Joke de Meyer heeft weer een prachtig en spannend verhaal geschreven. De spanning zit er vanaf het eerste moment volop in. Lees mee en geniet van dit grote talent.
“BLOEDPRENT”/intro :
Het befaamde witte doek….men wil dit al sedert begin vorige eeuw bekleden met mobiel beeldmateriaal…het begon met de stomme film en groeide uit tot zwartwit- en al snel- tot kleurenbandwerk. Een visueel medium werd gecreëerd en oogstte veel succes. Filmmakers willen sindsdien hun creatie vereeuwigen via bewegend materiaal. Acteurs en actrices zien zichzelf op het scherm verschijnen en voelen zich zo even onsterfelijk worden. De cinema is uitgegroeid tot een mega-business met allerlei prijsuitreikingen en flamboyante festivals. Iedereen die er een rol in vertolkt, wil als afgebeelde god aanbeden worden door miljoenen fans. Het succes staat of valt met het aantal goede of slechte kritieken over het scenario, de cast en het regiewerk, wat al dan niet ten goede komt van de vaak gigantische ego’s van spelers, regisseurs en producenten. Zoals met alles draait het uiteindelijk om grote bedragen aan centen en zoveel mogelijk publiciteit maken. Film wordt daarenboven als “kunst” voor een bepaald publiek verheven indien het een eliteprent is die om één of andere redenen fel bejubeld wordt door de pers. Of dit garant staat voor meer kwaliteit, dat is weer een andere vraag. En wie bepaalt wat de determinerende kwaliteitsnorm vormt? Voor de ene betekent een film een ontspannend gebeuren, voor de andere moet er een diepere achtergrond schuilen in het geheel. Komedie, drama, detective, melodrama, tragikomedie, romantische film, horror, thriller, erotische film, enzovoort… iedereen kan er zijn gading vinden dankzij de vele beschikbare genres. Maar is het ook niet belangrijk om het als instrument van creatieve verbeelding te waarderen, een vlucht uit de vaak saaie realiteit, de dagelijkse sleur en eindeloze tredmolen? Alhoewel, de realiteit overtreft vaak de fictie en de fictie is meestal gebaseerd op de realiteit: beide parallelle universums vormen een soort communicerende vaten dus. Ook wordt de werkelijkheid vaak verbloemd of in tegendeel gewoon getoond zoals hij is, met een extra maatschappelijk accent er bovenop, vooral als er heikele thema’s worden aangehaald zoals drugs, geweld, machtsstrijd, fraude, verboden liefdes, discriminatie… Dergelijke items zijn uit het leven gegrepen en dus vaak brandend actueel, zelfs kritisch en gewaagd. Dus alles hangt af van wat je verwacht en verlangt bij het bekijken van het beeldscherm. Iets dat te belerend is blijft ook niet lang boeien en nazinderen. We hebben allen onze eigen wijsheid dankzij ervaring en zijn niet levenslang schoolkinderen van één of andere regisseur of scenarist met didactische bedoelingen. Een goede prent is er ene die je graag ooit terug wil bekijken omdat ze je aandacht capteert en je tegelijk even doet wegdromen. En vooral, er moet een intrigerende verhaallijn zijn, die een filmmaker inspireert om te doorgronden samen met zijn toeschouwers.
