Ondertussen uit het daglicht stilaan zijn laatste stuiptrekkingen, terwijl de avondduisternis het pleit wint en zegeviert over La Portière. De meeste betrokken personen overnachten daar na de tragische gebeurtenissen, behalve de familieleden Lamoir natuurlijk, om evidente redenen : sinds Cathy Malson de eigendom heeft verworven van het landgoed, leven ze op gespannen voet met het geslacht Malson. De meer bescheiden hoeve van de Lamoirs ligt trouwens slechts op wandelafstand verwijderd van dit behekste domein, wat als bijkomend mes in het hart priemt. De bejaarde Afred Lamoir hoopt dat de spirituele krachten zullen wraak nemen. En misschien krijgt hij wel gelijk, als men de verdere verwikkelingen blijft opvolgen…
Een rijkelijk gedekte dis van diverse brood- en belegsoorten is geëtaleerd in de pompeuze eetkamer. De lange stoffen gordijnen met fleurig motief omsluiten een lange eikenhouten tafel, geëscorteerd door met blauw fluweel aangeklede zitbanken. Onvermoeibaar schenkt de trouwe dienstbode Sofia koffie en thee uit voor de gasten, die nog gespannen zetelen in de knusse ruimte, verlicht door een octopusachtige luchter. Ze draagt haar sobere grijze broekpak en houdt zich professioneel dienstbaar ten opzichte van haar nieuwe huisbazin. Vroeger heeft ze ook veel vreemde dingen gehoord en gezien in de met mystiek overladen woning. Ze weet dus enigszins wat afstand te bewaren, al beeft haar hand af en toe bij de bediening van het bonte ensemble.
Virginie neemt met frêle stem het woord en richt zich tot de gasten in haar nieuwe thuis. Uitgedost met een modieuze blauwe jurk zetelt ze tussen haar vrienden Terrence en Bianca. Ze voelt zich fragiel na de intrede van de dood bij haar aankomst. Net alsof haar toekomst hier reeds gedoemd is om te mislukken. Dit op het moment dat ze dankbaar een nieuwe start wou maken in het leven. De nalatenschap van haar tante lijkt wel een vergiftigd geschenk.
“Ik ben zo dankbaar dat jullie bij mij gebleven zijn. Ik voelde me op het eerste moment thuis, maar angst bekruipt mij nu bij elk vreemd geluid. Ik weet niet of ik hier wel zal aarden. Het is net alsof er een vloek rust op dit domein.” Ze neemt haar servet en wrijft deze nerveus heen en weer over haar lippen.
Terrence wrijft troostend over haar linkerschouder en probeert zijn geliefde wat op te beuren zonder terug de clown uit te hangen. Hij glimlacht attent en lijkt zich enigszins schuldig te voelen. De surprise-act was tenslotte een idee van hem en Bianca. En deze is met een sisser afgelopen. Zijn charmante verloofde verdient dit niet…
“We zijn er voor jou, schat. Het spijt ons dat alles zo vreselijk verlopen is. We wilden je zo graag een mooie thuiskomst geven na alle ellende van het voorbije jaar. Het is echt een ongelukkige samenloop van omstandigheden geweest. Je kan hier niet alleen blijven nu…”
Bianca zit aan de andere zijde van Virginie en wrijft over diens andere schouder. Moedeloos spreekt ze tot haar vriendin, terwijl ze met bedroefde ogen kijkt naar Terrence. Hebben ze beiden oprecht spijt of vertolken ze hun rol perfect omdat ze iets te verbergen hebben ?
“Als je wil, blijven we hier nog de hele week. We hebben beiden toch niets om handen. Ik heb verlof opgenomen en Terrence is weer werkzoekende. We voelen ons enigszins schuldig en als we aan die arme taxichauffeur denken…om de koude rillingen van te krijgen. Hopelijk vatten ze de dader snel.”
Sofia glimlacht, terwijl ze de koffietas van Maliko, de Afrikaanse tovenaar, bijvult. Hun ogen glunderen naar elkaar. Ze lijkt even op wolken te zweven en mengt zich in het gesprek.
“En ik ben er ook nog. Ik laat La Portière aan zijn lot niet over. Je kan altijd op mij rekenen. Net als op Maliko hier. Hij had een zielsband met jouw tante Cathy. Ze voelde zich telkens veilig als hij hier verbleef. Hij heeft dat effect op veel mensen.”
De kleurrijke Maliko grinnikt en stelt zijn respons niet lang uit.
“Wat een mooie woorden, Sofia. Ik voel me hier thuis net zoals in Gambia. Ik heb al veel mooie momenten beleefd. Dit is mijn nieuwe familie. We delen alles met elkaar.”
Marian, de bitse echtgenote van Hendrik Malson, komt snauwend tussenbeide.
