Joke de Meyer: Bloedprent

Joke de Meyer heeft weer een prachtig en spannend verhaal geschreven. De spanning zit er vanaf het eerste moment volop in. Lees mee en geniet van dit grote talent

BLOEDPRENT/2 :
Twintig jaar later omstreeks half april 2017…. Frêle ontluikende bloesems begeleiden de moeizaam open schrijdende toegangspoort van het lenterijk. Af en toe schudt de gure wintervorst zijn mantel nog eens uit via een meedogenloze hagelbui en bijtende wind. Het is nacht en de volle maan laat als alleenheerser haar onheilspellende gloed los over de in slaap verzonken kille heide, de befaamde biotoop dichtbij Gent.
Evelyn Braeckman slaat in paniek. Ze dwaalt verward rond in haar beige zijden slaapjurk. Ze zoekt hopeloos een uitweg om weg te vluchten. Ze loert argwanend en angstig achter zich. Zou de psychopaat haar nog op de hielen zitten? De beklemmende duisternis en stilte geven haar nog extra het gevoel van opgejaagd aan haar lot overgelaten wild. Enkel door haar uitputtend gehijg wordt de ingedommelde dag verstoord. Afgemat en blootvoets ervaart ze plots hevige pijn. Ze heeft haar tenen gekwetst aan een uitstekende kei in dor zandgebied en kermt. Instinctief knielt ze neer en betast de bloedende ondersteun van haar rechterbeen. Ze probeert een dam aan te leggen met haar handen tegen de scharlaken stroom, maar het is tevergeefs. Beseffend dat ze niet te lang mag talmen op dezelfde plaats, tuurt ze bevreesd rondom zich.

Ze voelt de aanwezigheid van een levende entiteit. Haar ademhaling stokt en ze scheurt in een opwelling een stuk van haar japon, waarmee ze vliegensvlug de wonde mee probeert af te binden. Ze moet vooruit. Rechtop springend, zet de bange tocht zich verder in de richting van enkele wilgen wat verderop. Een verraste steenuil doet haar even opschrikken. Buiten adem verschuilt ze zich achter een van de bomen. Ze klampt zich vast aan de robuuste stam- met haar handen en nagels grijpt ze de schors vast, een soort houvast dat ze niet wil loslaten. Hoe komt het dat ze zich zo meedogenloos verweesd voelt in deze schemerzone? Alleen het gefladder van enkele gevleugelde nachtvogels zorgt voor een melodie in deze nocturne. Haar zintuigen staan op scherp voor iedere bewegende tak of weerklinkend geluid. Ze huivert en voelt haar voet nat worden. De levensvloeistof sijpelt door haar kunstmatige verband heen. Ze probeert de pijn te verbijten en tegelijkertijd zich verborgen te houden voor de noeste achtervolger. Het is zenuwslopend. Zou er iets de schuilplaats van het wild kunnen verraden voor de jager? Hoe is ze eigenlijk in die erbarmelijke situatie terecht gekomen, op dit nachtelijk uur en in deze kledij? Er weerklinkt een akelige baltsroep, dit keer vanuit de boom zelf. Ze slaakt een kreet. Het geluid van de roofvogel zal haar hopelijk niet verraden hebben. Ze begint te hyperventileren en maant zich aan tot rust. Het was tenslotte maar een gevederde carnivoor, geen enge crimineel op twee voeten. Onzeker besluit ze haar tijdelijke beschermoord te verlaten. Het exuberante maanlicht vormt haar zaklamp. Zou ze verder in die richting wandelen? Haar innerlijke GPS blijft haar in de steek laten. Net wanneer ze ondanks de stekende pijnscheuten in haar voet een pas zet naar het onbekende, doemt er een bangelijke verschijning op voor haar neus. Zoals een sluwe vos lag deze verdoken in een denkbeeldige gracht en ziet nu zijn kans rijp om ongenadig toe te slaan. Ze vormt de gans met pech in deze bizarre fabel. Een in chirurgisch kostuum vermomd individu richt dreigend zijn ontleedmes op haar hart. Ze is als het ware verlamd en kan zich niet bewegen. Hebben diens dreigende ogen vanachter het mondmasker een impact op haar mobiliteit? Hebben deze haar zoals die van een hypnotiseur in hun greep? Een soort paranormale anesthesie? Boven het masker ontwaart ze een donkere blik….demonisch, hels, onwezenlijk…iets of iemand met een drang naar doden…ze beseft dat ze machteloos is overgeleverd aan zijn genade. Ze voelt de scalpel haar linkerborst doordringen