Joke de Meyer heeft weer een prachtig en spannend verhaal geschreven. De spanning zit er ook bij dit derde deel vanaf het eerste moment volop in.
BLOEDPRENT/8 :
“Wij contacteren u omdat u nog maar onlangs naar België bent gekomen en er verdachte gebeurtenissen hebben plaats gevonden met een mogelijke link naar de duistere activiteiten van uw neef twintig jaar geleden.” Brian neemt plechtig het woord wanneer hij zich richt tot Pedro Alvarez.
Deze vijftigjarige Mexicaan verblijft in een bescheiden huurwoning van een desolate en ongure Gentse stadsbuurt. Brian voelt zich wat vernederd door zijn nieuwe baas Herlinde en doet nu een verwoede poging om haar te bewijzen dat hij duidelijk zijn mannetje kan staan. Zelfs zijn traditionele kostuumvest heeft hij ingeruild voor een stoere sweater. Hij voelt zich wel niet comfortabel bij het begaan van deze modeflater. Zeker als klassiek fotomodel in opmars, grapt hij bij zichzelf. Pedro heeft ravenzwart halflang haar en is uitgedost in een eenvoudige jeans met blauwe shirt. Hij heeft een typisch zuiders getaand voorkomen en is verbaasd door het onverwachte politionele bezoek. Via Belgische roots beheerst hij perfect het Nederlands. Hij heeft gejaagd de voordeur dicht gedaan en de twee inspecteurs ontvangen in diens sjofele salonruimte. Brian en Tony hebben vastgesteld dat een nazaat van de beruchte Gino Alvarez, die twintig jaar geleden betrokken was als tussenpersoon voor de internationale orgaanhandel en toen in koelen bloede vermoord werd door onbekenden, sinds enkele weken in ons land verblijft.
“Ik weet niet wat u van me wilt. Gino was inderdaad mijn neef. Ik heb echter niets met die duistere zaak van twintig jaar geleden te maken. Hij was door allerlei omstandigheden waaronder verslavingen en schulden in die internationale orgaandonorhandel verzeild geraakt en mocht niets vertellen over zijn opdrachtgevers, op straffe van wraak.” Pedro geeft een oprecht verontwaardigde indruk.
“En u kan zelf het verband niet leggen met die verantwoordelijke personen in het buitenland? Onlangs is er terug een dodelijk slachtoffer gevallen. En we hebben ook gehoord van andere recente diefstallen van organen. Men heeft ons land terug als doelwit uitgekozen.” Tony wijst hem terecht. Hij geniet van de stuiptrekkingen van zijn hopeloze collega om zijn imago terug wat op te krikken, van slaafse snob tot koene detective. Tony voelt zich in zijn nopjes, dit aspect geeft inspiratie voor een exotische horrorfilm : orgaanhandel in Mexicaanse context, welke regisseur zijn hart zou hier niet sneller door beginnen te slaan? Als het niet uitgerukt wordt tenminste, grinnikt hij nogal cru om in de sfeer te blijven.
“Neen, ik ben hier pas aangekomen. Ik was werkloos geworden en kreeg een interessant aanbod van een Mexicaans textielbedrijf om hier kleding te verkopen op allerlei markten. Wat zoekt u bij mij? Het is jammer dat mijn neef toen is omgekomen, maar hij had ook heel wat op zijn kerfstok en gebruikte die chirurg De Prins, als zijn leverancier van organen.” Pedro heeft voor alles een plausibele uitleg.
“Het dodelijke incident gebeurde onder dezelfde omstandigheden als twintig jaar geleden. Men zocht blijkbaar een lever dit keer.” Brian blijft door bomen op hetzelfde thema.
“U bent aan het verkeerde adres. Ik kan u echt niets hierover vertellen. Ik ben hier om met een schone lei te beginnen. Ik ga een bloeiende zaak opstarten. Het verleden is het verleden.” Pedro wimpelt elke aantijging van zich af.
“Het kan toch geen toeval zijn dat deze dramatische incidenten nu gebeuren, wanneer u in ons land bent teruggekeerd. Help ons en er zal mee worden rekening gehouden door het openbaar ministerie voor de bepaling van de strafmaat.” Tony uit zich als een deskundige speurder, een ervaren rot in het vak die de slagen van de zweep door en door kent. Zolang het maar geen SM-toestanden zijn, die zweepslagen. Alhoewel, dit zou weer de nodige aanzet kunnen geven tot een opzwepende thriller, diens favoriete genre.
