacties uitlokken van frustratie en agressie. Door deze prachtige hommage aan de bloesemmoord op één van onze studentes wordt dit prachtig in beeld gebracht. Laat ons vooral indachtig blijven dat we onze emoties onder controle moeten houden zonder dat deze laatste ons overmeesteren. In elk mens huist iets goed. Het vraagt om de nodige stimulans, wat ook de tragische gebeurtenissen zijn die hem of haar treffen. In die zin hebben we allen een belangrijke maatschappelijke rol te vervullen en daar wil deze kunstzinnige ode een bijdrage toeleveren…wees begripvol en ondersteunend voor elkaar alvorens het te laat is. Onze school Filming Art wil dit meegeven aan elk van de afgestudeerden…”
Terwijl de gasten de nogal prekerige en stroperige speech aanhoren van de elegante directrice, speelt er zich binnen de kleedkamer in een zijgang een heus drama af. Maggy is op zoek naar haar escorte, Valère, die enkele minuten geleden verdween om zich naar de toiletten te begeven. Ze snuistert ongerust rond en maakt van de gelegenheid gebruik om haar maquillage wat bij te werken voor de glamourvolle artiestenspiegel. Ze wordt echter opgeschrikt door gestommel vanuit één van de lange wandkasten. Met bevende hand wil ze deze opbergzone openen. Ze houdt trillend haar adem in. Ze huivert en aarzelt. Er sijpelen immers bloeddruppels doorheen de scharnieren. Op hetzelfde moment opent iemand bruusk de deur en ze draait zich huiverend om. Oog in oog komt ze te staan met de als chirurg vermomde bezoeker. Ze heeft niet de tijd om te gillen. Deze griezelige figuur met groen kapje en masker is besmeurd met bloed, houdt een scalpel vast en wil haar te lijf gaan. Ze deinst achteruit en stoot met haar rug tegen de muur. Hij stormt razend op de verlamde Maggy af. Ze slaakt een ijzingwekkende kreet door de nakende confrontatie met haar mogelijke levenseinde.
Op dat beslissende moment treedt een andere persoon de kleedkamer binnen en verrast de satanische geneesheer die in strijd met de afgelegde eed van Hippocrates een levend wezen wil ombrengen in plaats van genezen. De verklede aanrader draait zich woest om en zwaait het ontleedmes dreigend in de lucht. Maggy schreeuwt en laat zich onthutst neerzakken op de grond. Het is Herlinde die net op tijd is toegekomen en het getier heeft gehoord. Ze richt zonder verpinken haar revolver op de verwarde scalpelkiller.
“Laat dat mes vallen of ik schiet! Hou je handen omhoog!” Herlindes wacht koelbloedig zijn reactie af.
De nepheelmeester blijft even talmen. De tijdstelling lijkt even kwellend stil te staan.
“Ik herhaal het niet meer!” Herlinde houdt zich klaar om te vuren.
Impulsief wil de seriemoordenaar zich nu met zijn scherpe wapen storten op de hem dwarsbomende agente. Herlinde aarzelt geen seconde en vuurt twee gerichte schoten af. De psychopaat valt dodelijk getroffen neer op de grond.
Maggy krijst en drukt grienend de handen tegen haar aangezicht. Herlinde buigt zich over het neergehaalde wild. Ze schopt het ontleedmes weg, maar verliest de controle niet over haar pistool. Ze constateert dat haar bedreiger op slag dood was door een kogel in de hartstreek. Met bibberende hand rukt ze het masker en de muts van het verhulde hoofd af om diens identiteit te onthullen.
Binnenkort het volgende deel