Joke de Meyer : Bloedprent deel 10

Foto: joke de meyer

Joke de Meyer heeft weer een prachtig en spannend verhaal geschreven. Bij het verhaal Bloedprent zijn we alweer bij deel 10

Zowel de speurders als de Mexicaan zijn uit het lood geslagen door de dreigementen van de gangsters. Ze blijven ontmoedigd achter in de donkere cel. Zijn ze aan een vreselijk lot overgeleverd? Deze criminelen zijn lid van niets ontziende kartels en hun toekomst ziet er maar weinig belovend uit. Hoe kunnen ze ontsnappen aan die gewapende booswichten?
Pedro richt zijn blik verdrietig naar de grond en bidt gelovig om bijstand in de penibele situatie. Tony en Brian staren met gemengde gevoelens naar elkaar. Is er niets of niemand die hen kan redden?
Eensklaps horen ze gestommel van buitenaf. Er weerklinkt geschreeuw en enkele pistoolschoten. Het speciale Gentse interventieteam is in het geniep de grote hangar binnengevallen en overrompelt de verraste bende. De misdadigers moeten zich gewonnen geven en worden ingerekend door de agenten.
De deur van de kleine opgesloten ruimte draait knarsend open. Brian, Tony en Pedro houden hun adem in. Ze waren geen getuige van wat er zich afspeelde. Vergezeld van enkele tot de tanden gewapende collega’s in gepantserde uitrusting stapt het opperhoofd Herlinde triomfantelijk binnen. Ze draagt een kogelvrije vest en zwaait glimlachend naar het drietal.

“Daar hebben we ons koene, zwakke geslacht. Dit was net op tijd zeker, he? Ik heb alvast een lading pampers mee. Het was een bangelijk momentje zeker? Wat een idee om ’s avonds met vreemden op stap te gaan in een vrachtwagen. Je ziet waar je belandt. Kinderen mag je toch nooit alleen laten. Mama is hier, dus geen paniek meer!” Herlinde geeft een ludieke tint aan haar openingszin.

“Dat werd hoogtijd! We zitten hier al enkele minuten opgesloten. Waar bleven jullie? Dankzij onze zendertjes goed verborgen onder onze broeksriem hebben jullie ons kunnen traceren. Dat was toch een goed idee van mij he, chef?” Brian relativeert haar gespot door zichzelf op te hemelen.

“Als je dat maar weet! Die engerds hadden gruwelijke plannen met ons. Ze wilden ons fileren voor de orgaandonorhandel. Het leek net een echte horrorprent. Maar onze organen zijn onbetaalbaar. Vooral de hersenen dan.” Tony haalt ook opgelucht adem terwijl hij het zendertje uit zijn gesp haalt. Hij vreesde even dat het zou ontdekt worden of niet functioneren.

“We zijn jullie de hele tijd discreet gevolgd op korte afstand zodat we op tijd konden toeslaan. Jullie leven was nooit in gevaar. We wilden hun schuilhol kennen. En ik vrees dat de houdbaarheidsdatum van jullie organen beperkt is. Ik denk dat die bende waarschijnlijk maar een dreiging uitte, maar bepaalde onderdelen ging voeren aan…” Herlinde kan het niet nalaten haar teamleden te plagen.

“Dat is straf! Jullie hebben me hiervan niets verteld! Ik heb ware doodsangsten uitgestaan! Jullie beseffen niet tot wat deze duivels in staat zijn. Mijn neef Gino heeft de hel gezien. Jullie hebben angst geveinsd! Madre de dios!” Pedro vloekt geërgerd.

“Je dacht toch niet dat wij ons in dit gevaarlijk milieu begeven zonder ons op voorhand te beschermen. Op deze wijze hebben we een zwaar risico genomen maar tegelijkertijd zijn we ook de geheime basis op het spoor gekomen van die monsterachtige heelkundigen.” Brian geeft hem een gevat antwoord.

“Dit is net zoals in sensatiefilms. We hebben theatraal gepanikeerd. Zo kwam onze vrees geloofwaardig over en gingen ze ons niet verder aftasten naar traceerbare signalen.” Tony begeleidt zijn collega in diens uitleg.