“Ik heb daar echt niets mee te maken! Indien men nu terug hier organen oogst, dan is dit louter toeval. Ik wens mij te beroepen op het recht van verdediging door een advocaat.” Pedro bijt nijdig van zich af.
“Dat is uw volste recht. Wij willen u trouwens graag verder ondervragen op kantoor.” Brian maakt aanstalten om hem mee te tronen naar de voordeur richting politiekantoor.
Ook Tony schaart zich achter zijn collega. Het is belangrijk om de grond van deze zaak te kennen voor er nieuwe slachtoffers vallen. Eensklaps wordt de achterdeur open gebeukt en stormen er drie gewapende mannen binnen. Ze dragen een zwart pak en hebben een bivakmuts op, wat hen onherkenbaar maakt. Ze richten hun geweren op het trio. Zowel Brian als Tony hebben de tijd niet om hun dienstwapen vast te grijpen en wachten gespannen af. Ze waren hier niet op voorbereid en zijn even uit het lood geslagen. Pedro vloekt en voelt zich hulpeloos overgeleverd aan de drie brutale indringers. Zijn dit leden van de gangsterbende die lucratief handelt in onderdelen van levende wezens en die hem en de speurders meedogenloos het zwijgen willen opleggen?
Karen heeft op hetzelfde tijdstip een gesprek met de ouders van Tamara. Deze zijn tijdelijk overgekomen naar België voor de repatriëring van hun dochter naar Frankrijk en logeren in een luxehotelkamer in de Gentse binnenstad. Zowel de vader Renard als de moeder Angèle dragen een klassieke outfit en hebben een adellijk voorkomen. Ze leiden daar een wijnplantage en etaleren graag hun standing.
“Wij wensen ons oprecht medeleven te betuigen met het overlijden van uw dochter. Wij zullen ons uiterste best doen om haar moordenaar op te sporen en te vatten. Kan u ons soms meer vertellen ? U leefde al enige tijd op gespannen voet met elkaar?” Karen steekt van wal met een nogal weinig verbloemde vraag. Ze voelt zich de koning te rijk omdat ze door haar chef aangezien wordt als rechterhand. Dit machtsgevoel bezorgt toch een beter orgasme-gevoel dan een relatie met één of andere blaaskaak. En Brians charmes worden eens niet op prijs gesteld: wat moet dat een regelrechte afgang zijn voor hem, grijnst ze.
“Dat was vooral haar schuld. Wij worden afgeschilderd als boosdoeners. Maar zij wou onze goede raad niet aanhoren. We hadden een goede opvoeding en opleiding voor haar gepland, maar zij wou per se in de film-business haar plaats vinden. Dit zou haar uiteindelijk haar leven kosten. Voilà…” Angèle geeft een nogal weinig empathische repliek. Ze lijkt verbitterd te zijn. Waarschijnlijk zelf de slaaf geworden van haar ego.
“Maar ze heeft toch een prijs gewonnen als beste actrice? Dat moet toch een enorme boost zijn geweest zowel voor haar als voor u. Het geluk van een kind is toch het belangrijkste voor een ouder, wat dat dan ook betekent.” Karen komt nogal belerend over.
“U hebt een verkeerd beeld van haar. Ze was heel koppig en eigenzinnig. Ze had misschien talent, maar was heel naïef. Je ziet wat er van haar geworden is. Dat drankmisbruik getuigt van weinig karakter. Ze kon de confrontatie met het succes niet aan. Als ouder ken je je eigen kind maar al te best.” Angèle blijft haar koele houding aanhouden. Renard schudt teleurgesteld het hoofd. Het is duidelijk wie het voor het zeggen heeft.
“Wij hebben vooral gehoord dat een gebrek aan affectie haar naar het witte doek heeft gedreven. Een kind is geen gebruiksvoorwerp dat je kan laten dansen naar je pijpen. Het moet zijn eigen weg zoeken in het leven, los van de ouders. En haar relatie met Geoffrey keurde u ook af?” Karen voelt minachting voor de grootsprekerij van de gemene harpij.
