Sabine Mooijweer: Eenzaamheid

Foto: sabine mooijweer
Eenzaamheid is een groot probleem in deze tijd. Vooral omdat de meeste mensen er amper over durven te praten. Sabine schrijft er zo prachtig over
Eenzaamheid
De vraag kwam van een vriend, of ik eens een stukje wilde schrijven over eenzaamheid, omdat dit blijkbaaar nog een taboe is. Daardoor voor mij extra interessant er over te schrijven. Eenzaamheid, je hoort er inderdaad zelden iemand over. Op social media zijn we allemaal heel sociaal en hoe meer selfies met vrienden, hoe beter, zo lijkt het. Wie denkt dat eenzaamheid alleen iets voor ouderen is, heeft het mis. De cijfers liegen er niet om. Een miljoen Nederlanders voelt zich bijna continue eenzaam. Dertig procent van de volwassenen geeft aan zich weleens eenzaam te voelen. Dat verschilt niet tussen mannen of vrouwen. 90-plussers voelen zich het meest eenzaam (65%) Dat is natuurlijk niet heel verrassend, maar wel heel verdrietig.
Wat opvalt is dat direct daarna mensen die gescheiden zijn, zich het meest eenzaam voelen (20%) samen met niet-Westerse allochtonen (zelfde percentage) gevolgd door laag opgeleiden (17%), weduwen en weduwnaars (16%) en 75-plusser (10%). Je hoeft niet perse alleen te zijn om je eenzaam te voelen, al valt het wel vaak samen. Iemand met weinig contacten kan zich helemaal niet eenzaam voelen, terwijl iemand met een groot sociaal netwerk dit juist wel ervaart. Ook mensen met een relatie, kunnen zich eenzaam voelen binnen die relatie. Je kunt je ook eenzaam voelen in een groep. Eenzaaam, maar niet alleen. Eenzaamheid is een gevoel, een beleving. Het gaat over je niet verbonden voelen met jouw omgeving, een gemis aan hechte, emotionele relaties of een tekort aan contacten. Dit alles kan verdriet en angst tot gevolg hebben, maar ook psychische en zelfs fysieke ongemakken. Aandacht is voor ons van levensbelang. Eerder schreef ik al eens over hoe belangrijk aanraking voor ons is. Baby’s kunnen overlijden wanneer zij niet aangeraakt worden en bij volwassenen is dat niet anders.
Ik zeg wel: “A hug a day keeps the doctor away” Ikzelf vind het plezierig om soms alleen te zijn. Heerlijk in mijn isolementje schrijven of lezen. Maar ik heb ook een aantal momenten van eenzaamheid ervaren. Bijvoorbeeld toen ik zwanger was en in het ziekenhuis lag met een diagnose hypofyse-tumor. Toen voelde ik mij zo eenzaam en hopeloos, dat ik in het kapelletje van het ziekenhuis op de grond heb liggen bidden en slapen. Verder toen mijn grootmoeder overleed en ik het gevoel had dat niemand zoveel verdriet had als ik. Toen mijn zoon en ik in het ziekenhuis lagen, hij met longontsteking en het slecht met hem ging. En toen mijn kinderen het eerste weekend na de scheiding naar hun vader gingen. Die eerste keer de deur achter hen dicht, zakte ik huilend op de grond. Gelukkig had ik verder een leuk gevuld weekend. De momenten voor een operatie zijn ook eenzaam. De keren dat ik het in een groep voelde, zorgde ervoor dat ik mijzelf erg sneu vond. Ik vond het verdrietiger dan de keren dat ik echt alleen was. Zo had ik ooit op een feestje, het gevoel dat ik er niet bij paste, dat ik hier niet hoorde.
Het was een vrouwenfeest, waar zo bleek, iedereen het een goed idee leek uit de kleren te gaan en aan elkaar begon te plukken. Nu ben ik daar helemaal niet van, ik ben dan ook weg gegaan. Of met mij partner, vlak voor de scheiding, in bed en eigenlijk helemaal niet meer naast hem willen liggen. Onze emoties mijlenver uit elkaar, onze lichamen slechts enkele centimeters verwijderd. Dat zijn van die intens trieste momenten. Waar mogelijk, zorg ik er meestal voor wanneer ik eenzaamheid verwacht, leuke dingen met lieve mensen te plannen. Soms kan dit echter niet. De beste bescherming tegen eenzaamheid blijkt een divers en groot sociaal netwerk te zijn. De helft van Nederland heeft drie tot vijf mensen in de buurt waar hij/zij op kan rekenen. Een kwart heeft zes of meer mensen in de omgeving, en nog een kwart kan op een of twee mensen bouwen. Wat kunnen we doen tegen eenzaamheid bij anderen?
Goed rondkijken in de omgeving (familie, vrienden, bekenden, buren) en ons inleven. In welke situatie bevinden zij zich? Gedag zeggen, zwaaien, een kaartje, appje, vragen hoe het gaat, iemand uitnodigen of langs gaan. Dat helpt vaak wel. En laten we met z’n allen het taboe de wereld uit helpen door erover te praten met elkaar. Want niemand wil eenzaam zijn, maar op iedere drie mensen voelt één zich regelmatig eenzaam. Laten we de wereld samen een beetje mooier maken!
Sabine Mooijweer
http://www.additievetherapiemooijweer.nl/