Pedro schudt verontwaardigd het hoofd en wordt door een agent weggeleid voor ondervraging. Plaatsvervangend hoofdinspecteur Herlinde roept haar beide clowns terzijde en maakt van de gelegenheid gebruik om hen tegelijkertijd te slaan en te zalven.

“Dankzij jullie hebben we dit vreselijk netwerk eindelijk opgerold. Ze hadden zich blijkbaar een hele tijd koest gehouden om nu terug toe te slaan. De komst van Pedro Alvarez was louter toevallig maar kon ons op het juiste spoor zetten. Ze vermoedden dat hij meer wist en wilden hem daarom uit de weg ruimen. Ze hebben zijn neef indertijd vermoord als belastende getuige. Die Gino was de tussenpersoon in de zaak De Prins. Toch hebben jullie een te groot risico genomen door er alleen op af te gaan en jullie zelf en anderen in gevaar te brengen. Ik hoop dat jullie je verontschuldigingen aanbieden. Weer een roekeloze daad als onbezonnen teamleden van mijn onprofessionele voorganger Dirk. Zo wil ik jullie niet opvoeden…” Ze stelt zich autoritair op.

“U was op de hoogte van onze wilde plannen en hebt stilzwijgend toegestemd. En met onze zender hadden we toch niets te vrezen. Jullie konden ons te allen tijde traceren en tussenkomen als het nodig was. In feite hebben wij u een eerste triomf bezorgd.” Brian verweert zich.

“Dat is een flauw argument. In ieder geval is duidelijk gebleken dat mijn meesterbrein dit koelbloedig heeft opgelost. De enige vraag die overblijft, zitten zij achter de moorden op Vanessa en Tamara? Hun modus operandi lijkt anders: ofwel stelen zij hier niet levensnoodzakelijke organen voor dringende ingrepen bij hulpbehoevende patiënten die veel geld bieden; ofwel ontvoeren ze hun slachtoffers naar het buitenland om hen aldaar om te brengen voor vitale lichaamsonderdelen. Onze slachtoffers werden hier beestachtig vermoord voor respectievelijk een hart en een lever. Zou er een handlanger in hun opdracht actief zijn in de filmstudio?” Herlinde brengt analytisch verslag uit van haar bevindingen.

Zowel Brian als Tony tasten ook in het duister. Bestaat er al dan niet een verband tussen dit kartel en de misdaden in het natuurcentrum nabij Cinéfolie?

Sheila bereikt ondertussen via de traphal het doel van haar bestemming, het luxueuze penthouse, om Bruno en Evelyn nog eens op de rooster leggen. De twee filmbonzen laten haar gastvrij binnen en ze nemen alle drie plaats in de terra-kleurige divans.

“Wij willen alles doen om het onderzoek verder te helpen. Tamara was ons heel genegen. Haar medewerking aan ons project was cruciaal. We hopen dat de dader niet lang onbestraft blijven. Ook een cappucino voor u?” Bruno is zijn charmante zelve en zorgt voor de gezellige sfeer.

“Dank u, een romige koffie is altijd welgekomen. Jullie zijn verder gegaan met de verfilming van het verhaal? Is er dan een vervangster gevonden voor Tamara? Dit moet ook niet eenvoudig zijn en zelfs afschrikwekkend. Zeker als men de gruwelijke omstandigheden bekijkt waaronder ze om het leven is gekomen…” Sheila geniet bij de gedachte aan het smakelijke aroma, maar legt eveneens de vinger op de wonde.

“Er zijn geen woorden voor. Niemand en zeker zij had dergelijk noodlot niet verdiend. Ze was een rijzende ster en zou verder grote prestaties neerzetten. Helaas, wij moeten verder. We zitten vast met verbintenissen en geïnvesteerde geldsommen.” Evelyn bedwingt haar tranen en houdt zich zoals gewoonlijk nederig op de achtergrond.

“Maggy neemt haar rol over. Ze heeft Vanessa ook gekend en kan zich dus gemakkelijk inleven. Het is geen gemakkelijke klus. Maar we moeten nu eenmaal naar de toekomst blijven kijken.” Bruno repliceert zonder aarzelen terwijl hij Sheila de Italiaanse drank overhandigt.