en schreeuwt. De pijn is ondraaglijk. Het weerloze lichaam verliest de strijd. Evelyn verliest stilaan het bewustzijn…is dit de ultieme confrontatie met het hiernamaals? Terwijl het leven langzaam haar aangerande lijf verlaat, valt ze in een eindeloze diepte. Bloesems vergezellen haar in de dodelijke uittocht. Ze weet dat dit het einde is…. Haar laatste oogconfrontatie is deze met haar belager die blijft kerven in de wonde…. Ze kan nog in een laatste opwelling het kapje afrukken van diens gelaat en gruwt terwijl ze haar hoofd stoot tegen de harde heidegrond. Stilte. De steenuil cirkelt rond in het zwarte veld als een aasgier die ongeduldig wacht tot zijn maaltijd bereid is. In dit geval is de moordenaar de monsterachtige kok en het slachtoffer het lugubere gerecht…
Overmand door angstzweet en met versuft hoofd ontwaakt Evelyn nog slaapdronken op haar brede boxspring. Ze werd gewekt uit een ijzingwekkende nachtmerrie door haar overijverige klokradio. Het is acht uur. Haar handen tasten in het riante bed naar die van haar slaapgenoot. Op de warme dekens voelt ze geen spoor meer van hem.

Deze is blijkbaar al vroeg uit de veren. Hij wou haar waarschijnlijk laten uitslapen. De avond ervoor was een drukke draaidag op de set. Waar zou hij reeds heen zijn? Een dagelijkse jogging aan het maken of reeds in de weer voor hun gezamenlijke business, de filmstudio Cinefolie? Beiden adoreren ze als workaholics van hun werk, het betekent hun grootste gedeelde passie. Evelyn runt nu een eigen productiehuis samen met haar echtgenoot en jeugdliefde Bruno. Ze heeft na de studies de stap durven zetten en is haar dromen gevolgd. Dit heeft haar in het begin geen windeieren gelegd. Samen met haar partner behaalden ze reeds een internationaal succes, alhoewel het de laatste jaren wat minder gaat. Ze bieden een gevarieerd gamma aan voor een breed publiek. Ze is zelf regisseur en scenariste, terwijl haar man vooral de publiciteit voor zijn rekening neemt. Nog sterk onder de indruk gooit ze haar kamerjas boven haar beige nachtjapon. Ze duwt op de knop van het koffiezetapparaat en geeft hiermee de aanzet tot een invasie van het fel begeerd vloeibaar ochtendgoud. Geeuwend steekt ze zoals vroeger haar verwilderde kastanjebruine lokken op in een dot. Haar frisse aangezicht en ranke figuur hebben met glans de tand des tijds doorstaan. Ze wrijft in haar ogen terwijl ze zich de gebeurtenissen voor de geest haalt uit haar droom. Het leek allemaal zo ontstellend echt, zowel de achtervolging, de emoties en de pijnsteek. Voor de zekerheid betast ze haar hartstreek en rechtervoet. Niets op te merken, gelukkig! Zou deze verwarde ochtendceremonie te maken met de overdaad aan alcohol de voorbije avond of met het inblikken van “Bloedprent” waar ze momenteel mee bezig zijn? Ze kan haar werk nooit loslaten zeker nu het wat minder gaat en een kaskraker geen overbodige luxe zou vormen. Anderzijds is het verhaal gebaseerd op de gruwelijke gebeurtenissen waarbij ze zelf ook vroeger betrokken was. Is dit een aanzet voor het scenariovervolg of een waarschuwing voor naderende rampspoed? Het is immers precies twintig jaar geleden dat de ellende begon en ongenadig toesloeg. Zou er een vloek rusten op de verfilming? Tart ze het lot niet te veel door dit nu per se in beeld te willen brengen? De gruwelijke historie biedt inspiratie voor een verhaal, en daar draait het tenslotte om voor de filmstudio: een al dan niet gedeeltelijk op de werkelijkheid gebaseerd onderwerp in scène brengen, ook al leidt dit als eindresultaat tot een soort thriller of horrorprent… De gordijnen in terra-kleur zijn al geopend door Bruno en de zon prikkelt gematigd het écru interieur van het penthouse. Het wordt een wisselvallige dag en april is daar niet onbedeeld in. Ze loert even door de lange vensterglazen en is dankbaar om haar vertrouwde omgeving te aanschouwen en niet het voorgeborchte van de hel zoals in haar angstdroom. Het dakappartement torent boven het ruime studiogebouw uit als een waar kraaiennest.

