Truda van der Kooij is als zangeres een rijzende ster. Extra bijzonder is dat ze ook als columniste bijzonder populair aan het worden is. Deze keer heeft ze het over Wat is normaal
Waneer ben je anno 2017 nou normaal?
En de grote vraag. Wat is dan normaal?
Een vraag die in deze tijd vaak gesteld wordt, want de “doe maar normaal dan doe je gek genoeg” mentaliteit voert nog steeds de boventoon in onze Nederlandse maatschappij.
Ikzelf hou ervan als mensen anders zijn dan anderen.
Een eigen aparte identiteit hebben, zich anders gedragen en denken dan de grote grijze massa. En zich op een subtiele manier niks aantrekken van wat anderen van hun denken.
Met een gerust hart ga ik een zaal vol met mensen binnen in mijn over de top prinsessen galajurk en killer heels (het liefst neem ik mijn eigen trompettisten mee om mijn entree wat kracht bij te zetten, helaas trapt tot nu toe nog geen trompettist in mijn plan) terwijl de rest van de genodigden me verbaasd staat aan te kijken in hun spijkerbroek en gympies (stond er echt? Dresscode casual op de uitnodiging? Oeps! Vast overheen gelezen!)
Ik doe dat gewoon! Dat ben ik! Over de top en aanwezig op elk gebied.
Ook heb ikzelf een hele aparte denkwijze en sta open voor de meest rare dingen.
Een optreden tijdens een moddermarathon tot je enkels in de blubber inclusief bierdouche op je vers geföhnde haren? Lachen joh! Doe ik! Kan dat op je naaldhakken? Dat is het enige waar ik me dan even druk om maak.
Ik laat iedereen altijd in zijn waarde, hoe diegene er ook uitziet, zich gedraagt, rijk of wat minder fortuinlijk is. Als je aardig bent voor mij behandel ik je met respect terug.
Wat maakt het mij in godsnaam uit dat ik samen met iemand die ik aardig vind op een vol terras zit. En dat die persoon een hanenkam met zoveel kleuren erin heeft dat een eenhoorn erbij zou verbleken!
Het deert me niks! Als diegene zich er mooi en blij door voelt ben ik dat ook.
Al pas ik natuurlijk wel mijn pumps en lipstick even aan als ik het van te voren weet. Zodat we in ieder geval matchen op de foto’s.
Ik ga om met een klein groepje van de meest excentrieke kleurrijke mensen met de meest aparte ideeën en denkwijzen en – het belangrijkste – het hart op de juiste plaats..
Dus wanneer ben je “normaal”? Ik denk dat je normaal bent als je een goed mens bent, meelevend en vol overtuiging enthousiast naar een ander toe kan zijn, je leven leeft tot het uiterste en je daar goed bij voelt!
Niemand is perfect!
Mijn motto: wees een Flamingo in een wereld vol grijze duiven! Roekoe..Roekoe.. I am out!!