“Dank u. Ik heb zonet vernomen dat Maggy spoorloos is. Haar partner professor Lebrun en broer Gert zijn naar haar op zoek. Zijn er dan zoveel bindende overeenkomsten en is er een grote kapitaalinbreng?” De speurder blijft ad rem.

“We hopen dat ze haar snel terugvinden. Het is nog maar een paar uur dat ze onvindbaar is. Vandaar dat we niet nodeloos alarm wilden slaan. Maggy is nogal vaak wispelturig. Ja, er komt heel veel bij kijken. We hebben wel onze prijs gewonnen op het filmfestival, maar dit vormt geen garantie voor sponsoring of andere financiële steun. We moeten onszelf blijven promoten. En ook dit bastion moet blijvend afbetaald worden…” Evelyn deelt nuchter haar bekommernissen mee.

“De verkoop van Cinéfolie is gebeurd onder dramatische omstandigheden? Professor Magnus was spoorloos verdwenen en zijn zus werd eigenares. Zij heeft een schappelijke prijs gevraagd. Hebben jullie ooit iets verdacht ondervonden in deze roemrijke vesting?” De detective boort een ander thema aan. Ze proeft van de cappucino en waant zich even in de zevende hemel. O neen, het romige kapsel van het warme vocht kleeft aan haar bovenlip. Nu terug discreet haar zakdoek vinden om dit discreet te camoufleren. Dan toch liever een simpele thee. Alhoewel, daar geraakt men altijd op de sukkel met het weinig praktische theebuiltje. Of is ze gewoon heel onhandig?

“Euh, niet echt. Waarom vraagt u dat? Ach ja, die fabel van de kelder. Af en toe weerklinken daar eigenaardige geluiden. Dat ondergrondse gedeelte is nooit afgewerkt door de vorige eigenaars en er heerst mogelijk instortingsgevaar. Gelukkig staat dit los van de rest van de building. Wij hebben momenteel niet de middelen om dit aan te pakken en om veiligheidsredenen is die zone afgesloten.” Bruno geeft een plausibele verklaring voor het fenomeen.

“Ja, uw zoontje Oliver, een schattig baasje trouwens, wees ons erop. Hij wil koste wat kost weten wie of wat zich daar zou kunnen bevinden. De verbeelding van een kind is eindeloos. Maar met al wat hier gebeurd is, zou het wel interessant zijn om daar eens een kijkje te nemen.” Sheila grinnikt. Ze is erin geslaagd de melksubstantie met haar tong te verwijderen zonder veel drama.

“Ik denk niet dat u daar iets gaan vinden dat verband zou kunnen houden met de zaak. Die catacomben zoals we ze noemen zijn goed vergrendeld met een sleutel die wij enkel in ons bezit hebben.” Bruno wuift enig mogelijk bestaande link af. Hij bewondert de fantasie van zijn zoontje.

“Hm, nog een vraagje over het scenario van de film. Wordt het een bijna letterlijke weergave van wat hier twintig jaar geleden plaatsvond of is er wat artistieke vrijheid aan verbonden? Dit is wel belangrijk voor bijvoorbeeld Koen, wiens vader toen veroordeeld werd?” De inspecteur snijdt een ander onderwerp aan.

“Wij hebben het verhaal naar een hogere dimensie getild en ook aangepast aan de huidige tijdsgeest. In die zin verloopt niet alles zoals toen. Ik alleen weet hoe het afloopt en heb de slottekst zorgvuldig weggeborgen. De acteurs, actrices en andere medewerkers krijgen telkens maar een stuk van het script in handen. En zeker aan Koen hebben we gedacht. Hij wil nog steeds zijn vader vrijpleiten en zoekt naar een andere dader via de verfilming. Wij gunnen hem dit en kiezen hier geen partij.” Evelyn denkt even aan de schuilplaats van haar USB-stick. Ze heeft opgemerkt dat de gouden palm waarin deze verborgen zit, verplaatst was. Ze voelt zich onbehaaglijk en vraagt zich af of ze spoken begint te zien.

