Joke de Meyer weet de lezer te boeien met haar bijzondere schrijfstijl. We zijn alweer toe aan het vijfde deel van Dodelijk Spiritisme
DODELIJK SPIRITISME/5 :
“Wij verbleven samen in één van de kamers op de eerste verdieping. Onze beide kinderen verschansten zich in deze naast ons. We hebben niets gezien of gehoord. We wilden ons gewoon stilhouden als verrassing voor Virginie.” Hendriks houding blijft sereen terwijl hij zijn verklaring aflegt. Hij zetelt voor Brian in de eentonige ruimte waar deze laatste verkouden de plak zwaait. De rechercheur nipt van zijn tas kamillethee met honing die de ijverige dienstbode Sofia hem heeft gebracht. De rand is gloeiend heet en hij schreeuwt even. Marian kijkt haar echtgenoot Hendrik Malson geërgerd aan. Ze voelt dit gesprek aan als pure tijdverspilling.
“Virginie Malson is dus de enige dochter van uw overleden broer en erfgename van uw zus Cathy ? Zij kreeg La Portière ? Was dit geen doorn in jullie oog ?” Brian heeft de tas neer gezet en wrijft met zijn vingers over de geïrriteerde bovenlip.
“Virginie heeft al de hel moeten doorstaan het voorbije jaar. Haar ouders, mijn broer Jacques en zijn vrouw Linda, zijn jammerlijk omgekomen in een vliegtuigongeluk toen ze op reis waren naar Amerika. We gunnen haar dit nobel gebaar van mijn zus Cathy. Tenslotte deed ze met haar eigendom wat ze zelf wilde.” Hendrik heeft een pragmatische kijk op de dingen, althans toch schijnbaar.
“Denkt u dat ook, mevrouw Malson ? Jullie cosmeticabedrijf is vorig jaar overgenomen door een grote concern en jullie zijn nu werknemers geworden in plaats van bestuurders. Dat moet toch zwaar wegen en iedere eurocent is welkom in crisistijd.” Brian blijft opmerkzaam en richt zich tot Marian, die zich verveeld van het gesprek afzijdig houdt.
“Doet dit terzake ? Ja, we hebben een moeilijke periode achter de rug. Onze schoonheidsartikelen brachten niet meer genoeg winst op en een buitenlandse firma heeft alles overgenomen. Maar wij hebben ons werk nog en daarmee zijn we tevreden. Ik dacht dat het om de dood van die bestuurder ging en niet om het nichtje van mijn man ?” Marian sist nijdig enkele scheldwoorden. Ze zit duidelijk op haar paard.
“U kan Virginie precies niet echt uitstaan, heb ik opgemerkt. U hebt zelf ook twee kinderen. Waarom heeft uw schoonzus haar erfenis niet mooi verdeeld onder haar nichtjes en neefje ?” Brian legt de vinger op de wonde, terwijl hij zijn kop terug neer zet op tafel. Marian ontvlamt als een furie en springt rechtop terwijl ze verontwaardigd haar armen in de lucht slaat.
“Dit is werkelijk ongehoord. Hendrik, verdedig mij en je kinderen toch eens ! Virginie was als kind de lieveling van je zus, zelfs na haar spiritistische poeha. Tijdens die sessies onthulde ze allerlei compromitterende dingen over jouw familie ! Het was een vreselijke intrigante. Een gefrustreerde weduwe die twee stenen kon doen vechten, puur uit tijdverdrijf. Dit terwijl ze zelf rijk is geworden dankzij haar echtgenoot, een Lamoir. Ze was lerares Nederlands, maar deed geen klop in haar leven.” Ze staart opgewonden naar haar echtgenoot. Deze probeert haar tot bedaren te brengen. Hij verliest hierbij zijn kalmte niet.
“Kalmeer toch, schat. Je moet je zo niet opwinden. Mijn zus had een eigenzinnige hobby en daarmee joeg ze zeker veel mensen tegen zich in het harnas. Haar man Edward is heel jong gestorven en dit is ze nooit te boven gekomen. Ze zocht haar toevlucht in de fantasiewereld van dit huis. En ze voelde zich schuldig omdat ze zich niet verzoend heeft met haar broer Jacques, vandaar dit testament…”
Marian zoekt terug haar zitplaats op, maar blijft koppig mokken.
“En uw twee kinderen ? Zijn die niet afgunstig ? Het was tenslotte ook de erfenis van hun tante Cathy.” Brian heeft zijn neuscontrole tijdelijk herwonnen en reageert kort op de bal. Hendrik neemt de rechterhand van zijn vrouw vast als verzoenend gebaar. Hij wordt even emotioneel als het zijn kinderen betreft.