“U hebt duidelijk geen kinderen. Wij wilden het beste voor haar. Maar ze wou niet luisteren. Die Geoffrey manipuleerde haar en gebruikte ze om voor zijn eigen succes te zorgen. Hij is echter een smeerlap die continu anderen bedriegt. Wat hebben trouwens al deze vragen te betekenen? Onze dochter is toch vermoord door een geschifte orgaandonorhandelaar?” Renard mengt zich in het gesprek van zijn eega en geeft zijn verslag van de feiten.
“Wij hebben een andere mening hierover. Toevallig is dat men uw dochters lever ging stelen, dit terwijl ze dronk. Dit is toch een duidelijk statement, niet? Het personage wiens rol ze vertolkte, Vanessa, werd vermoord wegens haar hart. Zij was hooghartig. De symboliek lijkt dus verder te gaan dan louter organen te stelen van anderen.” De analyse van Karen slaat in als een bom.
De ouders staan even perplex voor zich uit te snaren, maar laten zich niet de mond snoeren door de arrogante agente.
“Dat is een vreselijke stelling! U denkt dat wij als ouders haar wilden straffen omdat ze zo zwak was? Trouwens, de dader van die vreselijk daad twintig jaar geleden, is toch veroordeeld en onlangs gestorven?” Angèle is ontdaan.
“Juist. Maar iets is zeker in deze zaak. Misschien was hij de dader niet. Ik raad u aan om toch nog ter beschikking te blijven van ons rechtssysteem. Misschien heeft die walgelijke daad anderen geïnspireerd om mensen een gruwelijk lesje te leren met de dood als gevolg.” Karen probeert haar toon wat te temperen en hen te wijzen op de ernst van de situatie.
“Wat een wansmakelijke vaststelling! Wij zijn pas deze morgen gearriveerd in België en hebben daar alleszins niets mee te maken. Wij wensen één ding, onze dochter terugkrijgen en eventueel goed te maken wat we fout gedaan hebben! We willen haar nu een eervolle begrafenis geven in Frankrijk en noch die Geoffrey noch iemand van dat verdoemde filmteam is welkom!” Nu wordt het ook voor Renard te veel.
Hij wenst het gesprek af te ronden. Het gaat tenslotte om hun eigen bloed dat om het leven is gebracht en de gedachte haar nooit te hebben ondersteund, weegt zwaar door. Vandaar deze overdreven geëmotioneerde reacties?
Sheila waagt zich onderwijl zoals gewoonlijk- ze heeft een voorliefde voor het spectaculaire- op het meer mysterieuze pad. Ze wil koste wat kost het raadsel rond professor Leo Magnus’ verdwijning ontsluieren. Ze neemt contact op met het enige nog levende familielid, diens zus Julia Magnus, die het domein verkocht kort na zijn doodverklaring. Ze is een alleenstaande slanke zestigjarige vrouw met gaaf door botox bijgewerkt gelaat die verblijft in een luxueuze flat in Gent Centrum. Ze is al enkele jaren gepensioneerd als bediende in een boekhoudkantoor en weet zich met de nodige weelde te omringen: klassieke dure stoffen salon en bijpassend antiek meubilair. Ze draagt duidelijk een tweedelig pakje uit een chique boetiek, stelt Sheila tot haar ergernis vast. Men kan zich blijkbaar meer permitteren met een bediendenpensioen dan wat zij met haar schamel overheidssalaris zich kan permitteren. Ze fronst even haar wenkbrauwen bij deze gedachte, maar realiseert zich dat ze ook de filmstudio van haar broer heeft kunnen verkopen en waarschijnlijk van deze geldsom een aardig appeltje voor de dorst heeft vergaard. Ze zetelen in de rustieke sofa en Julia schenkt hen beiden een kop koffie uit in een exclusief servies.
“Waarom rakelt u die vreselijke kwestie terug op? Mijn broer Leo is twintig jaar geleden spoorloos verdwenen en nadien doodverklaard. Hij heeft de hel gezien en ik heb toen als enige erfgename die vervloekte studio verkocht aan die twee jonge ambitieuze producenten. Ik heb toen trouwens een flink stuk van de prijs afgedaan om ervan af te zijn. Ze hebben een koopje gedaan.” Er klinkt iets rancuneus in Julia’s stem bij deze laatste zin. Alsof ze meer geld uit de eigendomsoverdracht had willen halen. Het moest blijkbaar snel gaan.