“Misschien nog een belangrijke vraag: is er iemand die jullie dit beeldvormend succes niet gunt? Iemand die jullie project wil boycotten?” Sheila heeft haar tas geledigd en ademt gelukzalig. Geen incidenten meer met plakkerige bovenlagen!

“Ach, er zijn altijd jaloerse concurrenten. Het is geen gemakkelijk wereldje. En zeker besloten en bekrompen. Je komt er niet gemakkelijk bij en het is nog moeilijker om erin te blijven. Het is financieel moeilijk en we moeten ook blijven opboksen tegen harde concurrentie uit het buitenland. Dit vormt ook maar een klein landje he.” Evelyn zucht.

“En dan zijn er nog die ons willen neerhalen. Zo wil Geoffrey zijn investering terugtrekken. En dat allemaal omdat hijzelf te weinig in de spotlichten komt en Evelyn niet wil ingaan op zijn avances.” Bruno verklapt zich.

“Dit doet niet ter zake, Bruno! Jij had ook een relatie met Vanessa en je flirtte met Tamara. Dat is eigen aan jouw commerciële tactiek, maar ik moet het ook allemaal blijven gedogen.” Evelyn knort verbitterd.

Sheila amuseert zich. Er hangen hier duidelijk voldoende thrillerelementen in de lucht.

In de bungalow speelt zich tegelijkertijd het volgende tafereel af. Randy en Ellen staan onthutst oog in oog met een als chirurg verklede persoon. Deze slaat hen roerloos gade. Diens gelaat en hoofd zijn verhuld achter een masker en muts.

“Wie ben jij? Is dit een grap? Heb jij Geoffrey vermoord of is dat ook niet echt?” Randy reageert onmiddellijk met enige argwaan.

“Antwoord toch! Dit is geen tijd of plaats voor dergelijke macabere plagerijen.” Ellen spuugt zonder nadenken haar ergernis uit.

Er blijft enige ondraaglijke spanning hangen. Vooraleer de griezel beiden van antwoord kan bedienen, kiezen Randy en Ellen in paniek het hazenpad en vluchten elk een eigen kant op. De emoties overheersen op dit moment de ratio. Elk zoekt zijn eigen heil op. Randy sluit zich op in één van de kamers en hijgt radeloos. Hij wacht af terwijl hij geërgerd gluurt naar de enige venster die uitziet op de tuin. Doordat er een aircosysteem functioneert in het “motel”, is het niet mogelijk om de ruiten te openen van binnenuit. Enkel een klein bovenste gedeelte kan schuin gekanteld worden. De enige mogelijkheid om te ontsnappen is een stoel door het vensterglas gooien. Hij maakt aanstalten om dit te doen, doch hoort de angstkreet van Ellen en voelt zich even verlamd. Ellen kan het krijsen niet laten terwijl ze zich achter één van de linnenkasten in de gang verschuilt. Ze is niet voor niets een heuse scream-queen, die de gepaste rol krijgt in dergelijke slasher-films. Ze hoort de voetstappen naderen van de griezelige geneesheer en wordt overmand door schrik. Hij komt dichter en dichterbij. Ze probeert tevergeefs haar ademhaling te controleren. Nog enkele stappen. Ondertussen heeft Randy de moed bijeengeraapt om zijn vriendin te hulp te snellen. Hij verlaat de kamer in een impulsieve reactie en daagt achter de belager op. Deze keert zich om en blijft terug roerloos staan voor Randy. Randy grijpt een metalen stoel als wapen en richt deze op hem. Ook Ellen heeft in een opwelling haar schuilplaats verlaten en sluipt stoutmoedig naar de indringer. Deze laatste barst uit in een hevige lachbui en rukt zijn masker en muts af. Het blijkt Koen te zijn die giert van de pret. Hij heeft het labiele duo een ferme loer gedraaid. Er ontstaat een ware scheldtirade.

“Rotzak! Dat zetten we je betaald! Je hebt ons de stuipen op het lijf gejaagd! Wat is de bedoeling hiervan? Ben je helemaal gek geworden zoals je vader?” Ellen reageert gefrustreerd en neemt geen blad voor de mond.