“Ze hebben hun eigen zorgen. De jongste Jorgen heeft een lichte mentale handicap sinds zijn geboorte. Hij woont nog altijd bij ons in en zou geen vlieg kwaad doen, maar is wel hulpbehoevend. De oudste Brenda is enkele jaren geleden van haar paard gevallen, waardoor ze leeft met chronische rugpijn. Ze is onlangs terug bij ons ingetrokken omdat ze haar job heeft verloren en van haar vriend de bons heeft gekregen.”
Brian slikt even. Dit is een zwaar kruis om dragen, vandaar die verbitterdheid…
“U hebt het nog niet gemakkelijk gehad. Frustrerend om vast te stellen dat uw zus en schoonzus Cathy niet echt meeleefde. Er was blijkbaar meer begrip voor Virginies situaties, terwijl Jorgen en Brenda ook hun kruis meedragen.”
Marian verbijt even haar innerlijke woede en neemt gelaten het woord.
“Neen, het is een zwaar kruis om te dragen allemaal. Maar soit, zo is het leven en wij zijn er nog voor onze kinderen, terwijl Virginie nergens meer terecht kan.”
“Behalve bij ons natuurlijk. We blijven tenslotte familie en willen helpen waar we kunnen.” Hendrik sluit dit onderwerp af met gemoedelijke woorden.
De detective focust zich nog een laatste maal op de kern van de zaak. Hij raakt met zijn tanden per ongeluk de gekwetste lip en jammert.
“Dus u hebt ook geen verdere band met Tom Lammers ? Geen idee waarom iemand hem zou vermoorden ?”
“Neen, net zoals onze kinderen trouwens. Hij heeft wel onze dochter een aantal keren vervoerd, toen ze teveel pijn had door haar rugpijn. Het is de enigste nog betaalbare taxifirma hier in de streek. Voor de rest hadden wij geen contact.” Hendrik glimlacht naar zijn eega. Marian weet zich geen houding aan te meten. Diepe wonden blijven hun tol eisen.
Karen verbergt snel haar telefoontoestel wanneer Jorgen en Brenda tegenover haar komen zitten in de knusse ontspanningsruimte. Jorgen is klein van gestalte, heeft kort bruin haar en grote ogen. Hij wrijft de hele tijd over zijn blauwe hemd dat los wappert over de jeansbroek. Brenda draagt een blauwe jurk en frutselt af en toe aan haar bruine haardot. Ze hebben dezelfde gelaatstrekken van hun vader.
“Dit is huis van tante Cathy. Zij ziet dingen die niet zijn. Zij veel verbeelding.”Jorgen uit stotterend enkele onvolmaakte zinnen.
“Dank, Jorgen. Heeft ze je soms verteld over sommige dingen die er niet zijn ?” Karen voelt spontaan sympathie voor de slungelachtige jongen. Ze is geïntrigeerd door het paranormale aspect in deze zaak en vermoedt dat iemand zoals Jorgen daar ook een zesde zintuig voor heeft.
“Neen, ik niet. Maar tante moest zwijgen. Ze was gek. Iemand heeft haar…”
Brenda komt tussenbeide en maant haar broer aan tot zwijgen.
“Let niet op mijn broer. Hij kan de realiteit van de fictie niet meer onderscheiden. Hij heeft een lichte mentale handicap en leeft in zijn eigen wereld.”
Karen knikt begrijpend en richt haar pijlen op de zus, die getroffen door pijnscheuten over haar wervelkolom wrijft.
“U leeft dus met een rugkwaal ? Er is een ongeval gebeurd ? Hoe is dit gebeurd ?”
“Enkele jaren geleden deed ik zoals elke dag een ritje hier te paard in de streek. Het was net jachtseizoen en er waren jagers in de buurt. Mijn paard is heftig geschrokken door een schot, waardoor ik zwaar ten val kwam. Sindsdien ben ik verslaafd aan de pijnstillers. Mijn leven is een echte hel. Ik ben onlangs zowel mijn werk als verloofde verloren door kwellingen en frustraties.”
De tranen staan in Brenda’s ogen. Ze zit psychisch diep aan de grond. Karen is verbijsterd door dit leed. Ze ziet haar gsm trillen, doch reageert niet. Het is een sms van haar loverboy, maar dit kan haar nu niet boeien. Hij mag haar deze nacht verwennen, ze glundert bij deze gedachte.
“Heeft men ook de verantwoordelijke schutter kunnen straffen ?”
“Helaas. Er waren verschillende jagers in de buurt. Er waren geen bewijzen en niemand nam de schuld op zich. Het was een spijtig accident, met zware gevolgen voor mij.”
“Moeilijk allemaal om te aanvaarden, ook voor uw ouders. Na de gezondheidsproblemen van uw broer, deze van u er nog bij. En dan hun zaak die overkop ging. Had u een goede band met uw tante Cathy ? Zij heeft Virginie dit huis nagelaten.”