“Er is terug een moord gepleegd. Het is ook precies twintig jaar geleden dat er op het domein een gelijkaardige misdaad is gepleegd. Daarom dat we met u contact opnemen. We moeten alle aspecten van deze lugubere zaak onderzoeken.”Sheila schetst kort de context. Ze voelt zich in haar retro-hippiejurk wat minderwaardig ten opzichte van deze verwaande barones.
“Maar het ging toch toen en ook nu om orgaandonorhandel? Het is louter toeval dat mijn broer uit het leven stapte. Onze familie heeft al voldoende leed ondergaan. Ik begrijp niet wat hij of ik daarmee kan te maken hebben.” Julia staart haar ondervraagster plechtig aan.
“Daar zijn we niet zo zeker van. Tamara dronk veel en men wou haar lever verwijderen met dood tot gevolg. Zoals vroeger Vanessa haar hart. Het lijkt eerder om een symbolische daad te gaan.” Terwijl ze even onbeleefd slurpt van haar tas om de hoogmoedige zus op stang te jagen, wijst Sheila op een belangrijk aandachtspunt.
“Maar de moordenaar is toch veroordeeld en onlangs gestorven in de gevangenis, euh….die smerige chirurg De Prins? Bestaat er een duidelijk verband tussen beide zaken? Wij kenden noch Vanessa noch Tamara persoonlijk. En mijn broer had genoeg persoonlijke zorgen om zich daarmee bezig te houden.” Julia stoort zich duidelijk aan het kinderachtige gedrag van de speurder en weerlegt ieder mogelijk verband van haar of Leo met de misdaden.
“Het vreselijke gebeuren vond nochtans plaats in de heide naast zijn riante familiebezit. Het is daarenboven niet zeker dat de juiste dader toen veroordeeld werd. Het is geen loutere samenloop van omstandigheden dat bij de verfilming het personage dat het oorspronkelijke slachtoffer vertolkte om het leven werd gebracht. Kunt u ons de precieze omstandigheden van zijn tegenslag en verdwijning meedelen? Wij beschikken immers mogelijk niet over alle gegevens.” Sheila houdt voet bij stuk en drijft Julia in het nauw zodat ze verplicht wordt om het achterste van haar tong te laten zien.
“Oké dan. Al vraag ik me af wat mijn broer daarmee te maken had en zeker nu, na twintig jaar. Hij is in feite gek geworden toen zijn vrouw en dochtertje van tien jaar een zwaar auto-ongeval hadden. Ze waren op weg naar het ziekenhuis omdat hun dochtertje aan een ernstige hartkwaal leed. Toen mijn schoonzus gestresseerd een andere wagen probeerde in te halen, kruiste ze onverwachts het pad van een aankomende vrachtwagen als tegenligger. Ze probeerde tevergeefs deze te ontwijken, maar een fatale botsing was onvermijdelijk. Beiden lagen maandenlang op de intensieve afdeling van het ziekenhuis. Zijn vrouw overleed al snel aan inwendige verwondingen en zijn dochtertje had dringend een harttransplantatie nodig. Deze laatste kwam echter veel te laat en zijn dochtertje overleed eveneens. Hij werd sindsdien enorm verbitterd en trok zich volledig terug uit de samenleving.” Julia heeft moeite met deze onthulling. Ze leeft duidelijk mee met het harde lot van haar onfortuinlijke broer.
“Inderdaad een vreselijke geschiedenis. Men zou voor minder beginnen te ontsporen. Interessant is ook dat verband met orgaantransplantatie, wat een constante lijkt in deze zaak. Heeft men de truckchauffeur aansprakelijk gesteld?” Sheila voelt zich ook ontroerd en schuldig omdat ze haar ondervraging op de spits moest drijven. Maar het blijft tenslotte een politieonderzoek.
“Helaas niet. Hij had immers geen fout begaan, maar bevond zich op het verkeerde tijdstip op de foute plaats. Hij ontkwam met enkele lichte verwondingen. De vrouw van Leo maakte in een opwelling een inhaalmanoeuvre en zo kwam de fatale afloop tot stand.” Julia sluit ingetogen haar ogen.
“En hoe ging het verder met Leo? Toen hij niet meer opdaagde in de lessen aan de filmschool, werd hij bruusk ontslagen. Allemaal harde noten om te kraken voor een mens. En hij had zichzelf niets te verwijten.” Sheila uit haar medeleven.