Het statige complex met twee verdiepingen dateert uit de jaren dertig en is duidelijk geïnspireerd door Art Déco: vensters en deuren zijn uitgewerkt in ruit- en trapeziumvorm. In de bruine bakstenen gevel zijn elementen uit de scheepsarchitectuur decoratief geïntegreerd. Omgeven door beuken en berken torent Cinefolie uit boven een groene oase dichtbij het natuurreservaat. Daar hebben Evelyn en Bruno een vijftiental jaren geleden hun vaste stek gevonden. Het geheel torst een hele geschiedenis en boezemt enig ontzag in. Er staan veel wagens op de ruime parking, van camionette tot Porsche. Een groot deel van de crew overnacht daar tijdens opnameperiodes- naast het gebouw bevindt zich een meer recent gebouwde bungalow- net een bunker- met een doolhof van kamers. Wat zegt haar agenda voor vandaag? Als bazin van het bedrijf neemt ze haar verantwoordelijk streng ter harte en ze zoekt naarstig haar smartphone tussen de kussens van de lederen canapé in aardekleur- een perfecte match met de tafel, stoelen en gordijnen. Door de beangstigende ervaring tijdens het slaaptijdstip, lijdt ze even aan tijdelijke dementie. Het monotone geluid van de druppelende koffie vormt de enige achtergrondtune in de ruime maar sober ingerichte flat. Eensklaps wordt ze opgeschrikt door een schel geluid. Een inkomend bericht! Zo vindt ze onmiddellijk haar mobiel telefoontoestel onder de zetel en ontgrendelt dadelijk het scherm waar ze tot haar afgrijzen een anonieme sms leest: “Stop Bloedprent of het wordt een bloedbad.”

Enkele kilometers verderop maakt Bruno De Coene in lichtgrijs joggingpak met gymschoenen zijn dagelijkse looprondje in de streek. Hij puft en blaast echter deze morgen. Het was een loodzware week en gisteren hebben ze met de hele ploeg en vooral een overdosis aan cava het startschot van hun filmopnames gevierd. Dit weegt toch zwaar door, zeker als men niet de gewoonte heeft zich dagelijks over te geven aan enig drinkgelag. Hij blijft de sportieveling die fit wil blijven en vooral toonbaar als marketingverantwoordelijk van zijn eigen firma. Zijn tocht voert hem regelmatig langs smalle landwegen te midden van een verlaten natuurpanorama van weiden, struiken en bomen. Het is bijna windstil, en af en toe blijft de hoogste energiebron zich verschuilen achter het wolkenscherm. De temperaturen mogen er wel best zijn en schommelen rond de 15 graden. Toch draagt Bruno een rode muts. Zoals in zijn studententijd opteert hij nog steeds voor een kortgeschoren kapsel. Hij bekleedt een deel van zijn gelaat met een stoppelbaard- een obligaat artistiek tintje volgens Evelyn. Er flitsen allerlei gedachten door zijn hoofd. De euforie om terug een nieuw project op stapel te zetten, geeft genoegdoening. Evelyn en hij hebben dit nodig als zuurstof. Creatief bezig zijn is als een drug. Ze hebben nooit hun kinderwens kunnen vervuld zien door fertiliteitsproblemen. Gelukkig hebben ze adoptie overwogen. Glimlachend denkt hij aan zijn zevenjarig zoontje, dat nu bij Evelyns moeder logeert wegens de paasvakantie. Terwijl zijn sportschoenen een minimale zandstorm ontketenen bij het op en neer gaan, kan hij een geeuw niet onderdrukken.