“Dat viel best mee. We hebben onze handen vol met onszelf. Hierdoor hadden we weinig contact met tante Cathy. Zij leefde trouwens zelf in haar eigen fantasiewereld. Ze kwam onlangs tot inzicht toen haar broer Jacques stierf, maar legateerde alles aan Virginie. Dat was wel jammer.”
Brenda verpinkt een traan. Jorgen merkt dit op en wrijft empathisch over haar schouder. Karen is ontroerd.
“Ik begrijp het. Wat de moord op de taxichauffeur betreft, jij zat samen met je broer verscholen in één van de kamers en bent daar gebleven ?”
“Juist, ja. Tot we allen naar de zolder gingen. Waarom zouden we trouwens die arme man kwaad aandoen ? Hij heeft dikwijls voor transport gezorgd toen ik teveel rugpijn had. U moet de dader buitenshuis gaan zoeken.”
De melancholische melodie van de Titanic-song weerklinkt weer. Karen vloekt. Ze had deze ringtone toch daarnet veranderd ? Verdorie, haar lief zal dit beveiligd hebben. Een relatie met een IT-specialist, dat is op elektronisch vlak balen ! Maar wat wou Jorgen vertellen en wie had schuld aan het ongeval van Brenda ? Openstaande vragen à volonté…
Sheila is ondertussen aangekomen op het grondgebied van de spookachtige residentie- al klinkt aangekomen nogal cru in deze context, aangezien ze alle moeite doet om te vermageren. Patholoog Martin heeft haar alles gerapporteerd. Ze gaat meteen tot de verbale aanval over nu ze toestemming heeft gekregen van de arts in de ziekenwagen om de bejaarde Alfred Lamoir te ondervragen. Lamoir senoir zetelt in de ambulance en bekomt van de doorstane stress. Zijn ademhaling wordt ondersteund door een zuurstofmasker. Diens dertigjarige zoon Hugo staat hem bij. Deze draagt een zwarte smoking, is kalend en heeft een lijkbleek aangezicht, net een verbeten vampier.
“Beste Alfred, gaat het al wat beter ? Waarom slingerde u die verwijten naar de Malsons ?”
Hugo Lamoir treedt kordaat op in de plaats van zijn vader
“Het gaat iets beter met mijn vader. Let wel op, zijn hart functioneert niet meer naar behoren en kan snel in overdrive gaan.”
Sheila huivert even bij het aanschouwen van de robuuste zoon. Hij heeft iets duister over zich, denkt ze.
“Dus u was ook uitgenodigd op het feestje ? U bent toch een Lamoir ? De gezworen vijanden van de Malsons ?”
“Ach, dat. Een pure erfeniskwestie. Vader neemt het nogal persoonlijk. Dat ligt ver van mijn eigen bed. Ik run hier een immobiliënkantoor en ben goed bevriend met Virginie. Hoe gaat het trouwens met haar? Ik ben snel naar buiten gesneld om te kijken uit bezorgdheid voor mijn vader. Wij wonen hier wat verder in de straat.”
Sheila merkt een enigszins warme gloed op in zijn woorden en doet zich voor als relatie-experte.
“Goed bevriend of heel goed bevriend ? Jouw ogen spreken boekdelen.”
De strenge Hugo repliceert zonder aarzelen en laat even in zijn kaarten kijken.
“Ik zie haar graag, al van kindsbeen af. We hebben hier vaak gespeeld in de tuin. Ik was wel veel ouder, maar het voelde aan als echte zielsverwanten. Ondanks de breuk met haar tante Cathy, hielden wij contact. Mijn vader was hierover razend.”
“Dan is het heel moeilijk om vast te stellen dat ze nu haar hart heeft gegeven aan die Terrence ?” Sheila geniet van de liefdeshistorie. Een driehoeksrelatie, dat zet mensen aan tot waanzin, mijmert ze.
“Och, dat is maar een opportunist. Hij weet dat achter Virginie geld schuilgaat. Hij is zelf een mislukte acteur die uit armoede soms bijklust in bars en fabrieken. Hij heeft echter zijn looks en charisma mee. Haar ogen zullen wel tijdig opengaan. Ik ben een saaie kantoorbediende, maar mijn gevoelens zijn tenminste zuiver.” Hugo lijkt oprecht en koestert duidelijk diepe gevoelens voor de dame van La Portière.
Sheila zet haar vragenuurtje verder, terwijl ze af en toe haar slobbertrui naar beneden trekt. Dit stuk textiel blijft weerspannig en vestigt steeds de aandacht op de lichte vorm van obesitas. Ze vloekt inwendig.
“U verbleef ook in één van de kamers op de eerste verdieping ? Was u alleen of samen met iemand ?”