“Hij werd een echte kluizenaar. Men heeft ergens een deel van zijn kleren teruggevonden nabij de Scheldeoever en vermoedde dat hij erin is gesprongen om zichzelf van het leven te beroven. Nadien heeft men de rivier afgezocht, maar niets gevonden. Daarom dat hij als overleden werd beschouwd. En ik erfde alles en heb de filmstudio uiteindelijk verkocht aan die jonge snaken. Ik was blij dat ik van dat verderfelijke oord verlost was. Het brengt enkel onheil, je ziet het…” Julia heeft een duidelijke afkeer van het gebouw in kwestie, ook al behoorde het toe aan haar roemrijke vader en grootvader.
“Tegen een redelijke prijs? We hebben vernomen dat hijzelf een te hoge som eiste voor het complex dat reeds jarenlang in familiebezit was.” Sheila vist naar de omstandigheden van verkoop bij de boekhoudster.
“Ja, wat moest ik anders doen? En zij aasden al zolang op het domein. Ik wilde hen een kans geven. Jammer dat dit alles zo verlopen is en dat die plaats een echte hellebron lijkt. Het noodlot rust op die omgeving. Leo zat trouwens zwaar in de schulden toen hij op de zwarte markt uit wanhoopspoging een hart probeerde bemachtigen voor zijn dochtertje. Dit was waarschijnlijk de druppel die…”
“Inderdaad, daarom dat wij op onderzoek gaan en ook bij u terecht komen. Dus hij heeft alles op het spel gezet om via een nieuw hart het leven van zijn dochtertje te redden. Wat een pijnlijke geschiedenis…” Sheila’s brein draait op volle toeren. Ze vindt het griezelig bizar dat alles met elkaar verband lijkt te houden.
“U denkt toch niet dat Leo nog leeft en achter deze moord of moorden zit om wraak te nemen? Wat een akelige gedachte!” Julia verslikt zich bijna in haar teugje koffie terwijl ze deze onrustwekkende veronderstelling oppert.
“Het is toch mogelijk aangezien men zijn lijk nooit heeft gevonden. En Vanessa werd omgebracht na het overlijden van zijn eigen gezin. Misschien wilde of wil hij wraak nemen voor dit verlies door anderen te beschouwen als mogelijke donoren?” Sheila geeft een vergezochte mogelijke verklaring.
“Ik vind deze hypothese totaal waanzinnig! Mijn neef is doodverklaard volgens de regelgeving en ik heb zijn eigendom verkocht. Misschien zoekt u het spoor te ver en moet u eerder zoeken in die filmploeg. Het gaat trouwens om hetzelfde clubje van twintig jaar geleden dat promotie wil maken met het vreselijke verhaal?” Julia bijt vurig van zich af en kaatst de bal terug.
“U hoeft zich niet zo op te winden. Misschien had u ook het geld nodig en was Leo’s dood en welgekomen oplossing om als erfgenaam alles op te strijken en nadien te verkopen.” Hiermee waagt Sheila zich op glad ijs, een stijlbreuk ten aanzien van haar meevoelende rol, die van beschuldigende aanklager.
“En wat is mijn rol nu dan? Waarom zou ik dan nu terug een moord begaan? Wat heb ik daarmee te winnen?” Julia veert boos op uit haar zetel.
“Misschien chantage of de mogelijkheid dat men bij de verfilming de echte dader zou blootstellen aan de waarheid. Alles is mogelijk. De realiteit overtreft meestal de fictie, niet?” Sheila ledigt haar tas en maakt aanstalten om weg te gaan. Julia weet zich geen houding aan te meten, een elitaire furie onder vuur genomen of een koele doder in het nauw gedreven?
Cinéfolie wordt geteisterd door chaos alom. Maggy blijkt vermist te zijn. Ieder lid van het gezelschap is in paniek en gaat op onderzoek uit. Men heeft de sigarettenpeuken gevonden dichtbij de heide en vermoedt dat deze haar toebehoren. Valère en Gert zijn in alle staten. Er lijkt wel een vloek te rusten op “Bloedprent”: Tamara werd om het leven gebracht en nu is Maggy spoorloos verdwenen, die dezelfde rol wou vertolken als haar ongelukkige collega. Ze proberen haar tevergeefs te bereiken via gsm. Ook in de bungalow is ze niet te vinden. Bruno neemt als producent de leiding in de centrale inkomhal van het hoofdgebouw en wil alles diplomatisch en gestructureerd oplossen.
