Joke de Meyer is een bijzondere schrijfster. Ze weet haar publiek te vermaken met spannende en ontroerende verhalen. Ga er eens rustig voor zitten en geniet
DODELIJK SPIRITISME/4 :
Virginie vertoeft ontredderd in de weinig opmonterende kantoorruimte. De moord op de taxichauffeur die haar naar residentie La Portière heeft gebracht, smoorde de euforie in de kiem. Brian laat nasale klanken horen : de verstopte gaten van zijn reukorgaan dwarsbomen immers de stembanden. Hij trekt zoals gewoonlijk de aandacht naar zich toe, letterlijk nu door zijn gesnuif. De kersverse bewoonster van het landhuis beantwoordt diens vragen op automatische piloot.
“Kende u Tom Lammers goed ? Heeft hij onderweg naar hier iets onrustwekkend verteld ?”
“Neen, niet echt. Hij kwam me ophalen omdat mijn wagen momenteel hersteld wordt door een automonteur. Maar blijkbaar was dit alles opgezet spel om me te verrassen en dan gebeurt dit drama…. Die arme man. Ik voel me schuldig….
“Daar kan u toch niets aan doen. Heeft hij iets gezegd tijdens de autorit ?”
“Neen, niet echt. Hij kende wel mijn tante heel goed. Hij moest haar vaak hier en daar heen brengen voor boodschappen en zo. Ze was zelf te labiel om een wagen te besturen. Hij was wel bang voor het huis door al die spookverhalen die de ronde doen.”
“Waar was u toen Sofia het lijk ontdekte ?” Brian niest hevig en verontschuldigt zich, terwijl enkele tranen over zijn wangen glijden door het plotse manoeuvre. Virginie geeft de feiten weer.
“Ik rustte wat in mijn slaapkamer toen ik plots gekraak hoorde. Sofia was al naar beneden gegaan. Ik heb me na een tijdje richting zolder begeven. Daar hield tante haar mystieke sessies. Toen werd ik verrast door mijn familie en vrienden en hoorden we de schreeuw van Sofia, waarna we ons naar beneden haasten.”
“Dus u hebt anders niets of niemand verdacht gezien ? Uw tante had een soort paranormale gave ?”
“Inderdaad, ze leefde hier op haar zonderling eiland. Ze is van de trap gevallen een maand geleden. Ze sukkelde met haar gezondheid en had soms coördinatiestoornissen.”
“Zij was dus de enige erfgename van het patrimonium van haar echtgenoot ? Dit was een ernstige doorn in het oog van zijn familie, de Lamoirs ? Daarom dat die oude man daarnet zo verbitterd klonk. Hij noemde uw tante zelfs een goudzoeker.” Brian wil dit deel van het mysterie ontrafelen. De bejaarde senior met zijn wandelstok bekomt nu bij de ambulance. Hij lijdt aan hartritmestoornissen en kan nog niet ondervraagd worden. Virginie slaakt een diepe zucht en besluit maar de hele pijnlijke geschiedenis op te biechten.
“Er was inderdaad een grote ruzie toen oom stierf. Hij had alles testamentair overgelaten aan zijn vrouw, een Malson. Niets voor zijn eigen familieleden, de Lamoirs. Mijn tante heeft op haar beurt alles overgelaten aan mij. Ze leefde ook op gespannen voet met haar broer, mijn vader. De breuk met mijn ouders ontstond tijdens een spiritistische seance. Ze had de geest van mijn grootmoeder opgeroepen en die beweerde dat ze haar man had bedrogen. Mijn vader zou een buitenechtelijk kind zijn. Hij was razend. Ik was toen nog geen tien jaar en had een goede band met tante. Ze aanzag me als haar dochter die ze nooit heeft gehad. Haar echtgenoot is jong gestorven ten gevolge van een longaandoening. Ze zag haar kinderwens niet voltooid worden, vandaar haar laatste wilsbeschikking.”
Brian zet grote ogen op. Hier is een intrigerend raadsel aan verbonden. Hij snuift even en kan tijdig een hoestaanval vermijden.
“En uw eigen ouders zijn overleden in een vliegtuigongeluk een jaar geleden ? Het is ook nog geen gemakkelijke periode geweest voor u.”
Virginie wordt wakker uit haar verdoving terwijl ze verder rapporteert.
“Neen, inderdaad. Dit zette mijn tante aan tot nog meer vergevingsgezindheid. Ze wou dat ik haar erfenis verder beheerde. Haar andere broer en diens eega, mijn oom en tante, zijn altijd uit geweest op haar rijkdom als aasgieren. Zeker na het faillissement van hun eigen bedrijf en het op de dool zijn van hun eigen kinderen. Maar waarom al die vragen ? De moord op die ongelukkige taxichauffeur staat hier toch los van ?”
“We onderzoeken alle mogelijk pistes, Virginie. De moord is hier gebeurd nabij de oprijlaan en iedereen in de omgeving kan deze gepleegd hebben. We zijn genoodzaakt alle aanwezige personen hier te ondervragen. Zo kunnen we de context ook beter situeren.”