Hij was toch vroeg uit de veren – rond zeven uur- en is met enkel een fris glas melk achter de kiezen de baan opgetrokken. Evelyn was oververmoeid en hij heeft haar niet wakker gemaakt. Ze heeft haar nachtrust wel verdiend. Als cineast en co-writer werkt ze vaak meer dan 12 uur per dag. Ze wil niets aan het toeval overlaten. En ook al hoeven ze zich niet meer echt te bewijzen na hun succes, toch blijven ze aan het roer van een risicovolle onderneming. Het is niet altijd eenvoudig om cultuursubsidies of geldprijzen in de wacht te slepen op allerlei festivals en daarom moet men toch een zeker stabiel inkomen hebben. Het avontuur weegt vooral zwaar omdat er een aantal lopende leningen maandelijks moeten afbetaald worden. Iedere filmopdracht vraagt de nodige investeringen en men stelt een heel aantal mensen te werk op contractuele basis. Naast vast personeel dat men in dienst heeft als werknemer, zijn er dure lopende contracten met bepaalde acteurs, actrices, scenaristen en allerlei cinematografische medewerkers. Dit brengt toch de nodige kopzorgen en verantwoordelijkheid met zich. Hij zorgt zelf voor de public relations en zoekt overal de nodige sponsoring voor hun nieuwe uitdagingen. Dat vereist eveneens voldoende hoofdbrekingen. Hij blijft echter de eeuwige mannetjesputter en charmeur die iedereen om zijn vinger weet te winden. Misschien had hij beter voor een politieke loopbaan gekozen, maar dit lijkt hem dan weer te saai. Hij houdt ervan om zelf de touwtjes in handen te hebben en niet afhankelijk te zijn van de door partijen en allerlei belangen georkestreerde poppenkast. Bruno is reeds twintig jaar de levensgezel van Evelyn en beiden weten wat ze aan elkaar hebben, ook al waren er enkele relationele spanningen en dragen ze een vreselijk verleden mee, de macabere moord op hun vriendin Vanessa tijdens hun studententijd.

Ze vullen elkaar ook aan, zij is de stille creatieveling en hij de populaire extraverte persoon. Hij houdt even halt nabij een notelaar en stretcht zijn benen. Hij corrigeert de positie van zijn wispelturige muts. Hij voelt zich plots bespied worden door iets of iemand tussen de heesters langs de zandweg. De bladeren lijken te ritselen, maar niet op natuurlijke wijze. Het kan de wind niet zijn, want deze is quasi niet aanwezig vandaag en er hangt een onaangename stilte. Hij voelt zich een beetje ijl in zijn hoofd en wijt zijn argwaan aan te weinig slaap en te veel geestrijke drank. Dit alles in combinatie met een morgen zonder ontbijt kan aanleiding geven tot waanvoorstellingen. Hij probeert zijn aandacht te focussen op de gsm die hij uit diens broekzak haalt. Hij checkt het uur en vindt dat het tijd is om de tocht huiswaarts aan te vangen. Evelyn zal waarschijnlijk al wakker zijn en ze wacht hem waarschijnlijk al op met een gezellige Paasbrunch. Hij draait zich om en geeft zijn benen de vrije loop. Toch laat het voorval van zonet hem niet gerust. Hij kijkt nog even achterom naar de verdachte zone. Er hangt een beklemmende sfeer en het blijft een heel afgelegen gebied. Hij schudt zichzelf verwijtend het hoofd: het wordt tijd dat hij wat cafeïne en een stevige omelet over de lippen krijgt. Dit zal hem terug met beide voeten -figuurlijk dan – op de grond plaatsen. Net als hij het ritme van zijn vorige looppas terug heeft gevonden en de wolken tijdelijk de overhand hebben gekregen op de priemende vuurbol, zijn er duidelijk stappen te horen op de achtergrond. Het is niet de echo van zijn eigen tred- en normaal is hier niemand rond dit uur, zeker op een zaterdag. Het hart klopt hem in de keel en hij durft zich niet omdraaien. Ondanks het feit dat hij cinematografisch al vaak bloedstollende scènes heeft helpen inblikken, lijkt dit nu akelig reëel te zijn. Wie of wat begeeft zich op dit ontiegelijk vroege uur in dit eenzaam oord? Hij remt zijn joggingstechniek af en gaat met onzekere blik de confrontatie aan met wie of wat hem al een tijdje in de gaten houdt….