“Wanneer hebben jullie haar het laatst gezien?” Hij kijkt vooral Valère en Gert aan, de partner en broer van de verdwenen diva.
“Een uur geleden. Ze is weggelopen naar buiten en was in alle staten. Ze wil per se de rol van Tamara overnemen om zichzelf te bewijzen. Ik maakte me zorgen gezien de dramatische omstandigheden. En ik had blijkbaar gelijk…” Valère brengt dadelijk nerveus verslag uit.
“We mogen niet voorbarig ongerust zijn. En haar wagen is niet verdwenen van de parking?” Bruno probeert hen gerust te stellen.
“Neen, dus ze moet hier ergens zijn. Als de moordenaar haar maar niet…” Gert is totaal van de kaart. Hij vreest het ergste voor zijn zus.
Evelyn daagt ook op met bedrukt gelaat. Ze heeft slecht nieuws gekregen en voelt zich verplicht als correcte zakenvrouw om de onheilstijding bekend te maken. Als anonieme investeerder trekt Geoffrey zich terug uit de sponsoring en dit heeft serieuze budgettaire consequenties. Ze hoopt dat ze bepaalde scènes niet moet schrappen of bepaalde personen niet moet ontslaan. De film stopzetten is geen optie. Iedereen mort ontevreden. Even wordt de focus verlegd naar deze financieel benarde berichtgeving.
“Dat is monsterachtig! Wat is de reden van die stopzetting? Wij waren niet op de hoogte aan zijn financiële bijdrage aan het project.” Randy’s reactie is overladen met frustratie.
“We hebben grote investeringen nodig en dat is niet evident. Op anonieme wijze wilde hij Tamara sponseren zonder dat iemand daarvan op de hoogte was. Bij het uitbrengen van de film zou hij haar zo proberen terug te winnen en tegelijk ook een deel van de opbrengst en roem oogsten.” Evelyn probeert Geoffrey’s rol in het gebeuren te kaderen.
“Maar hij kan haar ook vermoord hebben! Hij benijdde toch haar succes. Waarom moest dit alles zo stiekem gebeuren? Wij zijn allemaal contractueel verbonden en kijken uit naar deze triomf. Het mag nu niet fout aflopen!” Ellen treedt in de voetsporen van haar geliefde Randy om scherp uit de hoek te komen.
“Was zijn bijdrage zo groot? Kunnen we hem niet ompraten? Het is voor ons allen belangrijk om aan het werken te blijven. Was het maar uit eerbied voor Vanessa en Tamara.” Koen heeft nog andere motieven, maar wijst toch deze gemeenschappelijke belangen.
“Hij had een serieuze inbreng. Ik ben boekhoudkundig aan het bekijken hoe we het gaan oplossen. Ik hoop niemand te moeten ontslaan.” Evelyn beeft terwijl ze deze uitspraak doet.
“Daarom dat je zo eieren onder hem legde! Je belde hem onmiddellijk op na Tamara’s dood en liet hem hier logeren en zelfs meewerken aan het project. Hoe hypocriet en nu laat hij ons zelf in de steek? Wat is de reden van zijn vertrek?” Gert kan zijn minachting niet verbergen.
Bruno heeft een vermoeden en kijkt zijn vrouw woedend aan. “Jullie hadden toch geen geheime relatie he? Hij is een notoir rokkenjager en doet alles om zijn doel te bereiken. Heb je hem afgewezen ter wille van ons zoontje?”
“Waar zijn jouw gedachten om zo een uitlating te doen? Ik heb totaal geen verhouding gehad met hem. Ik had gewoon begrip voor zijn liefde voor Tamara en liet hem toe in het project te stappen. Zoals ik reeds zei, iedere cent is welkom. En jij hoeft me niet de les te lezen! Jouw gevoelens voor Vanessa en waarschijnlijk voor Tamara ook waren duidelijk zichtbaar.” Evelyn geeft hem een koekje van eigen deeg.
“Hou op met dat geruzie en oude koeien uit de sloot halen! Laten we een middel bedenken om hem eventueel te overtuigen zijn geld in de film ongemoeid te laten of een andere investeringsmogelijkheid zoeken!” Rita mengt zich op constructieve wijze in de discussie.