Brian snuit luidruchtig zijn neus en dankt de jonge nieuwbakken eigenares voor haar medewerking. Hij verliest hierbij zijn zakdoek en voelt zich gegeneerd. Of is het een manier om terug de show te stelen ?
Ondertussen ontfermt Karen zich over twee andere personen in een kleine zithoek, die uitgeeft op de keuken. Enkele stoffen canapés in smaragdgroen en een langwerpige ladekast in grenen hout vormen samen met een bruine marmeren salontafel het toneel. Een beige gordijn bedekt het vensterraam dat uitziet op de tuin.
Karen neemt de leiding van het gesprek, terwijl ze haar smartphone probeert te negeren. Enkele gemiste oproepen zijn erop te zien, waarschijnlijk van haar nieuwe helpdeskvlam. Ze focust zich op het duo voor haar en duwt de verleidelijk lonkende gsm weg achter een kussen in de zetel. Terrence en Bianca, de verloofde en beste vriendin van Virginie, zijn aan de beurt. Ze willen samen ondervraagd worden omdat ze een goede band hebben.
“Ja, wij zijn de beste maatjes van onze Virginie. Wij hebben samen voor deze verrassing gezorgd omdat ze dit oprecht verdient. Na al de ellende die zij al heeft meegemaakt : haar ouders dit jaar verloren in een ongeval, nu haar tante… We kenden de historiek van dit huis en wilden er natuurlijk gretig op inspelen.” Terrence komt joviaal over en slaat amicaal zijn arm rond Bianca’s hals. Ze knikt nonchalant instemmend.
“Jullie hadden de taxichauffeur Tom Lammers gecontacteerd om Virginie naar haar nieuwe thuishaven te brengen ? Kenden jullie hem dan goed ?”
“Neen, niet echt. Wij hebben gewoon telefonisch contact opgenomen met het hier dichtstbij gelegen taxibedrijf. Het was allemaal zo opwindend. We hadden haar auto gesaboteerd zodat ze zelf niet kon rijden. Hij ging haar naar hier brengen op een bepaald afgesproken uur. Zo konden wij onze combine goed in elkaar steken.” Terrence geniet na van hun avontuur en vergeet hierdoor de ernst van de zaak. Bianca duwt zijn arm weg en wijst ontdaan op het gebeuren.
“Het is gewoon verschrikkelijk. Maar wij hebben daar toch niets mee te maken ? Waarom worden wij ondervraagd ?”
“Ja, je hebt gelijk, Bianca. Ik hang teveel de lolbroek uit. Die arme man. Was het een vandaal of inbreker of zo ?” Ze kijken beiden Karen nieuwsgierig aan. Karen hoort het trillend geluid van haar gsm, maar bijt op haar tanden.
“We weten het niet, vandaar dit onderzoek en deze verhoren. Alles kan hierbij helpen en natuurlijk is iedereen verdacht omdat men hier in de buurt was. Zijn jullie allen samen op de zolder gebleven toen jullie aankwamen en zeker nadat de taxi hier kwam aangereden ?”
“Wat een beschamende vraag ? Je insinueert toch niet dat wij die arme man iets aangedaan hebben ? We kenden hem niet persoonlijk ! En ja, we waren allemaal boven toen Virginie binnen was. Het plan was om haar origineel te verrassen.” Terrence steigert even. Bianca bijt nerveus op haar nagels.
“Maar er brandde geen licht ? Dus het is mogelijk dat iemand van jullie ongezien het gezelschap heeft verlaten om de taxichauffeur te vermoorden ? Virginie heeft krakende treden gehoord vooraleer ze haar slaapkamer verliet en Sofia was in de keuken.”
“Dat is toch wartaal ! Waarom zouden wij zoiets doen ? En ja, het moest donker en stil blijven op zolder en men hoort allerlei geluiden in zo’n oud huis. Trouwens, we hebben ons pas boven verschanst nadat ze in haar slaapkamer was gegaan.” Bianca laat haar nagels voor wat ze zijn en protesteert eveneens.
“Dus het is mogelijk dat één van jullie heimelijk is weggegaan ?” Karen bijt zich vast in haar prooi. Terrence relativeert haar stelling.
“Tja, we hebben niet iedereen continu gecontroleerd. We hadden al een aperitief gedronken en vertoefden in feeststemming. Trouwens, we zaten allen in een andere kamer verstopt op de eerste verdieping vooraleer we naar de zolder slopen. Dit zal het geluid zijn dat Virginie heeft gehoord! En wij zijn de hele tijd samen gebleven.”
“Ach zo. En jullie kunnen het goed vinden samen- zo te zien ?”
“Ja, we zijn vroeger geliefden geweest. Tot we tot de conclusie kwamen dat we beter vrienden waren dan minnaars. Terrences hart is bij Virginie en ik ben dankbaar dat ik hen beiden heb als buddy’s.” Bianca valt terug haar vingertoppen aan met de tanden en glimlacht naar Terrence. Deze knikt zonder meer.