“Alles delen met elkaar ? Dat was wel letterlijk te nemen. Cathy wist maar al te goed wie ze in huis nam. Once you go black, you never go back- althans dat zegt men toch.”
De tafelgenoten zijn geschokt en weten zich geen houding aan te meten.
Hendrik verslikt zich bijna en wijst haar kordaat terecht.
“Hou toch op met die roddelpraat, Marian ! Cathy deed met haar leven wat ze wou. Is het nog niet erg genoeg dat er een moord is gebeurd ? We moeten elkaar steunen in deze moeilijke situatie.”
Dit werkt als een rode lap op een stier. Marian briest.
“Steunen ? Belachelijk ! Net zoals jouw zus met ons gedaan heeft. Wij zijn aan ons lot overgelaten. Wat ga je doen om het cosmeticabedrijf terug in handen te krijgen ? En onze dochter en zoon, wie gaat voor hun toekomst zorgen ?”
Hendrik heeft er genoeg van en maant haar verder aan tot stilzwijgen. De anderen houden zich met gemengde gevoelens op de achtergrond.
“Ik wil er niets meer over horen ! Het verleden is het verleden ! We hebben toch een job en het komt wel goed, ook voor de kinderen.”
Brenda kan het eindeloze gekibbel van haar ouders niet meer aanhoren en maakt aanstalten om de kamer te verlaten. Ze kreunt en drukt met haar rechterhandpalm over haar rugholte. Ze draagt een weinig verhullende blouse.
“Ik heb terug last van hevige pijnscheuten. Kan iemand me begeleiden om de trap op te gaan ? Ik ga wat op mijn bed liggen. Het is onhoudbaar en pijnstillers bieden geen soelaas meer.”
Maliko reageert onmiddellijk, staat rechtop en biedt zijn hulp aan. Ze bedankt hem en slaat haar arm rond zijn hals ter ondersteuning. Opgetogen troont Maliko haar mee naar de trappenhal.
Marians ogen spuwen vuur. Hendrik neemt nog een boterham en gunt haar geen blik meer waardig.
De ondraaglijke stilte wordt plots onderbroken door Virginies gsm-geluid. Ze beantwoordt mechanisch de oproep. Het blijkt Hugo Lamoir, haar jeugdliefde, te zijn. Zijn stem klinkt bezorgd.
“Ik hoop dat alles redelijk met je gaat. Als er iets is wat ik kan doen, je weet me te vinden he.”
“Dank je, ik ga me gewoon wat rustig houden. Ik heb verlof genomen tot eind volgende week. En ik ben gelukkig niet alleen. Misschien met het uitpakken….”
“Perfect. Ik denk aan jou. Jouw gezondheid komt op de eerste plaats.”
Virginie sluit het gesprek af met een vriendelijke groet. Terrence kookt van woede. Hij verlaat vloekend het avondmaal en spoedt zich richting inkomhal. Brenda is ontzet en aarzelt geen seconde om hem achterna te hollen. De overblijvende logés kijken elkaar al dan niet geamuseerd aan. Dit is reeds het tweede incident. Virginie neemt stoïcijns terug het servet in de hand en mompelt enkele zinnen.
“Ik heb daar nu echt geen zin in. Nijdige jaloezie zonder echte reden. Hij is toch ook nog altijd close met zijn ex-vriendin ?”
Sofia verlaat net de keuken en ziet het tafereel. Ze brengt een extra koffievoorraad en schudt geërgerd het hoofd.
De tiener Jorgen haastte zich ondertussen naar de kookruimte en bekijkt zijn weerspiegeling in het glasraam van één van de rustieke kasten. Hij trekt enkele rare gezichten en lacht. Hij vertoeft terug in zijn fantasiewereld en ontvlucht dadelijk de omgeving als er spanning ontstaat.
Plots hoort hij een bizar geluid dat van buiten uit komt en haast zich naar het vensterraam. Hij schuift voorzichtig de het gordijn open en tuurt naar buiten. Hij slaakt een kreet. Er slaat iemand alles gade vanachter een boom dichtbij het terras, dat bescheiden baadt in het aura van de verlichte woonst. Er is een gestalte te zien, niet te onderscheiden echter door de ingetreden duisternis…
Hij schrikt op en haast zich naar de zitkamer bij de rest van de groep. Stotterend brengt hij zijn onheilspellende boodschap.
“Iemand buiten…bespiedt ons….wil ons kwaad doen…doden zoals tante…”
Het gezelschap is onthutst en aarzelt om hem te geloven. Hij heeft immers een ongebreidelde verbeelding.
Sofia laat ontzet de glazen koffiekan vallen op de grond. Deze belandt in gruzelementen op de parketvloer. Huiverend stamelt ze deze woorden :“De verdwaalde geest hangt hier rond. Hij brengt rampspoed mee. Bescherm ons. De dood huist terug in La Portière!”
Het vervolg komt snel op deze website