“Inderdaad! We hebben allen nood aan deze job. We gaan toch na die maanden intensieve arbeid niets alles opgeven. We moeten blijven doorzetten, zeker uit eerbied voor de slachtoffers…” Karel treedt kordaat het standpunt van zijn vriendin bij.
“En denk ook aan Maggy, zij kijkt zo uit naar deze grote doorbraak na alles wat ze heeft meegemaakt! Hopelijk laat ze snel iets van zich horen. We hebben al zoveel keer proberen bellen en berichten gestuurd naar haar gsm.” Valère brengt terug het belangrijkste item in de schijnwerper, namelijk waar is Maggy?
De leden van de filmploeg kijken elkaar zoals opgefokte hanen aan. Wat is er aan de hand en wat voor rampspoed hangt er nu boven hun hoofd?
Even later pakt Geoffrey zijn koffers in één van de kamers van het logeerverblijf. Het is ondertussen namiddag en donkere wolken stapelen zich op over het zo zwaar door leed geteisterde bedrijf. Hij heeft een taxi opgebeld en vraagt deze hem te komen afhalen, zodat hij kan terugkeren naar Brussel. Hij is furieus en erg over zijn toeren. Iemand bespiedt hem echter vanop de wandelgang. Hij hoort plots een verdacht geluid en verlaat verbaasd de slaapzone. Hij kijkt ongerust rond en ziet niemand. Hij denkt bij zichzelf dat hij spoken begint te zien na al de eigenaardige voorvallen. Hij keert terug naar zijn valiezen, sluit deze af en begeeft zich in de richting van de inkomhal. Plots verspert een bizarre verschijning hem dreigend de de weg. Een in groen chirurgenkostuum vermomde persoon zwaait agressief met een ontleedmes en wil hem aanvallen. In paniek laat Geoffrey zijn bagage vallen en spoedt zich in de richting van zijn kamer terug. Hij sluit de deur en wacht angstig af. Hij merkt dat er geen sleutel op zit en schuift haastig een nachttafeltje voor de ingangsweg. Tegelijkertijd grijpt hij haastig zijn gsm en wil een noodnummer opbellen. Gewelddadig wordt de deur echter opengeduwd, zodat het kleine obstakel opzij vliegt. Hij staat oog in oog met de gemaskerde onbekende. Deze laatste is duidelijk uit op bloed en komt naderbij, nog steeds met de scalpel in zijn hand en in aanvalshouding. Geoffrey schreeuwt. Zelfs voor een doorgewinterde filmmaker vormt dit een angstaanjagende belevenis. Hij valt achterover op het bed, verliest zijn telefoon en probeert de aanvaller tot kalmte aan te manen.
“Dit is toch een grap, he ? Je wil me plagen in het raam van de filmopnames. Hier staat ergens een camera verborgen?” De ijdele producent probeert de heikele situatie te relativeren.
De gewapende indringer schudt het hoofd en staat roerloos op wacht.
“Ben jij het, Evelyn? Het spijt me, ik zal mijn mening herzien en mijn investering ongemoeid laten! Ik zal je ook niet meer lastigvallen!” Geoffrey uit een wanhopige smeekbede.
Er komt geen reactie van de tegenpartij en het blijft ijzingwekkend stil.
“Of is het Bruno? Vergeef me, ik wou niet tussen jou en Evelyn komen te staan. Ik was verward na Tamara’s dood…” De filmmaker kan zijn vrees niet langer verbergen. Hij hijgt en zoekt tevergeefs een uitweg.
De spanning loopt verder op omdat de aanvaller geen respons geeft en zich triomfantelijk verschuilt in diens angstwekkende vermomming. Hij of zij is meester van de scéne en geniet daarvan.
“Dan is het Koen! Jij wilt je toch goed inleven in de rol om de echte moordenaar te vinden van Vanessa, zodat je je vader van iedere schuld kunt vrijpleiten? Daar had ik ook niets mee te maken hoor!” Geoffrey bibbert en lijkt wel verstijfd te zijn van paniek. Hij voelt instinctief dat het einde nabij is.
Het geduld van de monsterachtige heelmeester geraakt ten einde. Als een razende stort hij zich met het ontleedmes als scherp wapen op zijn machteloze slachtoffer, tot de lakens langzaam rood kleuren..
Binnenkort het vervolg op deze website