Het introlied van de film Titanic weerklinkt in de kleine ruimte. Karen schrikt op en zoekt als een bezetene naar haar smartphone tussen de kussens. O neen, haar nieuwe vriend heeft de ringtone veranderd ! En dan nog met zo’n melig nummer…
In het centrum van het bosrijke Drongen maakt één van de andere speurders, Brians zus Sheila, haar opwachting bij het taxibedrijf Lammers… Het is een grijze bungalow omgeven door een grote parking met grindstenen. Er staat een zwarte wagen getooid met het taxi-kenteken op de oprijlaan. De mistige avond heeft het pleit op de zonnige herfstdag gewonnen en dankzij de lantaarnpalen langs de weg blijft er enige zichtbaarheid. Sheila heeft net de triestige mededeling gedaan van Toms overlijden aan zijn vrouw Helen. Zelf is Sheila nog buiten adem. Ze had haar vrije dag en nam deel aan een zumba-sessie in een sporthal te Gent Centrum. Ze kreeg de oproep van haar collega’s en haastte zich hierheen. Net nu ze goed bezig is om zoals gewoonlijk haar overtollige kilo’s weg te krijgen…maar de plicht roept. Verveeld trekt ze aan haar grijze trui, zodat haar spannende jeansbroek goed verborgen blijft ter hoogte van de buikzone. De confrontatie met het menselijk leed doet haar dit kleine euvel snel relativeren.
Helen, de corpulente partner in de taxifirma met wit piekhaar en grijs broekpak, verliest bijna het evenwicht. Ze wordt lijkbleek. Sheila weet zich geen houding aan te meten. Er bestaat geen efficiënte leidraad om dergelijke pijnlijke berichtgeving over te brengen.
“Dat is niet mogelijk ! We hebben deze middag nog samen geluncht ! Ik kan het niet geloven ! Hoe is het gebeurd ? “
“Het spijt ons, mevrouw. Hij heeft een slag op het hoofd gekregen met de krik van de auto en was op slag dood. Hebt u na de maaltijd uw man nog gehoord of gezien ?”
“Neen…we runnen samen dit bedrijf. Ik regel de administratieve kant en Tom is chauffeur. We hadden vroeger nog personeel in dienst, maar door de concurrentie van onder andere Uber zijn we op elkaar aangewezen. Het is anders financieel niet meer haalbaar.”
Helen zoekt steun met haar arm bij de gevelmuur. Ze is ontredderd.
“Had u of uw man soms vijanden ?”
“Eu, neen, niet echt. We zijn een eenvoudig bedrijfje. We proberen te overleven met ons klein marktsegment, dit zijn meestal vaste klanten zoals bejaarden.”
“Waar was u deze avond rond zeven uur ?”
“U wilt toch niet beweren dat ik Tom iets zou aandoen ? O, neen, ik hield van mijn man. We zijn dertig jaar getrouwd. Er zijn helaas geen kinderen. Ons hele leven is gewijd aan deze job. Ik was hier alleen op kantoor bezig met de boekhouding…”
“Uw man vreesde de woning van de Lamoirs ? Er zouden daar paranormale dingen gebeurd zijn…” Sheila gaat op in het mysterie. Ze kent ook de verhalen daaromtrent en camoufleert verder de minder flatterende vetophoping ter hoogte van haar broeksriem. Helen wimpelt deze bewering snel af.
“O, dat is allemaal bijgeloof ! Mijn man is-was nogal gevoelig op dat vlak. Al die praatjes in de taxi, er wordt veel geroddeld. Hij hoorde van alles en nam het soms nogal serieus op. Als taxichauffeur ben je een beetje psycholoog, weet je. Een soort biechtvader ook….”
“Hij voerde ook vaak mevrouw Malson rond in het dorp ? Zij was dus een trouwe klant ? Een maand geleden is zij van de trap gevallen.”
“Helaas. Dat mens met haar bizarre gewoonten. La portière heeft al een angstwekkende reputatie en dan dat er nog bij. Ze beweerde te kunnen spreken met geesten. Misschien heeft het hiernamaals haar de das omgedaan. Sommigen dingen uit het verleden laat men beter rusten, vindt u ook niet ?”
“Soms wel, soms niet. Zeker niet als het om een misdaad gaat….”
“Ik wil mijn man zien ! Het lijkt me zo onwerkelijk….”
“Ik neem contact op met de lijkschouwer. U kan met mij meegaan. Misschien nog een vraagje. Hebt u soms van die speciale praatjes gehoord van uw man tijdens één van zijn vele ritten ?”
“Eu, neen….enkel weet ik iets zeker. Wat in de wagen vertelt wordt door klanten, hou je beter voor jezelf. Ik vrees dat dit ook het noodlot is geweest van mijn man. Hij wist teveel. Zo vermoedde hij dat mevrouw Malson van de trappen geduwd werd…dit was geen ongeluk.”
Helen kijkt haar heel ernstig aan. Sheila is onder de indruk. Ze laat haar slobbertrui los zonder nog te denken aan het effect van haar gezwollen maagband. Dit lijkt terug een boeiende zaak te worden met een waaier aan facetten om te doorgronden, heerlijk ! Geesten, moorden, mysteries…wat wil men nog meer ?
Binnenkort op deze website het vervolgd