Sabine Mooijweer : De Vloek van een kind van gescheiden ouders

Foto: sabine mooijweer

Sabine Mooijweer is al een hele tijd bezig om heel veel mensen te helpen in dit leven. Ze slaagt daar uitstekend in vanwege haar persoonlijkheid en kennis. Maar ook vanwege haar eigen ervaringen. Ga er even heel rustig voor zitten als je deze column leest.

De vloek van een kind van gescheiden ouders.
In mijn praktijk kom ik dit zo vaak tegen, maar ik schrijf over mijn eigen ervaring.
Als kind van gescheiden ouders; ik was een jaar toen mijn ouders uit elkaar gingen, wilde ik later maar één ding: een gezin, een compleet gezin. Met een papa, een echte, zo één die door het vuur gaat voor zijn kinderen.
Aan liefde kwam ik niets tekort; ik had niet alleen een mama, die werkte en studeerde tegelijk en toch nog tijd vond om met mij gekke dingen te doen; verkleed playbacken voor de spiegel of in de plassen stampen. Ik had ook nog mijn grootmoeder en overgrootmoeder die liefdevol de zorg op zich namen als mijn moeder er niet was. Ik ken geen kind dat zo empowered is als ik. Ik was ‘natuurlijk’ het leukste, liefste kind en kon alles wat ik maar wilde. Volgens hen lag de wereld toen ik 5 was aan mijn voeten.

Maar mijn vader was de grote afwezige; één keer per kwartaal kwam hij langs om alimentatie te brengen. ‘Voor jou’ zei hij dan’. Hij kwam in zijn KLM uniform en zijn prachtige auto. Ik kan mij een porsche herinneren en de geur van zijn aftershave.
Hij dronk koffie, ik moest stil zijn voor het journaal en dan ging hij weer en wilde een zoen. Die ik niet gaf, hoe mijn grootmoeders zich ook in bochten wrongen. ‘Ik vind jou niet lief’ zei ik dan.
Mijn vader en ik, dit ritueel bleef bestaan tot ik 10 was. Toen trok hij zich compleet terug tot ik 18 was. Kwam een paar keer langs om weer te vertrekken, nam contact op toen ik 25 was, verdween weer van het toneel en uiteindelijk op mijn 32e. Nu ik dit zo schrijf, zie ik overigens dat het een ongeveer 7- jaarsdans was. Die laatste keer wilde hij contact omdat hij had gehoord dat hij opa was geworden van mijn dochter. Ik liet hem toe, wilde de man toch eens echt leren kennen, nu ik volwassen was. Het is niet goed gegaan. Uiteindelijk vluchtte hij weer. En als kind uit een weeshuis, begrijp ik dat ook wel. Maar ik besloot dat ik de pijn mijn dochter en mezelf zou besparen verder. Dit was de laatste keer!

Ik had inmiddels mijn gezin met een prachtig baby-meisje. Ik was zo gelukig! Niet alleen kon ik haar overladen met de enorme berg liefde die er in mij zit, ook kon ik zien hoe een papa dat deed. Voor het eerst zo dichtbij. Maar…dat bracht ook verdriet. Waar ik niet op rekende, want ik had liefde in overvloed ontvangen en gunde mijn vader niet de plek om mij verdriet te doen. Hij was er toch niet?
Mijn wens om een gezin te blijven was zo sterk, dat ik de relatiecrisis die mijn partner en ik indoken in 2006, doorstond. 5 jaar relatietherapie en heel veel verdriet, teleurstelling, elkaar pijn doen, afwijzing en vernedering verder, zouden we pas uit elkaar gaan. Het was januari 2013 dat ik met de kinderen ergens anders ging wonen. Als ik denk aan die periode, zie ik mezelf altijd in een zuidwestertje op een schip in zwaar weer.
Waarom ik, en met mij veel andere kinderen van gescheiden ouders een relatie die het niet meer doet, zo lang laten voortbestaan, heeft alles te maken met het beeld van een compleet gezin. Het niet slagen om mijn kinderen dat te geven, deed meer pijn dan de ongelukkige relatie waarin ik mij bevond. Bovendien had ik natuurlijk, geleerd in therapie en mijn opleidingen, verlatingsangst gecreëerd, met een vader à la Heintje Davids. En zo leek een slechte relatie beter dan geen relatie.

Zoals ik mij afvroeg hoe mijn vader mij kon achterlaten toen ik een jaar was, zo vroeg ik mij nu af hoe iemand zomaar kon stoppen met van mij te houden na 20 jaar relatie. Ik zal dat nooit begrijpen. En dat hoeft ook niet, iedereen is anders. Ik blijf nu eenmaal altijd een beetje van iemand houden. En dat is een gave. Iedereen die ooit in mijn hart belandde, daar voel ik nog een klein beetje liefde voor.
Ik heb mijn vader vergeven, mijn ex-partner en mijzelf, last but not least. Niet voor hen, maar voor mezelf. Omdat ik anders een leven zou lijden waarin ik nog steeds ‘last’ heb van hen en van mijn eigen beperkende overtuigingen, en dit mezelf dan aandoe. Ik wilde leven in plaats van overleven!
En dat is gelukt en daar help ik in mijn praktijk nu andere mensen mee.

Sabine Mooijwwer
http://www.additievetherapiemooijweer.nl