Een tengere man met sluik halflang donker grijzend haar staat achter hem. Het is Randy Smekens, de eeuwig jong lijkende en mysterieuze éénzaat van de groep. Hij heeft nog steeds zijn tienerachtige looks met jeans en poloshirt. Zijn aangezicht is verhuld achter enkele verdwaalde haarstrengels en daardoor zijn de rimpels rond zijn ogen minder op te merken. Een bewuste zet, een uiting van artistiek protest of een resultaat van nachtelijke uitspattingen in de filmstudio? Hij lijkt op de gedrogeerde leadzanger van The Doors.
“Hey, Bruno. Ik kom van de bungalow bij jullie. Ik ben daar ook blijven samen met Tamara. We deelden het bed samen, maar ik merkte een uur geleden dat ze verdwenen was. Iedereen slaapt ginder nog en ze was niet op haar kamer. Ik ben naar haar op zoek en ondertussen doe ik inspiratie op! Weet jij waar ze is?” Zijn stem klinkt hees en een onwelriekende walm van bier en wijn stijgt uit zijn keel op.
“Randy, wat doe jij hier zo vroeg op de morgen? Jij bent een langslaper, een nachtraaf, geen vroege vogel! Wat is er gebeurd met Tamara? Zij vertolkt één van de hoofdrollen in onze film. Ik heb wel gezien hoe jullie flirtten gisterenavond.” Bruno is opgelucht en tegelijk gefrustreerd over de aanwezigheid van het bleek getinte buitenbeentje.
“Tja, Bruno. Wij zijn ook mensen met gevoelens. We vormen geen op elkaar uitgekeken koppel, dat diens drang naar sensatie blijft zoeken in het maken van snertfilms van tweede rang. Sexy Tamara en ik hebben het aangename aan het vervelende gekoppeld. Jij hebt Evelyn, ik heb ook mijn behoeften. En Tamara zei absoluut geen neen tegen mijn avances.” Randy grijnst door zijn spitsvondige repliek.
“Jij bent en blijft een vervelende en enge kwal, Randy! Jammer dat Evelyn jou een kans gegund heeft als scenarist bij onze nieuwe productie. Ik zou dit nooit aan jou hebben toevertrouwd! Overal waar jij komt, ontstaan er problemen en ellende. We zijn beter af zonder jou. Jij maakt alles kapot, terwijl wij graag juist dingen opbouwen.” Bruno laat zich ondanks zijn vermoeidheid niet uit het lood slaan en zorgt voor gewaagd tegenvuur. Hij herinnert zich hoe Randy aasde op Evelyns aandacht vroeger.
“Jij bent een leeghoofdig lustobject voor de meeste vrouwen! Ik heb geestelijke inhoud en daar valt men meer voor in deze moderne tijden. Maar hou op met je gezeur, laat ons zoeken naar Tamara! Zij was vannacht fel boven haar theewater. Ze lijdt aan alcoholverslaving en wie weet waar ze deze nacht in verzeild is geraakt!” Randy is verbaal begaafd en etaleert dit graag. Hij toont zich oprecht bezorgd voor de zwartharige actrice waar hij de nacht mee deelde.
“Ik hoop voor jou dat haar niets overkomen is. Ze vertolkt één van onze sleutelrollen. Laat ons zoeken! Waar ben je overal geweest? Misschien is ze wel ergens in een sloot gevallen of slaapt ze haar roes uit op de heidegrond.” Bruno wil praktisch te werk gaan. Het geeft geen zin om oude vetes aan te wakkeren, ze moeten hun sterspeelster terugvinden!
Eensklaps verstart de blik van beiden. Binnen hun gezichtsveld op de nabij gelegen drassige weidegrond zien ze een onrustwekkend tafereel. Ze zijn ontzet. Het levenloze lichaam van een zwartharige vrouw ligt geveld in een decor van grassprieten en bloesempluisjes. Een rood spoor vormt een sinistere cirkel rond haar met blauw satijnen nachtgewaad beklede romp. Dit lijkt opnieuw een morbide geschenk te zijn op het natuurlijke altaar ter verafgoding van de seizoenwending…
Vervolg komt heel binnenkort