“Dit was een echt gemene streek! Zeker na wat er gebeurd is met Tamara. Heb jij dan geen greintje respect voor je collega’s?” Ook Randy kan de humor van de situatie niet vatten.

“Hahaha. Jullie zijn niet te schatten. Een grote mond, maar als het erop aankomt…Ik was mij aan het inleven in mijn rol. Jullie vormen een schattig koppel. Randy liet jou bijna in de steek, Ellen.” Koen geeft beiden ervanlangs. Hij heeft genoten van zijn demonische pesterij.

“Dat is niet waar! Ik ben toch teruggekomen! Ik ging je te lijf gaan met deze stoel.” Randy wijst op zijn ridderlijke verdediging van een dame in nood.

“Het was echt niet grappig. En wat heb jij te maken met die scène in Geoffrey’s kamer? Hij ligt daar bijna “levensecht” dood op zijn bed.” Ellen vestigt de aandacht op wat voorafging.

“Wat bedoel je? Ik ben hier pas binnen gekomen. Ik ben mijn kostuum gaan halen in de studio. Daar hangen verschillende pakken en er zijn blijkbaar enkele verdwenen. Ik wou eens testen of dit nog mijn maat is. Wat is er aan de hand met die sympathieke producent?” Koen komt geloofwaardig over.

Ze begeven zich met snel kloppend hart naar Geoffrey’s ruimte. Daar stellen ze tot hun grote verbijstering vast dat hij inderdaad overleden is. Ze spoeden zich met gekrijs en getier naar buiten om de anderen te waarschuwen.

Sheila, Bruno en Evelyn hebben ook het tumult gehoord en spoeden zich naar beneden. Daar wachten Rita, Karel, Patsy en Oliver hen op. Iedereen is over zijn toeren. Sheila verwittigt onmiddellijk per gsm haar collega’s en een ziekenwagen. Ze vernemen van Koen, Randy en Ellen dat Geoffrey vermoord is. Sheila maant iedereen kordaat aan tot kalmte en vraagt hen bijeen te blijven dichtbij het hoofdgebouw en weg te blijven van de misdaadscène. Ze beweert dat haar collega’s onderweg zijn en begeeft zich naar de bewuste kamer in de bungalow waar ze huivert bij het ontzielde lichaam van de onfortuinlijke producent.

Karel en Rita hebben terug een aanvaring in de tuin.
“Je moet open kaart spelen! Dit loopt hier verkeerd af! Ik weet wie je bent en waarom je de kelderruimte afschermt voor anderen. Straks vallen er nog meer doden. Wil je dat op je geweten hebben?” Karel neemt haar dreigend in ogenschouw, als richt hij zijn camera op een object voor de beslissende opname.

“Ik moet niets! En wat zou ik te maken hebben met die afgrijselijke daad? Iedereen verafschuwde die opportunistische producent. Of ben je vergeten dat hij de boel hier bijna om zeep ging helpen door zijn financiering terug te eisen? En wordt het geen tijd dat jij eens je kaarten op tafel gooit en je ware bedoelingen prijsgeeft?” Rita snauwt hem af en zet hem weer op zijn plaats.

Patsy drukt Oliver stevig tegen zich aan en kijkt verwijtend naar Bruno en Evelyn. Oliver kreunt. Het is niet duidelijk of het uit angst is of door de verstikkende aandacht van zijn overbezorgde grootmoeder.

“Ik heb jullie gewaarschuwd. Dit komt ten koste van jullie gezin. Oliver is totaal overstuur. Hij blijft best bij mij logeren zolang jullie in dit oord van verderf bezig blijven met dergelijke wansmakelijke projecten…”

Bruno negeert haar tergende opmerking. Op dit moment hebben ze wel andere zorgen aan hun hoofd. Evelyns gedachten dwalen af. Wat is hier allemaal gaande? Ze neemt haar gsm uit de handtas, als had ze een onheilspellend voorgevoel. En wat blijkt…ze heeft terug een anonieme sms ontvangen enkele minuten geleden: ”Stop Bloedprent of het bad loopt over…” Ze trilt op haar benen. Iemand met heel kwalijke intenties heeft het duidelijk op hen gemunt…

Professor Lebrun en zijn schoonbroer Gert bevinden zich op datzelfde moment in de ruime en chique ingerichte flat van Valère. Valère merkt dat de voordeur geopend is en aarzelt om binnen te gaan. Gert bijt op zijn tanden en sleurt hem mee naar binnen.

