Marielle Diemel werd onlangs lastig gevallen door een vervelende man. Gelukkig wist ze goed op de treden
Ik weet dat ik enorm lekkere billen heb maar dat betekent niet dat je er zomaar aan mag zitten.Daar dacht één of andere debiel anders over toen ik hij een maandje geleden langs me fietste. Hij pakte gewoon wat ie er lekker uit vond zien. Mijn bil.
Na een paar seconden verstijfd van schrik op de fiets te zitten begon ik hem uit te schelden voor alles wat lelijk is. En, ik heb alles wat lelijk is in mn geheugen geprent. Zijn gezicht, kleur ogen, vlassig baardje, zijn kleding, postuur en geschatte leeftijd. Hoe zijn fiets eruit zag tot de kleuren op de fietstassen aan toe.
Zodat ik alles aan de politie kon vertellen wat nodig is om hem te pakken. Want dit mag niet.
En toch.. ondanks dat ik vaker met het seksueel-geweld-bijltje he gehakt, gingen mijn gedachten in de minuten erna over tot de gedachten die veel vrouwen hebben als zoiets gebeurt; zó erg was het toch niet… stel ik me niet aan?… geloven ze me wel, nemen ze zo’n aangifte wel serieus?… etc.
Zodra ik me bewust werd van mijn twijfel gedachten viel de duidelijke beslissing om zeker wél aangifte te doen. Want hoeveel vrouwen handelen niet naar die twijfel? Te veel, naar mijn mening. Hoewel begrijpelijk, het is niet handig als we hier een verschil in willen maken. Je mag gewoon niet aan een ander zitten! Punt.
Dus toch aangifte gedaan en ik werd bloedserieus genomen. Het voorval zelf duurde slechts een halve minuut maar het gesprek met de politie ruim anderhalf uur.
Ze waren heel blij met mijn aangifte en bevestigden mijn gevoel dat de debiel in kwestie dit vele malen vaker heeft gedaan en zelfs méér dan wat ie bij mij heeft geflikt.
Hij heeft ‘slechts’ even aan mijn bil gezeten maar dat bracht wel oude herinneringen bij me terug. Gevolg; nachtmerries, oude pijn en schaamte herleven en een tweede golf van boosheid naar de man die mij als kind heeft gebroken.
Anyway, de politie liet mij met een brede grijns weten dat de debiel in kwestie (mijn woorden, niet die van de politie) al een paar weken vastzit omdat ik niet de enige was. Ze schatten de kans op veroordeling groot, helemaal als ik hem kan aanwijzen op een foto.
Het recht is voor mij nu al geschied omdat ie al vastzit. En een klein stapje naar meer respect voor elkaars grenzen in deze wereld is weer gezet. Na dit incident hoorde ik meerdere vrouwen aan wie ik het vertelde over hún ervaringen. Variërend van een zwager op een verjaardag (ik wil geen scène maken) tot een vergelijkbaar geval als bij mij (zo erg was het toch niet?).
En niemand van die vrouwen had er melding van gemaakt. Ik begrijp dat je je (onterecht) schaamt, ik begrijp dat je geen scène wil maken, ik begrijp je angst om niet serieus genomen te worden. En toch moeten we het benoemen, melden, aangeven. Want dit mag niet. Door aangifte te doen help je niet alleen jezelf maar ook de maatschappij. Door het te benoemen, het licht erop te zetten en te staan voor je recht veilig te zijn in deze wereld, maken we de wereld een stukje veiliger.
Dat is ook de reden dat ik o.a. deze stichting met hart en ziel steun. Speak Now.
https://www.facebook.com/StichtingProjectSpeakNow/?fref=ts