“Ik was daar met de exotische vriend van Cathy Malson. Een Afrikaan die haar inwijdde in de wereld van de geesten. We moesten ons daar koest houden om Virginie te verrassen.”
“Die mysterieuze medicijnman moeten we nog spreken. Kan u ons meer vertellen over de ongelukkige bestuurder?”
“Neen, niet echt. Tom en zijn vrouw Helen leefden nogal op zichzelf. Afgesloten van de buitenwereld. Mijn vader deed af en toe beroep op hun diensten.”
Alfred Lamoir neemt het woord. Hij is bevrijd van het zuurstofmasker en staat Sheila te woord. Hugo waakt aan diens zijde.
“Ik ben nogal impulsief. Mijn gezondheid gaat snel achteruit. Het blijft pijn doen dat mijn overleden broer het huis heeft nagelaten aan zijn eega. Zij was altijd op geld, macht en aanzien belust. Met toverij heeft ze hem in haar klauwen gevangen.”
“Als echtgenote was ze sowieso een reservataire erfgenaam. U had het er moeilijk mee dat ze ook de volle eigendom kreeg van de woning ? Wat ligt er aan de basis van de geschiedenis van La Portière ?
Sheila hurkt neer om aandachtig te luisteren naar het verhaal van de oudere man. Ze voelt de druk van haar broeksriem op haar buik, maar verbijt dit. Ze aanziet dit als een duidelijke boodschap om de strijd tegen het gewicht verder te zetten. Alfred gaat volledig op in zijn verhaal. De wrok in zijn stem blijft hoorbaar.
“La Portière is al eeuwen in handen van de Lamoirs. Mijn voorouders hebben het laten bouwen. Het was een soort aandenken aan geliefden die jong overleden waren ten gevolge van ziekte. Een ernstige longaandoening teisterde veel van onze familieleden. Deze zette zich genetisch voort doorheen de verschillende generaties. Mijn broer Edward had er ook last van. Hij erfde het huis van onze oom die zelf geen kinderen had. Ik kreeg landerijen.”
“En hoe is die legende rond geestenoproeping ontstaan ?“
“Er was zoveel verdriet bij mijn voorouders, dat zij beroep deden op een medium dat hun geliefden kon oproepen uit het hiernamaals. Dit vormde de basis : pijn en smart uiten door contacten te leggen met afgestorvenen. In die tijd stond rouwverwerking nog niet zo ver en was er geen afdoende medicatie of therapie. De Lamoirs zorgden daar zelf voor. Zo kreeg het huis die naam. Mensen uit de streek kwamen hier langs voor steun en advies na sterfgevallen.”
Alfred vertelt verder en ademt onderwijl rustig. Hij is fier op zijn ascendenten.
Sheila is geboeid. Ze houdt van wetenschap en deed reeds opzoekingen hierover. Dit legt meer gewicht in de schaal dan haar eigen overtollige kilogrammen, alhoewel ze zich oncomfortabel voelt-zeker in die gebogen houding.
“De naam La Portière stamt ook uit die periode ? Een soort portier naar een andere dimensie ? Is dat de betekenis die erachter schuilt ?”
“Inderdaad. Men bewondert en vreest tegelijk het gebouw. Het bevindt zich op een samenloop van aardstralen met gunstige impact op dergelijke experimenten. Ik hechtte er zelf niet veel geloof aan. Omdat het anderen begeleidde in hun rouwproces, beschouwden ik en mijn broer Edward zaliger het als een soort bedevaartsoord.”
“U deed soms beroep op de vervoerdiensten van Tom Lammers ?”
“Ja, hij was af en toe mijn chauffeur omdat ik last heb van hartritmestoornissen. Een wat naïef maar correct man. Ik zou niet weten waarom hij vermoord is.”
“De band tussen u en uw schoonzus Cathy was dus niet optimaal ?”
“Neen, zij buitte de mythe van het huis uit en hield er zelf seances. Ze liet echter mensen betalen en speelde voor medium. Ze had trouwens een buitenechtelijke relatie met een excentrieke Afrikaan. Deze was een ingewijd in allerlei voodoo- en andere rituelen. Misschien zit hij achter die wrede daad? En ook achter haar val van de trappen ? Hij stimuleerde haar om een commerce te maken van de paranormale kracht die uitging van het domein. Misschien wou ze ermee stoppen en heeft de taxichauffeur iets gezien ? Hij kwam trouwens telkens met de taxi naar hier…”
Alfred Lamoir en zijn zoon Hugo staren haar indringend aan. Sheila probeert rechtop te staan en heeft enige moeite. Hoogtijd voor zumba-lessen die haar spieren en gewrichten soepel maken… De dichte mist wordt gevoed door een bijkomend vraagteken : was Cathy Malsons dood geen ongeluk maar eveneens moord ?
Vervolg komt binnenkort op deze FB pagina/ website