“Er is iemand binnen gedrongen, Gert! De deur was niet meer gesloten! Moeten we de politie niet bellen? Dit is gevaarlijk!” Valère weet zich geen houding aan te meten.

“Beste Valère, jij bent ook een bange haas. Waar is je stoïcijnse onverstoordheid gebleven, als je al in je broek doet in je eigen appartement? Laat ons voorzichtig rondneuzen. Misschien vinden we aanwijzingen naar mijn zus.” Gert dwingt hem onverschrokken mee te gaan naar binnen.

“Maar wat als de inbreker gewapend is? Laten we dit niet beter over aan agenten? Trouwens, ik blijf onverstoord, behalve als het echt erop aankomt. Ik wil nog niet het bijltje erbij neerleggen.” De professor verantwoordt zijn weinig moedige attitude.

“Wat zou men in je verblijf komen zoeken, Valère? Er is enkel kitsch terug te vinden. Geen stijlvolle meubels of dure kunstobjecten. Je hebt toch gans je vermogen geïnvesteerd in mijn zus Maggy? Haar carrière, haar medische ingrepen… Er valt hier niets waardevol te rapen.” Gerts respons is schertsend.

Ze dringen behoedzaam het weinig smaakvolle ingerichte etablissement binnen. Het is overstelpt met tweederangs schilderijen aan de muren en met ouderwetse kringloopsalons en -eetkamers op de gebloemde tapijten. Ze horen het lawaai van een haardroger in de badkamer. Beiden wagen zich tot bij dit vertrek en Gert gooit onversaagd de deur open. Ze zien Maggy voor de grote spiegel staan in de met beige faience betegelde badkamer. Ze brusht haar geblondeerde lokken. Ze heeft een handdoek rondom zich gewikkeld na het nemen van een verkwikkende douche. Weinig verbaasd en enigszins flegmatiek verwelkomt ze het tweetal.

“Zijn jullie daar eindelijk? Wat een eeuwigheid om mij te vinden. Dat was toch niet zo moeilijk. Veelbelovend indien er mij iets overkomt! Dit bewijst dat ik voldoende voor mezelf kan zorgen. Als jullie me nu willen excuseren, mijn haar verdient voorrang.” Ze zette de haardroger even af en wil verdergaan met het in plooi leggen van haar verwilderde coupe.

“Kon je ons echt niet verwittigen? We hebben doodsangsten uitgestaan! Je hebt je gsm, handtas en wagen achtergelaten bij de filmstudio. Waarom ben je naar hier gekomen?” Valère verliest zijn innerlijke sereniteit.

“Zus, ik vind dat dit bizarre gedrag ook enige uitleg verdient. Wat is er gebeurd? We hebben vastgesteld dat je terug bent beginnen roken? Er lagen sigarettenpeuken van jouw merk op de heidegrond. Wat is er gaande?” Gert wijst zijn bloedverwante streng terecht.

“Ik ben toch nog altijd vrij om te gaan en staan waar ik wil. Ik heb een lange aangename wandeling gemaakt en ben tenslotte hier beland. Ik had wat bezinning en ademruimte nodig. Zeker nu die rol van Vanessa als te gevaarlijk beschouwd wordt voor mij. Hebben jullie soms iets te verbergen of een verdorven innerlijk?” Maggy komt nogmaals arrogant uit de hoek en zorgt verder gedreven voor de haartooi.

Gert ontfutselt de haardroger en gebiedt haar respect te betonen voor hun bezorgde gevoelens. Ze negeert hem nijdig en verlaat de badkamer.

Valères ogen glijden af naar zijn douchecabine. Hij stelt verontrust vast dat er enkele rode vlekken te zien zijn op de doorweekte bodem… verdwaalde bloedsporen?
Binnenkort het vervolg op deze website