Laat ons van start gaan. We worden terug geflitst in de tijd: het is woensdagnamiddag, 2 april 1997. De lentebloesems hebben de vazen van schrale wintertakken gevuld met hun fleurige kelk. Dit is het seizoen waar alles wat ademt herboren wordt na door een donkere tunnel tot het verrijzende licht te zijn gegaan – een soort bijna doodservaring: de alom bekende winterslaap, het begrip dat symbool staat voor het opnieuw op krachten komen van mens, dier en plant. Dit vormt onderdeel van de natuurlijke kringloop. Net op dit moment verwacht men uitbundige vreugde, het terug vinden van élan – denk maar aan het idyllische beeld van lammetjes die dartel en wankelend hun eerste stapjes zetten in een groen weidepalet. Ontwaart men niet al de eerste vlinders hier en daar? Het onverbiddelijke noodlot heeft voor vandaag echter iets anders beslist…
Een groep studenten maakt een wandeling in het natuurreservaat de “Bourgoyen-Ossemeersen” in Gent. De graslanden bloeien daar helemaal open met hele velden vol grote ratelaar, die bekend staan als de ”wilde floraliën”. Het domein bestaat uit vochtige graslanden met sloten en grachten. Een van de meest typische landschapselementen is de knotwilg, waarin de steenuil, holenduif en mezen met plezier vertoeven. De houtkanten bestaan uit elzen en wilgen en herbergen veel zangvogels. De bloemenrijkdom van de ruigtes lokt vele insecten. Vlinders zoals de atalanta en de dagpauwoog vinden hier nog geschikte planten. De jongeren genieten van een relaxerend intermezzo alvorens de vaak fel gehate blokperiode in mei aanbreekt. De lessen aan universiteit en hogeschool zijn bijna geschrapt. Het is dus wat bekomen van duffe auditoria en van niet altijd even boeiende ex cathedra onemanshows gegeven door soms erudiete vakidioten. Veeleisende en wereldvreemde professoren en hoogleraren spoken in de nachtmerries van veel studenten. De twintigers laten even de prille zonnevloed op zich afkomen. Ze tateren en giechelen. Is dit een combinatie tussen het ervaren van lentekriebels en het gewaar worden van euforie wegens het even ontsnappen aan faalangst die boven het hoofd hangt om dit academiejaar te slagen zonder herexamens?
Evelyn en haar vriend Bruno stappen gezwind hand en hand naar een houten tuinbank. Daar nemen ze plaats en geven de aanzet tot een gesprek. Hun vrienden Vanessa, Randy, Koen en Maggy houden ook halt en stellen zich rondom het duo heen als trouwe teamleden. De twintigers vormen reeds verscheidene studiejaren een hechte club. Ze studeren allemaal aan de bekende filmschool Filming Art te Gent. Deze onderwijsinstelling vormt de bakermat van veel bekende regisseurs, scenaristen, producenten, acteurs en actrices… Evelyn knoopt haar bruine haar samen in een dot- de plotselinge temperatuurschommelingen en enige fysieke beweging begeleiden reeds de eerste zweetdruppels. Bruno bewondert haar. Ze blijft hyperslank ondanks haar ongezonde levenswijze van typische studentenmaaltijden: frieten, spaghetti, hamburgers… In haar strakke jeans met weinig verhullende topje weet ze vandaag extra zijn aandacht te trekken. Hij puft in zijn trendy blauwe trainingspak, maar is dankbaar dat hij zijn zwarte haardos reeds heeft kortgeschoren. Er hangt alleszins erotische spanning in de lucht! Zou het voorjaar ook echt zorgen voor meer libido of is dit een fabeltje?
“Ik heb al veel ideeën voor scenario- en regiewerk. Dit is toch de mooiste job die er bestaat, een story in beeld kunnen brengen? In feite zit achter alles in het leven regie. Zoals professor Magnus zegt, de media wordt gedirigeerd door politici en rijke ondernemers. Alles passeert via een geheime filter om de mensen te kunnen beïnvloeden.” Evelyn filosofeert graag luidop terwijl ze geniet van Bruno’s seksueel geïnspireerde aandacht.
“Wel een beangstigende visie! Dat doet me denken aan de Tweede Wereldoorlog : Gubbels wou de mensen ook indoctrineren met zijn Gleichschaltung. Zou dit moment ook door iets of iemand beïnvloed zijn? Een entiteit die ons naar hier heeft gebracht, nu op dit precieze moment. Kosmische universele energie? Het is bijna 6 uur, ik krijg stilaan honger.” Bruno brengt de verleidster terug met beide voeten op de grond. Verveeld begint hij te geeuwen. Als macho houdt hij niet van teveel gezeur, maar wil vooral zijn primaire behoeften op tijd kunnen bevredigen.
“Honger in haar of in iets anders, Casanova? Misschien keren we beter terug naar het stadscentrum om iets te consumeren. We hebben een zalige tocht samen gemaakt. Dit heeft ons energiepeil opgepept om in enkele cursussen de essentie te beginnen onderlijnen.” Randy, de underdog van de groep, wil zich continu bewijzen. Hij draagt een ouderwets poloshirt met katoenen broek. Hij oogt ook iets jonger dan de anderen door zijn jongensachtige uitstraling en verwarde lichtbruine haardos. Hij kan het ook niet verbergen dat hij stiekem zijn zinnen heeft gezet op Evelyn. Ze heeft voldoende intellectuele bagage die hem passioneert.
“Jij bent toch altijd de serieuze spelbreker, Randy. Kan je niet eens gewoon genieten van het moment? Trouwens, moet jij nog alles beginnen aanduiden wat belangrijk is als mogelijke examenvraag? Of ben je echt zo hoogbegaafd dat je alles maar één keer moet lezen, waarna het dadelijk opgeslagen worden binnen de harde schijf van je geheugen? Een echte streber ben je.” Koen kan het niet laten op hierop spontaan te reageren. Hij is een beetje de snob van de groep en heeft een zekere hautaine air over zich. Met zijn modieuze sportkledij, gave gelaatstrekken en golvende blonde lokken voelt hij zich vaak meer dan een ander en laat dit op tijd en stond duidelijk blijken.
“Tja, ik heb zo geen rijke vader zoals jij, Koen. Ik zal moeten vechten om door te breken als regisseur. Het is toch altijd plezanter om het verwaande zoontje te zijn van een rijke chirurg. Je hebt deze studierichting ook waarschijnlijk gekozen als hobby om je geest niet volledig onledig te houden? Om je hersenen te vinden, is er microchirurgie nodig.” Randy komt bits uit de hoek.
“Jij bent een geboren loser, Randy. Kan je echt niet tegen wat humor? Je moet niet continu vechten in het leven om iets te kunnen bekomen. Het moet toch allemaal genotsvol blijven. Mijn vader zal je wel aan werk helpen als vriendendienst mocht je ook niet slagen als regisseur! Je kan assisteren in het operatiekwartier. Daar draagt men veilig een masker!” Koen waagt zich op glad ijs met zijn brutale uitspraken.
Randy is opvliegend en wil Koen bruusk te lijf gaan met zijn vuist. Hij heeft al teveel moeten knokken om te krijgen waar hij recht op heeft. Deze aanvaring raakt zijn persoonlijke eer. Koen daarentegen is als lid van een welstellende familie niet gewoon om enige moeite te moeten doen. Geld is een carte blanche voor alles: feestjes, diploma’s, vriendinnen…. Toch beoefent hij fitness als vrijetijdsbesteding, waardoor hij zonder aarzelen een defensieve houding aanneemt.
“Hou op, jullie beiden! Laat mij een rolletje spelen in jullie eerste film. Het zal een eer zijn voor jullie om mij als steractrice te laten schitteren. Professor Lebrun ziet in mij een gigantisch potentieel. Bruno, je weet niet wat je mist door met te hebben afgewezen voor Evelyn. Ik kan een passe-partout worden voor elkeen van jullie.” De frivole Vanessa komt tijdig tussenbeide en houdt de twee vechtersbazen uit elkaar. Ze vormt een beetje een vrouwelijk afkooksel van Koen. Ze heeft fel geblondeerd haar en draagt een tennisoutfit: ultrakorte witte jurk met dito topje. Giechelend etaleert ze zichzelf tussen de twee kemphanen.
“Jij bent echt niet te doen, Vanessa! Bescheidenheid siert, maar jij bent een extremist in megalomanie. Je ziet jezelf als een nieuw icoon, de Marilyn Monroe van de jaren negentig. Zou sletterig gedrag ook zijn impact blijven hebben op het professionele succes? Heb je met Professor Lebrun de lakens gedeeld?” De stille Maggy houdt zich graag op de achtergrond. Ze kan zichzelf identificeren met de slungelachtige Randy. Ze heeft ros sluik haar en draagt een fletse bloemenjurk. Ze lijdt aan een minderwaardigheidscomplex, maar kruipt af en toe uit haar schelp.
“Jij zal het vooral moeten doen met karakterrollen, beste Maggy. Met die diepliggende visogen, dat dunne pierenhaar en jouw mollige verschijning, vermoed ik dat het vooral gefrustreerde dronken oma’s gaan zijn. Maar alle respect, je zal eerder in hoogstaande maar armoedige kleinkunst belanden in plaats van in vet betaalde kaskrakers. Maar dat zit blijkbaar in de genen bij jouw familie.” Vanessa houdt geen blad voor de mond. Ze vertolkt de rol van haar leven, maar wil er geen doekjes om winden. Een mening moet ongezouten kunnen uitgesproken worden.
“Jij monsterlijk wezen! Heb je dan totaal geen respect voor je vrienden? Ik heb er genoeg van, ik ga alvast terug naar mijn kot. Saluut en de kost allemaal!” Dit wordt voor de schuchtere Maggy teveel. Ze verlaat verontwaardigd het toneel, terwijl ze in een huilbui losbarst.
Evelyn probeert haar tegen te houden, maar ze slaat afwijzend haar arm in de lucht en verdwijnt aan de horizon tussen de struiken.
“Dat heb je weer tactisch gespeeld, Vanessa. Je weet hoe gevoelig Maggy is. Ze heeft het niet gemakkelijk met haar dronken vader. Hij heeft haar en haar moeder en broer mishandeld. De politie onderneemt niets omdat hij zelf een politieagent is. Kon je niet voor één keer eens niet aan jezelf denken?” Evelyn berispt kokend van woede haar ijdele vriendin.
“Jij moet spreken, o zo heilige Evelyn. Je voelt je moreel superieur ten opzichte van de anderen. Maar heb jij Bruno niet van mij afgesnoept? We waren al enkele jaren samen, toen hij me plots dumpte voor jou. Je hebt ook geen rekening gehouden met mijn gevoelens.” Vanessa kaatst venijnig de bal terug door op een oud zeer te wijzen.
Bruno merkt dat het uit de hand loopt en hij probeert de schade te beperken. “Laat ons hiermee stoppen en onze vriendschap niet op het spel zetten! We hebben al samen zoveel meegemaakt. Ik stel voor dat we iets eten en drinken in onze vertrouwde pizzeria om het bij te leggen.” Hij richt zich met dit verzoenend gebaar tot het hele gezelschap.
“Jij denkt altijd alles met de mantel der liefde te kunnen bedekken, Bruno. We zijn allemaal mensen met diepgewortelde emoties. Dit moet uitgepraat worden. Sluit jij echt je ogen voor wat er zich voor jou afspeelt? Dan zal je ook maar een flauwe regisseur worden en alvast niet de geliefde die ik zoek.” Evelyn geeft hem er ook van langs.
Bruno weet zich geen houding aan te meten en schopt misnoegd tegen een kei die op de grond ligt. In mineur eindigt hier de gezellige samenkomst van het zestal. Elkeen verkiest ervoor met gemengde gevoelens zijn eigen weg op te gaan, al dan niet terug richting het stadscentrum. Werd deze crisissituatie ook opgelegd door een onbekende sturende entiteit of is het gewoon toeval en te wijten aan de eerste warmtegolven bij de overgang der seizoenen? Of speelt de stresserende examenperiode een rol of is er nog iets anders aan de hand? De onderhuidse spanningen laaiden hoog op. Betekent dit dat het doek valt over hun jarenlange vriendschap of moeten sommige dingen net uitgesproken worden om ze niet verder te laten escaleren? De zon laat niet veel meer in haar kaarten kijken en geeft stilaan haar troon prijs voor de rebellie van enkele avondlijke wolken. Het wordt muisstil tussen de heidevegetatie. Er is geen spoor meer te bekennen van de jongeren. Een gedaante, wiens aangezicht en gestalte verscholen zijn achter een lichtgroen chirurgisch mondmasker en pak, zit gehurkt tussen de struiken. De laatste flikkering der zonnestralen weerkaatst in een vlijmscherp scalpel dat in latex handschoenen gekluisterd wordt. Naderende voetstappen wekken de aandacht op van het spookachtige individu. Dan gaat alles razendsnel …. de griezelige bespieder springt vanachter diens verbergplaats en kort nadien galmt gekrijs en getier van het ongelukkige slachtoffer dat diens pad kruiste. Was deze angstaanjagende confrontatie gepland of louter toevallig? Een strijd op leven en dood ontstaat. Enkele bloesems verliezen hun band met de vertrouwde thuishaven aan de heroplevende takken en belanden door een lichte avondbries op de droge zandbodem waar ze opgeslorpt worden door een bloedtsunami als rode zee…
De warme levensbron in de vorm van ontluikende bloesems wordt verenigd met de koele doodmonding in de vorm van kolkend adervocht…Een lugubere offergave voor het welslagen van de seizoensoogst ?
Binnenkort deel 2